ΤΟ ΒΗΜΑ/LE MONDE
Η Γαλλία θα αλλάξει πρόσωπο ανάλογα με τη σειρά κατάταξης των υποψηφίων στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών. Αν ο Φρανσουά Ολάντ αναδειχθεί πρώτος από αυτή την Κυριακή. Ή αν ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν κατορθώσει το ακατόρθωτο, σχεδόν ένα «θαύμα», και εκτοπίσει τη Μαρίν Λεπέν στην τέταρτη θέση.
Κανένα ματς δεν κρίνεται εκ των προτέρων. Ιδίως ετούτο. Καθώς το ποσοστό του Εθνικού Μετώπου είναι πιο δύσκολο να προβλεφθεί – διότι πάντα υποτιμάται – δεν μπορούμε να φανταστούμε τη διαφορά που θα έχει από το Μέτωπο της Αριστεράς. Ένα είναι βέβαιο. Η εικόνα της Γαλλίας και η εικόνα που θα έχουν οι ίδιοι οι Γάλλοι για τον εαυτό τους θα είναι πολύ διαφορετικές αν το Μέτωπο της Αριστεράς καταφέρει να ξεπεράσει ελαφρώς το Εθνικό Μέτωπο ή ακόμη και σχεδόν να ισοφαρίσει με αυτό.
Μερικοί επέμειναν πολύ στα κοινά τους σημεία. Υπάρχουν. Αμφότερα ξεφεύγουν από τους περιορισμούς της πραγματικότητας, από τα καταραμένα οικονομικά διαγράμματα και τους καταραμένους δημοσιογράφους, για να σχεδιάσουν ένα φανταστικό κόσμο, πιο ταιριαστό με τις υποσχέσεις τους…
Τις οποίες πραγματοποιούν με την ευκολία εκείνων που δεν θα αναγκαστούν να τις τηρήσουν. Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι τα δύο Μέτωπα εξαγνίζουν μια αμφιλεγόμενη νοσταλγία για τους ολοκληρωτισμούς οι οποίοι γεννήθηκαν από τις ουτοπίες που είναι γραμμένες στο DNA του κομμουνισμού ή του εθνικισμού. Οι δογματικές αυτές ουτοπίες έχουν το κοινό στοιχείο ότι έβαψαν με αίμα τα χέρια τους και ποδοπάτησαν την ελευθερία της έκφρασης, του Τύπου και της γνώμης.
{{{ moto }}}
Τα δύο αυτά Μέτωπα όμως δεν έχουν σήμερα πολλά κοινά με εκείνα τα τέρατα. Η Μαρίν Λεπέν μπορεί να χόρεψε βαλς στη Βιέννη με τους νοσταλγούς του ναζισμού, όμως δεν επιθυμεί να εξολοθρευτούν οι «κατώτερες ράτσες» αλλά να έχουν προτεραιότητα οι Γάλλοι. Ο Ζαν-Λυκ Μελανσόν μπορεί να ξελαρυγγίζεται τραγουδώντας τη Διεθνή, όμως δεν επιθυμεί τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά να τελειώνουμε με τη δικτατορία των αγορών.
Ωστόσο αν και τα κακά του απολυταρχισμού στο όνομα του έθνους είναι ενίοτε παρόμοια με εκείνα που διαπράττονται στο όνομα του προλεταριάτου, το Μέτωπο της Αριστεράς δεν μπορεί να συγκριθεί με το Εθνικό Μέτωπο. Τυχόν ομοιότητές τους βαρύνουν ασυγκρίτως λιγότερο από τις βαθιές διαφορές τους.
Η Λεπέν υποστηρίζει ότι μιλάει στο όνομα του λαού, της Δημοκρατίας και του κοσμικού κράτους, αλλά δεν αναγνωρίζει παρά μόνο τους δικούς της, τον νόμο της φυλής της, ονειρεύεται να επαναφέρει την πολιτιστική κυριαρχία της καθολικής πίστης και τα προνόμια εξ αίματος. Η Γαλλία της είναι εξοργισμένη με τους μετανάστες. Δεν θα είναι η Γαλλία της ισότητας αλλά της ιεράρχησης των Γάλλων. Αν λάβει την τρίτη θέση, αυτό θα ισοδυναμεί με ένα κάλεσμα για εκδίκηση με βάση την ταυτότητα του άλλου.
Ο Μελανσόν, αν και έχει υπάρξει υπουργός και γερουσιαστής, γνωρίζει καλύτερα από άλλους την ιστορία της Δημοκρατίας και ενσαρκώνει, καλύτερα από άλλους, το επικριτικό πάθος για την εξουσία που προέρχεται από την Γαλλική Επανάσταση. Η Γαλλία του είναι εξοργισμένη με τους πλούσιους. Κινδυνεύει να συγχέει τον ρεβανσισμό με την κοινωνική δικαιοσύνη, ανάλογα με τον βαθμό πικρίας του καθενός. Τουλάχιστον, όμως, η οργή αυτή είναι κατανοητή. Αν λάβει την τρίτη θέση, θα στείλει ένα ηχηρό μήνυμα… υπέρ της ισότητας.
Αυτά ακριβώς ξεχνάμε καμιά φορά όταν συγκρίνουμε το Εθνικό Μέτωπο με το Μέτωπο της Αριστεράς. Υπάρχουν διαφορές στη φύση και τους στόχους τους, τα οποία φέρνουν τα δυο αυτά κόμματα σε βαθιά αντιπαράθεση. Το πρόσωπο της Γαλλίας θα αλλάξει εντελώς ανάλογα με την σειρά κατάταξής τους στον πρώτο γύρο των εκλογών.