Αφροδίτη Ολυμπίου, μαθήτρια
«Εγώ καθόλου δεν βοήθησα στη δημιουργία αυτού του ταρατσόκηπου. Μου αρέσει πολύ όμως. Θα μου άρεσε να φύτευα και μια τριανταφυλλιά. Και σπιτάκι θα έφτιαχνα. Οποτε έχει ωραία μέρα, ανεβαίνω, μόνη μου ή με παρέα. Μπορεί και να μην κάνω τίποτα. Θυμάμαι μια μέρα που καθόμουν μόνη και απλώς χάζευα – βαριόμουν κάτω με τους μεγάλους. Σε λίγο θα ξεκινήσουμε και τα BBQ – μου το υποσχέθηκε ο μπαμπάς. Θα ήθελα να κάνω και ένα μεγάλο πάρτι. Μπορεί να τα καταφέρω φέτος στα γενέθλιά μου. Θα καλέσω όλους τους φίλους μου. Θα ακούμε περίεργες μουσικές – ο μπαμπάς μού το κόλλησε κι αυτό».
Ελιζαμπέττα Καζαλόττι, δημοσιογράφος & Αλεξάνδρα Αϊδίνη, ηθοποιός
«Μερικά τετραγωνικά μέτρα πρασίνου, μια όαση στην πυκνοκατοικημένη Αθήνα, ένα νεοκλασικό στο Θησείο που σώθηκε από τη μανία των εργολάβων και από τη μάστιγα της αντιπαροχής, μια μικρή αυλή των θαυμάτων, το ιδανικό σκηνικό για άπειρες στιγμές, ενίοτε και εργαστήριο, ένα ασφαλές ηλιόλουστο καταφύγιο, μια ασπίδα από ψηλά δέντρα, ένας κήπος ποτισμένος με δάκρυα και γέλια που αναπτύσσεται μαζί με τους ιδιοκτήτες του. Αυτό σημαίνει για εμάς πολυτέλεια».
Ελένη Γεωργιάδη, αρχιτέκτων τοπίου, Zege Αrchitects
«Ο κήπος μου είναι μαγικός. Βρίσκεται σε ένα συγκρότημα που σχεδιάσαμε μαζί με τον Τάσο Ζέππο
το 1987. Με μεγάλες πλακόστρωτες αυλές και συστάδες πεύκων που προϋπήρχαν. Κάτω από τα δέντρα έχω φυτέψει σχίνα και κουμαριές και συμπληρωματικά ανάμεσα στις πλακοστρώσεις κάποιες ελιές, κυπαρίσσια, λεμονιές, ροδιές, γαρδένιες, ορχιδέες, βουκαμβίλιες, γιασεμιά. Ολα φυτά του τόπου μας,
όλα μεσογειακά. Είναι πολύ απλός κήπος, όμως για μένα είναι μαγικός. Υπάρχουν ηλιόλουστα πρωινά απόλυτης ηρεμίας. Βγαίνω στην αυλή και αντικρίζω το φως που φιλτράρεται μέσα από το φύλλωμα
των δέντρων, δημιουργώντας δέσμες φωτός πάνω στους θάμνους. Στο βάθος, ανάμεσα στη βλάστηση, διακρίνω τη θάλασσα που λαμπυρίζει και τον ορίζοντα που δεν έχει τέλος. Μέσα σε αυτή την ησυχία το κελάηδισμα των πουλιών εντείνει τα συναισθήματα: απέραντη γαλήνη, ευδαιμονία, ευγνωμοσύνη, αίσθημα ευλάβειας. Εδώ νιώθω αναπόσπαστο κομμάτι ενός κόσμου – στην ευρύτερη έννοιά του. Δεν είμαι εγώ και η φύση. Είμαι το συμπάν, το δέντρο, το λουλούδι, η θάλασσα, οι πέτρες, το συνεκτικό στοιχείο όλων. Απλώς Είμαι. Αυτές τις στιγμές τίποτε δεν με φοβίζει, δεν ανησυχώ, δεν αμφισβητώ την ύπαρξή μου, δεν αναρωτιέμαι. Ξέρω ότι Είμαι, ότι θα είμαι πάντα, αναπόσπαστο και αδιαίρετο μέρος του όλου. Είναι οι στιγμές εκείνες που νιώθεις ότι κατέχεις όλη τη σοφία του Κόσμου. Ο κήπος μου είναι απλώς μαγικός».
