Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από την εποχή της (πρώτης) «Νήσου», της ταινίας του Χρήστου Δήμα που απεδείχθη όχι μόνον μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αλλά και μια έκτακτη κωμωδία και μάλιστα πολιτικοποιημένη, με έναν πολύ φίνο, κάτω από τις γραμμές τρόπο.
Εχοντας υπόψη μου και την εντελώς διαφορετικού κλίματος, πρώτη ταινία του Δήμα, μια ερωτική επιστολή του στην Ελευσίνα των ’70s, με τον παράξενο τίτλο «Οι ακροβάτες του κήπου», δεν διστάζω να πω ότι περίμενα με μεγάλη περιέργεια την αμέσως επόμενη ταινία του, διότι ούτως ή άλλως θεωρώ αυτόν τον σκηνοθέτη από τους πλέον ταλαντούχους και συνεπείς της γενιάς του (σαραντάρης και κάτι).
Οπότε έρχεται το «Pokerface», η εν λόγω τελευταία ταινία του, η τρίτη μεγάλου μήκους που γυρίζει, μια αισθηματική κομεντί με βασικούς ήρωες την Εύη Σαουλίδου, τον Αλκη Κούρκουλο και έναν παπαγάλο-κούκλο που υποτίθεται ότι είναι το μέγιστο γούρι στην χαρτοπαιξία για όποιον τον έχει στην κατοχή του.
Η δημοσιογράφος Σαουλίδου συναντά τον χαρτοπαίκτη Κούρκουλο προκειμένου να του φτιάξει το προφίλ για το περιοδικό της και μένει «κόκαλο» όταν αντιλαμβάνεται ότι τον γνωρίζει από τότε που ήταν παιδιά και ότι έχει κάτι που της ανήκει.
Η συνταγή του «αγόρι συναντά κορίτσι» για ακόμη μία φορά μπροστά μας, το θέμα είναι ο χειρισμός από τον σκηνοθέτη ούτως ώστε να μη βγουν στη φόρα κουκιά μασημένα.
Κουκιά μασημένα μπορεί να μη βγαίνουν αλλά από το πρώτο κιόλας ημίωρο νιώθω «μαγκωμένος», κάτι δεν μου κάθεται καλά, προσπαθώ να το εντοπίσω και αρχίζω να απαριθμώ κάποια σημεία στα οποία ενδεχομένως η ταινία να χωλαίνει.
Αναρωτιέμαι αν η επιλογή της θεατρικής κατά βάση ηθοποιού Εύης Σαουλίδου για τον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας ήταν η καλύτερη. Η ηθοποιός ολοφάνερα αναζητεί τρόπους για να φτιάξει την εικόνα μιας δροσερής κινηματογραφικής comedienne, μιας Τζένης Καρέζη του σήμερα αν θέλετε – κάτι που ασφαλώς δεν της ταιριάζει διότι η κοπέλα πολύ απλά δεν «το’ χει».
Είναι μεν όμορφη με έναν φίνο τρόπο αλλά το σεξαπήλ που χρειάζεται το κορίτσι για να προσελκύσει σεξουαλικά ένα παλικάρι όπως ο Κούρκουλος, δεν είναι το δυνατό της σημείο. Ούτε και να κάνει την αστεία της ταιριάζει. Τουναντίον, όποτε προσπαθεί να κάνει την αστεία, το λιγότερο που θα μπορούσες να πεις είναι ότι μπεμπεκίζει.
Μήπως επίσης φταίει η γκροτέσκα εικόνα των παρελθόντων εποχών με τις οποίες και πάλι ασχολείται ο Δήμας; Τόσο διαφορετική μα και τόσο χοντροκομμένη, τόσο εύκολη, μπροστά στην κομψότητα των «Ακροβατών».
Θα μου πείτε, το «Pokerface» είναι κωμωδία. Εντάξει αλλά ήταν ανάγκη τα πλάνα του παρελθόντος να θυμίζουν κωμωδία επιπέδου Φράνκο Φράνκι – Τσίτσιο Ινγκράτσια;
Κακές περούκες, αποτυχημένο μακιγιάζ, απανωτές μούτες από Αντώνη Καφετζόπουλο, Δημήτρη Πιατά – όχι όμως από τον Γιάννη Μποσταντζόγλου που με εξέπληξε με το συγκρατημένο παίξιμό του (ο μόνος που περίμενα να με ενοχλήσει ήταν ο μόνος με τον οποίο, τελικά, επικοινώνησα).
