Επίκεντρο της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που θα υποστηρίξω αν εκλεγώ θα είναι η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Χωρίς ιδέες δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και χωρίς εκπαίδευση δεν μπορούν να υπάρξουν ιδέες. Σήμερα η «εκπαίδευση» στην Ελλάδα έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να παράγει αλλοτριωμένα άτομα χωρίς στόχους και προοπτικές, ζόμπι που τρέχουν από το σχολείο στο φροντιστήριο και από εκεί στο ιδιαίτερο της ξένης γλώσσας χωρίς να έχουν καμιά αίσθηση δημιουργικότητας.
Στο νέο σύστημα όπως το οραματίζομαι θα κυριαρχεί η αρχή «Τα χρήματα ακολουθούν τον μαθητή» (και όχι το σχολείο όπως ισχύει σήμερα). Κάθε μαθητής στην αρχή του χρόνου θα λαμβάνει ένα κουπόνι που θα καλύπτει τα δίδακτρά του –και το οποίο θα μπορεί να το χρησιμοποιεί σε όποιο σχολείο θέλει. Με αυτό τον τρόπο ο κάθε μαθητής θα έχει πραγματική επιλογή-κατί που δεν ισχύει σήμερα όπου μόνο οι οικονομικά εύποροι έχουν την δυνατότητα της επιλογής. Επίσης ο μαθητής –και όχι ο κρατικός γραφειοκράτης ή ο συνδικαλιστής-θα είναι αυτός που με την επιλογή του θα αποφασίζει ποιο σχολείο θα εξακολουθήσει να λειτουργεί και πιο θα κλείσει (καθ’ όσον η χρηματοδότηση των σχολείων θα προέρχεται κυρίως από τα κουπόνια των μαθητών).
Αυτή η μεταρρύθμιση θα οδηγήσει σε μία τεράστια αύξηση της προσφοράς και της ποικιλίας εκπαίδευσης. Πάρα πολλοί άνθρωποι με κέφι και ιδέες θα σπεύσουν να δημιουργήσουν σχολεία τώρα που θα μπορούν ανοικτά να διαγωνισθούν για να προελκύσουν μαθητές. Αλλα θα επιβιώσουν και άλλα φυσικά θα κλείσουν. Μπορεί να αναμένει κανείς επίσης ότι τα περισσότερα φροντιστήρια θα μετασχηματισθούν σε σχολεία-και έτσι με ένα σμπάρο θα εκλείψει το πρόβλημα της «παραπαιδείας».
Μία άλλη καθοριστική μεταρρύθμιση θα αφορά την πρωτοβάθμια εκπαιδευση. Αν συγκεντρώνονται 12-16 παιδιά θα μπορούν (η μάλλον οι γονείς τους) να προσλαμβάνουν ένα εκπαιδευτικό (της επιλογής τους) με κρατικά έξοδα και να κάνουν το μάθημα σε μία αίθουσα που θα νοικιάζουν. Οι γονείς αυτοί θα μπορεί να είναι γείτονες που δεν θα θέλουν να χάνουν τα παιδία τους χρόνο πηγαίνοντας στο δημοτικό σχολεία της περιοχής. Θα μπορεί να είναι επίσης ομάδες ανθρώπων που έχουν ιδιαίτερες απόψεις σχετικά με την φιλοσοφία του σχολείου: Αλλοι θα θέλουν τα παιδιά να διδάσκονται περισσότερα μαθηματικά, άλλοι περισσότερη λογοτεχνία η ξένες γλώσσες άλλοι θα προτιμούν ένα παραδοσιακό περιβάλλον (με π.χ. στολές) ενώ άλλοι θα ευνοούν ένα ελευθεριακό πλαίσιο.
Και αυτή η μεταρρύθμιση όπως και η προηγούμενη θα οδηγήσει σε μεταφορά της πραγματικής εξουσίας από τους κρατικούς γραφειοκράτες και τους συνδικαλιστές στους γονείς. Παράλληλα θα οδηγήσει και σε μία έκρηξη ποικιλομορφίας καθώς διάφορες φιλοσοφίες και μορφές εκπαίδευσης θα ανθίσουν παρέχοντας τεράστιες επιλογές στα παιδιά.
Ο λόγος ύπαρξης της εκπαίδευσης δεν είναι ούτε για να έχουν δουλειά οι μανδαρίνοι του υπουργείου Παιδείας ούτε οι εκπαιδευτικοί. Ο λόγος ύπαρξης της εκπαίδευσης είναι να βοηθήσει τους μαθητές να παράγουν τον πιο σημαντικό πλουτοπαραγωγικό πόρο μιάς χώρας: Τις ιδέες. Ομως αυτό προϋποθέτει ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο από το σημερινό: Απαιτεί ενα πλαίσιο όπου η ποικιλομορφία και η επιλογή θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και όπου αρχαίες διχοτομίες του τύπου «ιδιωτικό»/»δημόσιο» δεν θα έχουν κανένα νόημα.
Ο Τάκης Μίχας είναι δημοσιογράφος και υποψήφιος του κόμματος ΔΡΑΣΗ στην Αττική
