Υπάρχει κάποιος σοβαρός παρατηρητής των ελληνικών κοινωνικοπολιτικών πραγμάτων που να μην διαισθάνεται σε τι ακριβώς συνίσταται ο «συντηρητισμός» στην Ελλάδα έτσι όπως διαχρονικά εκπροσωπείται από το κόμμα της Ν.Δ? Υπάρχει κάποιος σοβαρός άνθρωπος που να μη καταλαβαίνει ότι «Δεξιά» στην ελληνική κοινωνία και «Δεξιά» στην Ευρώπη είναι δύο έννοιες συχνά αλληλοσυγκρουόμενες? Υπάρχει κανείς λέω που να μη γνωρίζει πλέον καλά, ότι η ελληνική Δεξιά («λαϊκή» την έχουν πει) είναι το κατ’ εξοχήν λαϊκίστικο κόμμα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, συναγωνιζόμενο επιτυχέστατα τις περισσότερες φορές τα διάφορα «αριστερά» και «αριστερόστροφα» συναδελφάκια του?
Ο λαϊκίστικος αυτός συντηρητισμός εκφράζεται μάλιστα σε όλα τα μέτωπα της ελληνικής ζωής: Eθνικά , θρησκευτικά, κοινωνικά ,οικονομικά, θέματα… Σε όλα αυτά, τα σκοτεινά ιδεολογήματα που αφορούν το καθένα, είναι σημαία των κομμάτων που εκπροσωπούν την ελληνική Δεξιά, και φυσικά και της Ν.Δ. Στα εθνικά θέματα π.χ ποιος θα τολμήσει να μιλήσει για θέσεις που παρεκλίνουν έστω και στο ελάχιστο απ’ ό,τι τα εθνικά ιδεολογήματα έχουν χαράξει στο μυαλό των λοβοτομημένων οπαδών της? Στα θρησκευτικά θέματα, ποιος θα τολμήσει να φέρει αντίρηση στις βουλές των ελλήνων αγιατολάχ? (μήπως θυμάστε την εικόνα του πρώην (μη)πρωθυπουργού να εξέρχεται μετά της κεχαριτωμένης συζύγου του, αφού ψήφισαν στο γνωστό δημοψήφισμα Χριστόδουλου?). Σε ό,τι αφορά τα «κοινωνικά» … μπορείτε να φανταστείτε απόψεις-θέσεις- πρωτοβουλίες πέραν των «παραδοσιακών», σε θέματα σχετικά με τις όποιες ανθρώπινες «παρεκκλίσεις» από την … «ορθότητα» που διδάσκουν τα… « πατερικά» κείμενα?
Τέλος δε –και έρχομαι στο «δια ταύτα»- πως είναι δυνατόν να πεισθεί το –με βάση τα πιο πάνω- όχι δά και πλέον ανεκτικό, σκεπτόμενο, προοδευτικό κοινό της Δεξιάς, ότι μόνο το «εδώ και τώρα» συμφέρον του δεν ειναι το πραγματικό? Για όλους εξάλου τους λόγους αυτούς, είναι που ο Σαμαράς εκπόρθησε την προεδρία της Ν.Δ, ακριβώς για τους ίδιους την απώλεσε η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία σε κάθε περίπτωση και παρά τα όσα θα μπορούσε να της καταλογίσει κανείς, δεν μπορεί να μην εκτιμά την τολμηρή για τα δεδομένα της παράταξής της στάση της σε θέματα όπως το Μακεδονικό, το Κυπριακό (σχέδιο Ανάν) το περί «ταυτοτήτων» και άλλα που δείχνουν ένα στίγμα έξω από αυτό που πρεσβεύει η Δεξιά του άκρατου λαϊκισμού. Ενός λαϊκισμού που ήταν θύμα του ή ίδια και θα είναι προσεχώς και ο Σαμαράς, στο βαθμό που οι εξελίξεις τον αναγκάζουν να γίνει περισσότερο ρεαλιστής από ό,τι έδειξε ως τώρα με το περίφημο σήριαλ των «Ζαππείων» του και όχι μόνον…