Γιατί όμως μια τόσο πρόχειρη και αδούλευτη ματιά στο παρελθόν από έναν σκηνοθέτη που ξέρει πολύ καλά την αξία του παρελθόντος;
Χωρίς βέβαια όλα αυτά να σημαίνουν ότι το «Pokerface» με άφησε εντελώς ασυγκίνητο. Αντιθέτως υπήρξαν στιγμής που διασκέδασα, ιδίως προς το τελευταίο 20λεπτο όταν η ιστορία κορυφώνεται στο τραπέζι του πόκερ. Κρίμα που ένα 20λεπτο δεν είναι αρκετό για να σώσει μια ολόκληρη ταινία.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: AΘΗΝΑΙΟΝ – AΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΦΑΔΑ -ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΕΛΛΩ – VILLAGE MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ΕΤΟΥΑΛ ΚΑΛΙΘΕΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΝΑΝΑ – ΦΟΙΒΟΣ – ΣΙΝΕΑΚ ΠΕΙΡΑΙΑΣ – INTEAΛ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE – STER – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ
American pie με αστυνομικούς
Ο Τζόνι Ντεπ οφείλει πολλά στην τηλεοπτική σειρά «21 Jump street» στη δεκαετία του ’80, όταν έπαιξε τον έφηβο μυστικό αστυνομικό Τομ Χάνσον και είδε το αστέρι του να γεννιέται.
Και ίσως αυτός, ο Τζόνι Ντεπ δηλαδή, με το στιγμιαίο πέρασμα που κάνει από το κινηματογραφικό «21 Jump Street» (ΗΠΑ, 2012) των Φιλ Λορντ και Κρίστοφερ Μίλερ , να είναι και η μόνη ανάσα τούτης της ανόητης κωμωδίας που προσπαθεί να προσαρμόσει την παλιά σειρά στο σήμερα με ήρωες έναν nerd (Τζόνα Χιλ – συνεργάστηκε και στο σενάριο) και έναν μπουνταλά (Τσάνινγκ Τέιτουμ).
Ο πρώτος είναι καλός στα θεωρητικά μαθήματα, ο άλλος είναι της δράσης. Καταλήγουν και οι δύο στο Σώμα της αστυνομίας και στην αρχή με κοντά παντελονάκια και ποδήλατα αρχίζουν να συναγωνίζονται στις γκάφες ενώ προσπαθούν να πετύχουν μια κάποια σύλληψη.
Αφού φτάνουν τους πάντες στα όρια της απελπισίας, για να μη τους διώξουν τους στέλνουν σε ένα ειδικό παράρτημα της αστυνομίας όπου δουλειά των αστυνομικών είναι να διεισδύουν σε σχολεία αναζητώντας κακοποιά στοιχεία όπως εμπόρους ναρκωτικών.
Σωρεία χοντροκομμένων αστείων, οι αναπόφευκτες και χιλιοειδωμένες σκηνές καταδίωξης όπου διαλύεται το σύμπαν και ενίοτε κάποιες στιγμές υποφερτού χιούμορ που ξεφεύγει κάπως από την α-λά «American pie» mentalite μιας τόσο απλοϊκής ταινίας, που μου είναι σχεδόν αδύνατον να χωνέψω ότι χρειάστηκαν δύο για να τη σκηνοθετήσουν!
Και (ουφ!) κάποια στιγμή νά τος, ο Τζόνι Ντεπ, στη μεγαλύτερη ίσως «αρπαχτή» της ζωής του εμφανίζεται και νομίζεις ότι (ναι!) επιτέλους κάτι πραγματικά γίνεται στην ταινία. Για δευτερόλεπτα ίσως αλλά κάτι γίνεται…
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΝΟΙΞΙΣ ΧΑΙΔΑΡΙ – ODEON KOSMOPOLIS – ODEON STARCITY –ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE AΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – STER IΛION – ΝΑΝΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE – STER
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή: 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _ : χωρίς άποψη
