Η Σελάνα και ο Δήμος είναι αδέρφια. Ο Δήμος περνάει κρίση εφηβείας και η Σελάνα, μαθήτρια του δημοτικού, αγαπάει τη μουσική και όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει ηθοποιός. Είναι δυο παιδιά όπως πολλά της ηλικίας τους. Οι γονείς τους έχουν κατάστημα ρούχων στο κέντρο της Αθήνας. Ανήκουν στα θύματα της κρίσης και αναγκάζονται τώρα να κλείσουν την επιχείρησή τους. Πώς αντιμετωπίζουν τα παιδιά τη νέα κατάσταση της οικογένειας; Τι σκέφτονται; Τι αισθάνονται; Αυτό είναι το υποθετικό σενάριο που δίνει αυτήν την εβδομάδα η πεζογράφος Αμάντα Μιχαλοπούλου στους μικρούς συμμετέχοντες στο «εργαστήριο» ομαδικής γραφής του ηλεκτρονικού περιοδικού για παιδιά Βookbook.gr. Ενα σενάριο καθόλου υποθετικό για ορισμένα παιδιά. Η γραφή μπορεί να τα βοηθήσει να συνειδητοποιήσουν αυτήν την πραγματικότητα την οποία αναγκάζονται να διαχειριστούν.

Στην πρώτη ενότητα του «εργαστηρίου», το οποίο άρχισε την περασμένη εβδομάδα, ζητήθηκε από τα παιδιά να καταγράψουν όνειρά τους. «Τα παιδιά εκφράστηκαν με φυσικότητα», λέει στο «Βήμα» η Αμάντα Μιχαλοπούλου, «αλλά τα όνειρά τους έδειξαν -όπως μόνο το όνειρο μπορεί να δείξει- ότι υποφέρουν από καταναγκασμούς, απαγορεύσεις και προσπαθούν να τιθασεύσουν τα άγρια ένστικτά τους και τη μεγάλη ανάγκη τους για ελευθερία». Τα κείμενά τους είναι αποκαλυπτικά για την κοινωνία μέσα στην οποία ζουν, για την παιδεία που τους δίνουμε, για τα αδιέξοδά τους μέσα σε έναν ρευστό κόσμο, για τις εσωτερικές τους εντάσεις. «Πιστεύω ότι το γράψιμο, η λεκτική εκτόνωση, είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε τη σωματική βία», υποστηρίζει η συγγραφέας. «Όταν δώσουμε ένα όνομα ή ένα σύμβολο σε ό,τι αισθανόμαστε, το κατανοούμε καλύτερα και συμφιλιωνόμαστε μαζί του».

Στον ιστότοπο www.Bookbook.gr, ο οποίος δημιουργήθηκε από γονείς, εκπαιδευτικούς και βιβλιοθηκάριους που αγαπούν το βιβλίο και προσπαθούν να κάνουν την ανάγνωση απολαυστική για τα παιδιά, συγγραφείς -η Σώτη Τριανταφύλλου νωρίτερα και η Αμάντα Μιχαλοπούλου αυτόν τον μήνα- προσπαθούν μέσω της συμμετοχής στη συγγραφή μιας ιστορίας να κινητοποιήσουν τα παιδιά και να οξύνουν την αναγνωστική τους αντίληψη, ώστε να γίνουν ενεργοί αναγνώστες που παρατηρούν, καθώς διαβάζουν, όλα τα στοιχεία που συναπαρτίζουν μια αφήγηση: τους χαρακτήρες, την πλοκή, τους διαλόγους, τις περιγραφές, τους στοχασμούς, τον χώρο και τον χρόνο.

Βοηθά το σχολείο τα παιδιά να γίνουν προσεκτικότεροι αναγνώστες και δημιουργικότεροι συγγραφείς; Μητέρα ενός οκτάχρονου κοριτσιού, η Αμάντα Μιχαλοπούλου θεωρεί ότι «το σχολείο εξακολουθεί να διδάσκει τη γραπτή έκφραση με τρόπο εξουθενωτικά ορθολογικό μαθαίνοντας στα παιδιά πώς να πλήττουν γράφοντας, σκοτώνοντας την ελεύθερη έκφραση και το ταλέντο από την κούνια. «Χωρίστε παραγράφους» -γράφουν τα φυλλάδια των παιδιών στο Δημοτικό- «και αρχίστε τις παραγράφους με ‘όταν’, ‘εκείνη τη στιγμή’ ή «ξαφνικά'». Δεν έχω ακούσει πιο αντιπαιδαγωγική και αντιλογοτεχνική συμβουλή. Όταν γράφεις «ξαφνικά» σημαίνει ότι βαριέσαι να βρεις τον τρόπο για να εκφράσεις με φυσικότητα τη μετάβαση από τη μια πράξη στην άλλη και επιλέγεις τα δεκανίκια του χρονικού προσδιορισμού. Ό,τι μας μαθαίνει η λογοτεχνία, το ξεμαθαίνουμε στο σχολείο».
Ανάμεσα στις ιστορίες που έγραψαν τα παιδιά την πρώτη εβδομάδα του «εργαστηρίου» δεν έλειψαν και ορισμένες που γράφτηκαν στα πολυσυζητημένα και δημοφιλή ανάμεσα στους νέους greeklish. «Ημουν λίγο αυστηρή με τα greeklish, αλλά τα παιδιά ανταποκρίθηκαν αμέσως στην παράκλησή μου να γράψουν ελληνικά», λέει η συγγραφέας και σχολιάζει: «Ωρες ώρες αναρωτιέμαι: Τους το επισημαίνει κανείς;»
Δείτε εδώ το «εργαστήριο» ομαδικής συγγραφής και τις πρώτες ιστορίες: