Λένε ότι αυτή η προεκλογική περίοδος θα είναι πιο σύντοµη από ποτέ. Στην πραγµατικότητα η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο από τη στιγµή που ο Γιώργος Παπανδρέου αντιλήφθηκε ότι δεν µπορεί να τα βγάλει πέρα – συνέβη πολύ προτού αποχωρήσει από την πρωθυπουργία – και, περίπου την ίδια στιγµή, ο Αντώνης Σαµαράς άρχισε να φοβάται ότι το φρούτο της εξουσίας θα είναι σάπιο προτού ακόµη ωριµάσει.
Και ενώ µιλάµε για (και περιµένουµε) εκλογές σχεδόν έναν χρόνο τώρα, όσοι σηκώνουν ψηλά τα χέρια στην ερώτηση «και τι θα ψηφίσεις;» αυξάνονται. ∆εν αναφέροµαι (τόσο) στις δηµοσκοπήσεις όσο στις επαφές µε ανθρώπους εκεί έξω και τα µηνύµατα που έρχονται από τον περίγυρο.
Οι περισσότεροι δεν έχουν απάντηση. Αισθάνονται µεν ότι αυτή η ψήφος έχει µεγαλύτερη βαρύτητα από ποτέ, αλλά απελπίζονται όταν σκέφτονται τις επιλογές που, µε τα έως τώρα δεδοµένα, τους προσφέρονται πάνω από την κάλπη.
Κατηγορούµε συνήθως για αυτό το πολιτικό µας σύστηµα. «Αυτό που µας έφερε εδώ». Το παλιό, το ξεπερασµένο. Τη γενιά του Πολυτεχνείου, τα γένια του ΠαΣοΚ και τα χτένια της Νου∆ου, που µας κατέστρεψαν. Αφήνουµε βεβαίως τον εαυτό µας απέξω.
Εµείς οι νεότεροι έχουµε τις µικρότερες ή και καθόλου ευθύνες – συµφωνούν και οι παλιοί. Μόνο που, µαζί µε τον χρόνο, τελειώνει και αυτό το παραµύθι.
∆ιότι, ποια η πρόταση της γενιάς µας; Οι πολιτικοί αρχηγοί παλαιάς κοπής; Οι υποψήφιοι-βαρόνοι ή όσοι είχαν απωθηµένα και, τώρα, µε τόσα κόµµατα και ανάγκες για υποψηφίους, χώνονται στις λίστες εξ ανάγκης (και εκ µαταιοδοξίας;).
∆ικαίως θα πείτε, ότι έτσι όπως λειτουργούν τα κόµµατα στην Ελλάδα, αποτρέπουν την ανανέωση µε όρους και κριτήρια που όλοι τώρα επικαλούµαστε και αποζητούµε. Ωστόσο, αυτό συµβαίνει επί δεκαετίες. ∆εν είδαµε, στο µεταξύ, κάποια νέα πρόταση να πείθει, να συγκινεί, να µαζεύει τους «δυσαρεστηµένους» και τους «αναποφάσιστους» του ίδιου του συστήµατος – που δεν είναι και λίγοι. Αντιθέτως, έως και τις προηγούµενες εκλογές, ο τρεκλίζων σήµερα δικοµµατισµός συγκέντρωνε σταλινικά ποσοστά (που λέει ο λόγος…). Ποιοι τον ψήφιζαν; Οι γιαγιάδες και οι παππούδες µόνο; ∆εν νοµίζω…
Μεγάλες λοιπόν και οι ευθύνες των σηµερινών 30άρηδων και 40άρηδων που, καλοθρεµµένοι και χαϊδεµένοι οι περισσότεροι, είτε ενταχθήκαµε στο σύστηµα είτε αρκεστήκαµε στο να το σνοµπάρουµε και να το «χτυπάµε» από την ξαπλώστρα, το Twitter και το Facebook…
Βεβαίως, υπάρχουν νέοι (ή και µεγαλύτεροι) άνθρωποι που δείχνουν άλλους δρόµους. Κάποιοι, ευτυχώς οι λιγότεροι, σπάζοντας και καίγοντας. Αλλοι, περισσότεροι (αν και όχι πάρα πολλοί), συµµετέχοντας σε κοινωνικές δράσεις, οµάδες σκέψης, οργανώσεις που προσφέρουν ανακούφιση και διέξοδο σε συνανθρώπους. ∆ίνουν έτσι και σε εµάς µια διέξοδο, πολιτική, διότι ακριβώς ασχολούνται και προσπαθούν να αντιµετωπίσουν στην πράξη ό,τι αποτελεί µείζον πρόβληµα για τον πολίτη σήµερα.
Αυτή, ναι, είναι µια νέα πολιτική πρόταση. Κρίµα που δεν συµµετέχει (ακόµη) ως κίνηµα στις εκλογές – ίσως διότι πολλά από τα παιδιά αυτά απεχθάνονται την πολιτική όπως τη γνώρισαν, ίσως πάλι διότι αδυνατούν να ξεπεράσουν κοµµατικές καταβολές και κάθε είδους ατοµικές δεσµεύσεις. Ακόµη και έτσι όµως, µπορεί να υπάρχουν µέσα στα ψηφοδέλτια. ∆εν είναι δύσκολο να τους βρούµε (το Twitter και το Facebook εδώ χρήσιµα εργαλεία…). Ας δώσουµε λίγο χρόνο στην αναζήτησή τους σήµερα. Θα τον κερδίσουµε από την γκρίνια (και όσα άλλα) αύριο…
* Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΒΗΜΑmen (τεύχος 73) την Κυριακή 1 Απριλίου 2012.