Θανάσης Βαλτινός, συγγραφέας
«Εχω ψηλά ένα μεγάλο μπαλκόνι. Προνόμιο. Προ πολλών ετών, μια ηλικιωμένη φίλη μου μου έφερε μια γλάστρα με γιασεμί, στηριγμένο σε ένα λεπτό, ξερό καλάμι. Ο αέρας δεν άφησε το γιασεμί να προκόψει. Πρόκοψε το καλάμι. Την άνοιξη βλάστησε. Τα επόμενα 5-6 χρόνια δημιούργησα έναν τεράστιο καλαμιώνα, σε μεγάλες ξύλινες γλάστρες που άνοιγαν για να ανανεώνεται το χώμα. Από αυτό το αρχικό, ξερό στέλεχος. Τα καλοκαίρια, τις νύχτες, τα καλάμια θρόιζαν. Ηταν ένα σκάνδαλο για τους περίοικους. Ζήλια. Το σκάνδαλο γινόταν μεγαλύτερο το φθινόπωρο, όταν τα φύλλα-σπαθιά των καλαμιών ξεραίνονταν και έπεφταν χαμηλότερα. Αναγκάστηκα να χαλάσω τον καλαμιώνα μου. Τώρα φυτεύω αειθαλή: κουμαριές, δάφνες, δενδρολίβανα. Επίσης, εποχικά λουλούδια: κυκλάμινα, νάρκισσους, πανσέδες, υάκινθους. Και πασχαλινές βιολέτες».
Μπριγκίτα Παπασταύρου, επιχειρηματίας
«Επιλέξαμε συνειδητά να μείνουμε στην Πλάκα πριν από 20 χρόνια. Ηταν η ομορφιά της που μας έπεισε. Βγαίνεις από την πόρτα σου και μόνο, ωραία πράγματα αντικρίζεις, έχεις την ψευδαίσθηση ότι μένεις σε όμορφη πόλη. Στο νοικοκύρεμα συμβάλαμε και εμείς οι μόνιμοι κάτοικοι. Οταν αγοράσαμε το σπίτι υπήρχε μια μικρή αυλή πίσω. Επιμείναμε και – μας πήρε τρία χρόνια – καταφέραμε να αγοράσουμε το διπλανό οικόπεδο. Ετσι η αυλή έγινε μεγάλη και καταπράσινη. Μια ουσιαστική επένδυση, μια ουσιαστική αλλαγή ζωής. Εδώ μεταφέρεται η ζωή μας μόλις ανοίξει ο καιρός. Γέλια, συζητήσεις, σιωπές… Οι κόρες μου, τα εγγόνια μου, τα σκυλιά – τα δικά μας και τα φιλοξενούμενα –, οι φίλοι μας. Το πρωί και το μεσημέρι στη μικρή αυλή και μόλις πέσει ο ήλιος στη μεγάλη. Η αυλή μας συγκεντρώνει το σημαντικό της κάθε ημέρας. Ασχολούμαι πολύ και απολαμβάνω τη φροντίδα του κήπου, όσο απαιτητική και αν είναι. Εχω τον κύριο Βασίλη, τον κηπουρό μας, αλλά ο κήπος είμαι εγώ. Καμαρώνω την ελιά, περίπου 65 χρόνων, που φυτέψαμε μόλις ήρθαμε εδώ. Αλλά και το κυπαρίσσι, περίπου 200 χρόνων, το οποίο εμφανίζεται σε σειρά λιθογραφιών της Πλάκας. Είναι σαν μια μεγάλη σκιά που σε παρακολουθεί όλη μέρα. Πολλοί τουρίστες σταματούν και φωτογραφίζουν το σπίτι. Μου περνά από τον νου καμιά φορά να ανοίξω την πόρτα και να τους προσκαλέσω στην αυλή για καφέ».
Λίλη Μελετοπούλου, χορογράφος
«O κήπος μου είναι μικρός, αλλά καταπράσινος από τους αρωματικούς θάμνους και τον κισσό που έχει σκαρφαλώσει μέχρι την ταράτσα του μονώροφου σπιτιού μου. Μια μουσμουλιά, μια συκιά, δύο λεμονιές και μία μανταρινιά μού δίνουν φρούτα. Δύο κυπαρίσσια συντροφεύουν τα οπωροφόρα και μια αμυγδαλιά φέρνει κάθε χρόνο πρώιμα την άνοιξη. Κλάδεμα σπάνια γίνεται σε αυτόν τον κήπο, γιατί κάθε φύλλο μετράει».
Αναστασία Λαμπρία, εκδότρια
«Ποιος έχει πει ότι το καλύτερο λίπασμα για τα φυτά είναι η σκιά του κηπουρού τους; Εγώ το αναστρέφω: το καλύτερο λίπασμα για μένα είναι η σκιά των φυτών μου. Η μόνη μετάγγιση ελπίδας – και μετράω πολύ καλά τις λέξεις μου. Το κατάξερο, ξεχασμένο κλαρί που μπουμπουκιάζει και μετά καλύπτει τον τοίχο είναι στα μάτια μου το απόλυτο θάμα. Ο σαν πέτρα βολβός που εκρήγνυται σε τουλίπα. Σε δύο πράγματα δεν μπορώ με τίποτα να αντισταθώ, στους κισσούς και στα μυρωδάτα – στις παλιές ποικιλίες – τριαντάφυλλα. Αυτά πλέκονται στον Μυστικό μου Κήπο, κλείνω τα μάτια και ευωδιάζει ρόδο, όσο κι αν “κήπος μου” είναι ένα στενό μπαλκόνι της Αθήνας».
