Σαν φίλαθλος της ΑΕΚ, μελαγχόλησα βλέποντας το φινάλε του χθεσινού τελικού του κυπέλλου. Σαν φίλος του ποδοσφαίρου, όμως, ένιωσα για μια φορά περήφανος για το άθλημα που επέλεξα ν’ αγαπώ!
Τα ανάμεικτα συναισθήματά μου οφείλονταν στη συμπεριφορά του κόσμου κατά την απονομή των μεταλλίων και του τροπαίου στους πρωταγωνιστές. Είδα τους χορτασμένους από τίτλους φιλάθλους του Ολυμπιακού να χειροκροτούν όρθιοι και με σεβασμό τους παίκτες του ηττημένου αλλά ηρωικού αντιπάλου τους, κι εκείνους να ανταποδίδουν το χειροκρότημα… Είδα παίκτες και παράγοντες των δύο φιναλίστ ν’ αποχωρούν από το γήπεδο σαν φίλοι, έχοντας να πουν μόνο καλές κουβέντες οι μεν για τους δε… Είδα δύο ομάδες που αντιμετώπισαν τον τελικό σαν αυτό που θα ‘πρεπε να είναι: γιορτή του ποδοσφαίρου!
Την ίδια στιγμή, όμως, θυμήθηκα έναν άλλο τελικό, ένα χρόνο πριν… Ο χθεσινός ηττημένος, ο Ατρόμητος, ήταν και πάλι παρών, με αντίπαλο αυτή τη φορά τη δική μου ομάδα. Μια ομάδα που, έχοντας χρόνια να γευτεί τη χαρά ενός τίτλου, έβλεπε αυτό το παιχνίδι σαν ευκαιρία μιας κάποιας διάσωσης του γοήτρου της. Αυτό το σύνδρομο στέρησης, δυστυχώς, οδήγησε τους οπαδούς της ΑΕΚ σε ένα άνευ προηγουμένου και εντελώς αναίτιο ξέσπασμα βίας: λίγα λεπτά πριν τη λήξη, κι ενώ η ομάδα τους προηγείτο ήδη με το άνετο 3-0, εισέβαλαν στο αγωνιστικό χώρο και άρχισαν να χτυπούν τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές (οι οποίοι είχαν επιδείξει άψογη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του αγώνα) αλλά και τον διαιτητή της συνάντησης (ο οποίος μάλλον είχε ευνοήσει, παρά αδικήσει, την ΑΕΚ!). Για ν’ αποφευχθούν τα χειρότερα, ο διαιτητής –με την συναίνεση και των παραγόντων του Ατρομήτου- σφύριξε τη λήξη του παιχνιδιού ανακηρύσσοντας νικήτρια την ΑΕΚ, αντί, ως τυπικά όφειλε, να διακόψει τον αγώνα εις βάρος της…
Ξαναγυρνώντας στο σήμερα, αισθάνομαι την ανάγκη να συγχαρώ δημόσια τον Ολυμπιακό για τη χθεσινή νίκη του. Και δεν αναφέρομαι στο αποτέλεσμα αυτού τούτου του αγώνα, αλλά στην ηθική νίκη του αυθόρμητου, ιπποτικού χειροκροτήματος στον ηττημένο αντίπαλο. Ξέρω, θα αντιτείνετε πως οι «χορτασμένοι» έχουν περιθώρια για τέτοιες επιδείξεις αβροφροσύνης! Ως εκπρόσωπος των άλλων, των «ξελιγωμένων», όμως, θα σας ομολογήσω ότι το τέλος του περσινού τελικού δεν με βρήκε να πανηγυρίζω τη νίκη της ομάδας μου, αλλά να ντρέπομαι που δηλώνω οπαδός της…
Γιατί κάποτε οι νίκες της ΑΕΚ ήταν πρωτίστως ηθικές. Κι αυτό μας έκανε να ξεχωρίζουμε από εκείνους που κοροϊδευτικά, τότε, αποκαλούσαμε «κάφρους». Τους ίδιους που χθες, τουλάχιστον, κέρδισαν με το σπαθί τους το δικαίωμα στην ύπαρξη αυτού του άρθρου… Γραμμένου μάλιστα από φανατικό αντίπαλο!
https://aekphile.blogspot.com/
