Κωνσταντίνος Βήτα: Δεν είμαι νοσταλγικός, ούτε ευαίσθητος

Χρυσαλλίδα: το δεύτερο στάδιο μεταμόρφωσης των εντόμων, η νύμφη. Αυτή τη νύμφη «αιχμαλώτισε» ο Κωνσταντίνος Βήτα και την παρουσιάζει στο έβδομο προσωπικό του άλμπουμ: δεκατρία κομμάτια σε μουσική και στίχους δικούς του, γραμμένα μεταξύ 2010 – 2012 και ηχογραφημένα τον χειμώνα που μας πέρασε.

Η «Χρυσαλλίδα» θα μπορούσε να είναι και το παιδί της εποχής μας, γεμάτο απορίες και ερωτηματικά για όσα ζει, νιώθει και αντιλαμβάνεται. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, στα περίπου 20 χρόνια που ασχολείται με τη μουσική, είτε ως μέλος των Στέρεο Νόβα είτε κατά τη μετέπειτα, σόλο πορεία του, δεν έχει πάψει να… μεγαλώνει με τον δικό του τρόπο και να παίρνει δύναμη και κουράγιο από την ιδιότυπη μοναξιά του. Ισως βέβαια αυτό να τον κουράζει. Ή μήπως τον ανανεώνει;

«Ισως είναι αυτή η στιγμή, ίσως είναι η πλευρά μιας αλήθειας, ίσως είναι μια ανάγκη. Ποτέ δεν μπορώ να προσδιορίσω καθαρά τι είναι αυτό που έχω φτιάξει, γιατί κι εγώ μέσα από αυτό διερωτώμαι. Δημιουργώ μέσα από τη μουσική μου σινιάλα, φωτεινές επιγραφές μέσα στη νύχτα, ερωτήματα σε τοίχους. Πολλές φορές βρίσκομαι κοντά σε μιαν απάντηση, όμως αισθάνομαι ότι δεν πρέπει να δώσω την απάντηση, αλλά κάτι από αυτή την περιοχή όπου έχω βρεθεί. Στην τέχνη η αλήθεια αποκαλύπτεται όταν μπορείς και εσύ να τη δεις. Βέβαια υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι της τέχνης που ασχολείται περισσότερο με τον φορμαλισμό. Ολα είναι πλευρές μιας αλήθειας και όλα είναι μια μεγάλη μουντζούρα εθελοτυφλίας».

«Ολοι μας ζούμε σε ένα πλαίσιο σκληρότητας, ήδη φαίνονται τα συμπτώματα της αλλοίωσης επάνω μας. Είναι μια σκληρή περίοδος. Είναι πολύ εύκολο να λέμε λόγια και να κρίνουμε. Νομίζω ότι οφείλουμε να περάσουμε στην πράξη. Τα κινήματα αλληλεγγύης που δημιουργούνται ίσως είναι η πρώτη μορφή αναγέννησης. Οφείλουμε να στηρίζει ο ένας τον άλλον, να προσφέρουμε ανακούφιση, να ξαναγίνουμε λιγάκι άνθρωποι. Βλέπω άσχημα πράγματα, αλλά παράλληλα βλέπω και καλά, υπάρχει μια διάθεση για ισορροπία. Δύναμη υπάρχει μέσα μας και δεν πρέπει να τη χάσουμε».

«Οι στίχοι μου ήταν πάντα σκληροί. Μάλλον είναι σαν και μένα. Μεγάλωσα σε δύσκολες εποχές και σε φτωχικές γειτονιές της Αθήνας και αναγκάστηκα να ωριμάσω πολύ γρήγορα. Για να έχω χαρτζιλίκι και να στηρίζω τον εαυτό μου από νέος, έχω κάνει σχεδόν όλες τις δουλειές. Δεν έζησα καμία ιδανική εποχή. Οι στίχοι μου δεν θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν είμαι νοσταλγικός, ούτε ιδιαίτερα ευαίσθητος, όπως πολλοί με αποκαλούν. Πιστεύω ότι η ζωή καλώς ή κακώς είναι ένας αγώνας».

«Βιώνουμε μια δύσκολη περίοδο, μια βαθιά κρίση. Δεν ωφελεί σε τίποτε να κατονομάζουμε, είναι αυτό ή είναι εκείνο. Είναι μια γενική κρίση που γεννιόταν σιγά-σιγά, και μέσα από την πολιτική και από εμάς τους ίδιους. Είναι σαν μια βρυσούλα που έσταζε εδώ και χρόνια. Κανείς δεν έδινε σημασία, κάποια στιγμή σάπισε ολόκληρο το σπίτι, σάπισαν τα θεμέλια. Ο άνθρωπος γαλουχείται στην κοινωνία να ακούει μέσα του την αλήθεια που τον βολεύει. Και αυτό τον οδηγεί πάλι σε λάθος κίνηση».

«Η έμπνευση έρχεται μέσα από τη δύναμη της αλήθειας του δημιουργού. Εξαρτάται από το πόσο σταθερός και δυνατός είναι εσωτερικά για να δεχθεί την αλήθεια. Οταν φοβάσαι δεν είσαι σε θέση να δημιουργήσεις, γιατί ο φόβος είναι ένα φίλτρο που σε εμποδίζει να δεις καθαρά. Το ίδιο και ο ακραίος συναισθηματισμός. Η τέχνη δεν χρειάζεται ούτε χαβιάρια ούτε διακοπές στο Μαρόκο για να γίνει. Ερχεται μέσα από τον διαρκή αγώνα ένωσης του δημιουργού με τη συνείδησή του».

«Η κρίση δεν μπορεί να σταματήσει την αγάπη»
Εξακολουθεί ο Κωνσταντίνος Βήτα να ονειρεύεται, να ελπίζει… και να νευριάζει; «Δεν ονειρεύομαι με την έννοια ότι θα πάω κάπου ιδανικά. Μου αρέσει να δουλεύω και να είμαι μέσα στο πλαίσιο αυτών που μπορώ να κάνω. Αυτό μου δίνει και τη χαρά για τη ζωή που υπάρχει γύρω μου. Ελπίζω πάντα, όπως και οι τέσσερις εποχές που γυρίζουν γύρω μου. Μου αρέσει να βλέπω τα δένδρα να ανθίζουν, αυτό μου δίνει ελπίδα… Οσο για τα νεύρα μου, προσπαθώ να τα ελέγχω. Δεν μου αρέσει να νευριάζω, γιατί δεν είμαι καλός σε αυτό: συνήθως πληγώνω ανθρώπους και θέλω να σταματήσω να το κάνω. Δεν μου φταίει κανείς».

Ολοι μιλούν για κρίση της ελληνικής μουσικής, ενώ από την άλλη «βγαίνουν» δεκάδες συγκροτήματα και καλλιτέχνες. Πώς το εξηγεί ο ίδιος; «Ποτέ δεν θα πάψουν οι νέοι άνθρωποι να δημιουργούν. Μπορεί να υπάρχει κρίση, αλλά την καρδιά του ανθρώπου όταν θέλει να εκφραστεί δεν τη σταματά κανείς. Δείτε την ιστορία των τεχνών: χιλιάδες παραδείγματα. Μπορεί η κρίση να σταματήσει τη ζωή, να σταματήσει τους χτύπους της καρδιάς, την αγάπη; Δεν νομίζω. Η ιστορία του κόσμου είναι γεμάτη από στάχτες, πολέμους, κρίσεις και ταυτόχρονα γεμάτη από αγώνα για ζωή».