Πριν από δύο μήνες η Ανγκελα Μέρκελ περιέγραψε το όραμά της για την Ευρώπη. Υπογράμμισε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση φθίνει πληθυσμιακά και οικονομικά. Οι γεννήσεις υποχωρούν, ο πληθυσμός της γερνάει και η οικονομία της, που σήμερα αντιπροσωπεύει το 20% του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου, αντιμετωπίζει εντονότατο ανταγωνισμό από τις αναδυόμενες οικονομίες της Ασίας.
Κατά τις εκτιμήσεις της, το ευρωπαϊκό εισόδημα θα πέσει στο 15% τις επόμενες δεκαετίες, γεγονός που αν επιβεβαιωθεί θα υπονομεύσει το σημερινό επίπεδο ευημερίας. Και είναι αλήθεια πως απέναντι στη γηράσκουσα Ευρώπη στήνονται πολυπληθείς χώρες και δυναμικές νεανικές κοινωνίες με δίψα για μάθηση, παραγωγή και ευημερία.
Κατά τη γερμανίδα καγκελάριο, λοιπόν, οι παραπάνω προοπτικές υποχώρησης της Ευρώπης είναι απαραίτητο να αντιστραφούν το συντομότερο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες, και ιδιαιτέρως οι ασθενέστερες του ευρωπαϊκού Νότου, πρέπει να σταθεροποιήσουν τους προϋπολογισμούς τους και μαζί να ενισχύσουν τη διεθνή ανταγωνιστικότητά τους.
Η περιγραφή της κυρίας Μέρκελ εξηγεί ακριβώς την πίεση που δέχθηκε τα τελευταία δύο χρόνια η Ελλάδα, ως ο ασθενέστερος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας. Το ελληνικό πείραμα φανερώνει ακριβώς το γερμανικό σχέδιο.
Η Ελλάδα για την κυρία Μέρκελ είναι μια χώρα προς αναδόμηση. Υπερχρεωμένη, με την παραγωγή και τους θεσμούς της ξεθεμελιωμένους, ήταν και είναι η πρώτη χώρα – η χώρα-μοντέλο – που φανέρωσε το πρόβλημα και δείχνει τη λύση στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Κάτι που εξελίσσεται ήδη στην Πορτογαλία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και στη συνέχεια αναμένεται να προωθηθεί και στη Γαλλία, η οποία ως τώρα αρνείται το πρόβλημά της. Οι εικόνες από τη Μαδρίτη και τη Βαρκελώνη ήταν ίδιες κι απαράλλακτες με αυτές που μεταδίδονταν πριν από λίγους μήνες από την Αθήνα. Προσεχώς αντίστοιχες θα προσφέρουν η Ρώμη, το Μιλάνο και το Παρίσι.
Κατόπιν αυτών, το πρώτο ζήτημα που εγείρεται είναι αν η διάγνωση είναι σωστή και αν η συνταγή της κυρίας Μέρκελ οδηγεί όντως στη λύση του ευρωπαϊκού προβλήματος. Και το δεύτερο, αν οι πολιτικές ελίτ των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου μπορούν να σηκώσουν το βάρος της προσπάθειας και αν οι λαοί αντέχουν το δυσθεώρητο κόστος μιας πολιτικής γενικευμένης λιτότητας.
Για τη διάγνωση μπορεί κανείς να συμφωνήσει. Για τη λύση οι επιφυλάξεις είναι πολλές. Το σίγουρο είναι πάντως ότι η πολιτική κουλτούρα του Νότου πολύ απέχει από εκείνη του γερμανικού λουθηρανισμού. Και δεν είναι απίθανο η γερμανική εμμονή αντί της ανταγωνιστικότητας να φέρει τελικώς την επανάσταση στη Γηραιά Ηπειρο.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
