Οι δημοσκοπήσεις, πανελλαδικές και τοπικές, βγάζουν «δράκους» και «φίδια».
Τα ευρήματα σε πολλές περιπτώσεις είναι αναπάντεχα. Κόμματα από το πουθενά αποκτούν ακροατήριο κι άλλα, μέχρι πρότινος περιθωριακά και απομονωμένα, βρίσκουν ευήκοα ώτα.
Η οργή τελικώς δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος. Και όσοι την ευνόησαν, δεν κερδίζουν κατ’ ανάγκην. Αλλοι την καλλιέργησαν κι άλλοι μαζεύουν πελατεία.
Κλονισμένο το εκλογικό σώμα από όσα συνέβησαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια, χωρίς πίστη και εμπιστοσύνη, ψάχνει δώθε – κείθε, μετακινείται συνεχώς, δεν σταθεροποιείται.
Οι περισσότεροι των δημοσκόπων παρουσιάζουν το εκλογικό σώμα, ως άλλη κινούμενη άμμο και αποφεύγουν ασφαλείς προβλέψεις. Και εκείνοι που με άνεση προέβαιναν μέχρι πρότινος σε εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος μαζεύονται πλέον, προσπαθούν να προστατευθούν γιατί έχασαν τις βεβαιότητες που είχαν.
Οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί και ακόμη περισσότεροι όσοι αρνούνται απαντήσεων στους ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης.
Ωστόσο, διαμορφώνονται τάσεις.
Η νεοδημοκρατική υπεροχή δεν είναι τόσο καταφανής, όσο οι επιτελείς του κ. Σαμαρά προπαγανδίζουν.
Η Νέα Δημοκρατία εκπαίδευσε την κοινή γνώμη σε αντιμνημονιακή λογική και όταν χρειάσθηκε να παίξει το ρόλο της ως δύναμη ευθύνης άφησε το πεδίο ελεύθερο σε τυχοδιώκτες, λαϊκιστές και ακραίους που την πλαγιοκοπούν από τα δεξιά.
Ταυτόχρονα, με την πολεμική της, έκλεισε τις πόρτες στους ψηφοφόρους του ΠαΣοΚ, οι οποίοι μένουν παγιδευμένοι μεταξύ της πρώτης πλάνης και της ύστερης προσπάθειας.
Εισροές η Νέα Δημοκρατία δεν έχει από το άλλο κόμμα εξουσίας, ούτε βεβαίως από την Αριστερά, η οποία παρέμεινε αντιμνημονιακή και δηλώνει σίγουρη για την ενίσχυσή της, χωρίς κι αυτή να αντιλαμβάνεται ότι υπονομεύοντας τους πάντες και πάντα ανοίγει περπατησιά σε δυνάμεις λαϊκιστικές, αντικοινοβουλευτικές και ακραίες.
Οσο κι αν φτιάχνονται οι πολλοί ηγέτες της Αριστεράς, τα μέχρι τώρα δημοσκοπικά ευρήματα φέρουν απόλυτα ενισχυμένες μόνο τις δυνάμεις του λαϊκισμού και εκείνες της φασιστικής και ναζιστικής ακροδεξιάς.
Και αυτό είναι το τίμημα της άφρονος πολιτικής όλων των δυνάμεων της μεταπολίτευσης απέναντι στο διαχρονικό διαρθρωτικό οικονομικό πρόβλημα της χώρας.
Ο λαϊκισμός που σταθερά επέδειξαν οι δυνάμεις της κεντροδεξιάς, της κεντροαριστεράς, αλλά και αυτής καθεαυτής της Αριστεράς πληρώνεται με το ίδιο νόμισμα.
Εδώ που φτάσαμε, το ζήτημα είναι πλέον να μην πληγωθεί η ίδια η Δημοκρατία. Το αγαθό είναι ανεκτίμητο. Μόνο που είναι από εκείνα που εκτιμώνται μόνο όταν απολεσθούν.
