Πριν από 51 ακριβώς χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, πραγματοποιούσε το σημαντικότερο ίσως ταξίδι ολόκληρης της πρωθυπουργικής θητείας του: επί τρεις ημέρες, «κατακτούσε» την Ουάσιγκτον. Το ζεύγος Καραμανλή, γινόταν δεκτό από το αμερικανικό προεδρικό ζεύγος Κένεντι στην πιο επιτυχή επίσκεψη της ελληνικής διπλωματικής ιστορίας μετά από τα μεγάλα χρόνια του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Λονδίνο και το Παρίσι. Ο Καραμανλής πέρασε πολλές ώρες κατ ιδίαν συζητήσεων με τον Κένεντι, ο «Λόφος» τον λάτρεψε, ο Τύπος της Ούασιγκτον επίσης και το εξαγόμενο ήταν ένα και μόνο: η Ελλάδα εγκαινίαζε μία νέα εποχή στρατηγικής σχέσης με τις ΗΠΑ. Σχέση που βοήθησε την Ελλάδα και την Κύπρο ακόμα και τρία χρόνια αργότερα, όταν πια και ο Καραμανλής και ο Κένεντι είχαν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, πια φύγει: ο διάδοχος του Κένεντι Λίντον Τζόνσον, σε άμεση συνεργασία με τον τότε Αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο, τον μεγαλύτερο παραγνωρισμένο ηγέτη του μεταπολεμικού ελληνισμού, σταματούσαν την υπό εξέλιξη τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1964…
Δυστυχώς, τα όσα εσωτερικά συνέβησαν αργότερα στην Ελλάδα, οδήγησαν σε πολύ μεγάλες καταστροφές, μία εκ των οποίων, η πιο υποτιμημένη, ήταν και η ακύρωση αυτής της Συμμαχίας και η αντιστροφή της υπέρ της Τουρκίας που από τότε μέχρι σήμερα, την αξιοποιεί διαρκώς εις βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου. Όμως, τώρα, τα πράγματα αλλάζουν ξανά. Μισό αιώνα αργότερα, επιτέλους, η Ελλάδα επιστέφει ενεργά στη δυτική πολιτική του μεγάλου Βενιζέλου και του μεγάλου Καραμανλή…
Ο «ιστορικός του μέλλοντος» θα έχει πολύ δουλειά – και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα – όταν θα μελετά τους πρώτους μήνες του 2012. Γιατί εκεί θα βρει τις απαντήσεις στο πώς η Ελλάδα άλλαξε και πάλι τη μοίρα της. Πώς ξαφνικά, από εκεί που βρισκόταν στα τάρταρα, άρχισε και πάλι να αναδύεται στην επιφάνεια και να χτίζει από την αρχή γρήγορα και δυναμικά το μέλλον της… Αν ο εν λόγω «ιστορικός» ψάξει να τα βρει όλα αυτά στις Βρυξέλλες ή στο Βερολίνο και στα αρχεία του eurogrpoup του Φεβρουαρίου ή του Μαρτίου, θα αποκομίσει μία εντελώς λανθασμένη εικόνα. Δεν θα μπορεί να καταλάβει και να βρει τις απαντήσεις…
Εκείνος που θα το πετύχει, είναι αυτός που θα ξεκινήσει από δύο γεγονότα αυτής της εβδομάδας: από την μεγάλης κλίμακας διαβαθμισμένη αεροναυτική άσκηση της Ελλάδας, του Ισραήλ και των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο και από την υπογραφή της συμφωνίας της Βουλιαγμένης μεταξύ των ίδιων «παικτών» για την ενέργεια… Αυτός που θα ψάξει εκεί, αυτός θα βρει τις απαντήσεις. Γιατί αυτός θα ξέρει ότι τους πρώτους μήνες του 2012, η Ελλάδα επέστρεψε επιτέλους ενεργά στον γεωπολιτικό ρόλο που πάντοτε την καθιστούσε ισχυρή και που όποτε τον εγκατέλειπε, διαλυόταν: στην πρώτη γραμμή της δυτικής πολιτικής…
Η μεγάλη άσκηση που διεξάγεται από χθες ανάμεσα στις ΗΠΑ, το Ισραήλ και την Ελλάδα, είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια «στρατιωτική ρουτίνα»: είναι το πρώτο απτό και καθοριστικό βήμα στο σχηματισμό μιας νέας ουσιαστικής και ενεργού συμμαχίας, χωρίς πολλά και μεγάλα λόγια, αλλά με πολύ και ουσιαστική για τη χώρα δουλειά. Η Ελλάδα εκπληρώνει σήμερα στην πράξη αυτό για το οποίο, περίπου τρία χρόνια τώρα, η στήλη αυτή «φωνάζει» με όση δύναμη διαθέτει.
Η χώρα, αξιοποιεί επιτέλους την αληθινή ισχύ της και βαδίζει δίπλα στις δυνάμεις που τη θέλουν όρθια και ισχυρή, κι όχι σε εκείνες που επιμένουν να τη γονατίσουν ισοπεδώνοντάς τη. Η νέα αμυντική πολιτική της χώρας, επιστρέφει στις πιο μεγάλες διπλωματικές της ώρες, που, δυστυχώς, οι εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις τις επισκίασαν και τις ακύρωσαν προκαλώντας μεγίστη μακροχρόνια καταστροφή στη χώρα…
Η επίσκεψη του υπουργού Αμυνας του Ισραήλ Εχουντ Μπαράκ με ολόκληρο το επιτελείο του στην Αθήνα πριν από λίγες εβδομάδες και τα όσα τέθηκαν σε κίνηση σε συνεργασία με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, καθώς και η επικείμενη επίσκεψη του Ελληνα υπουργού Εθνικής Αμυνας στην Ουάσιγκτον, όπως και οι κρίσιμες ενεργειακές εξελίξεις που, κατά το κυπριακό πρότυπο, επιτέλους λαμβάνουν χώρα, αποτελούν τα θεμέλια αυτής της μεγάλης γεωπολιτικής μεταβολής, που θα ξαναδώσει σύντομα στη χώρα τη δύναμή της.
Η Ελλάδα βρίσκει και πάλι τον γεωπολιτικό της ρόλο ως σύνορο και αιχμή του δυτικού κόσμου, σε μια στιγμή που κι εκείνος την έχει ανάγκη όσο ποτέ, καθώς κι εκείνη το ίδιο.
Την τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο, και, τότε, είχε ολοκληρωθεί απρόσκοπτα, ήταν πριν από ακριβώς εκατό χρόνια: στους Βαλκανικούς Πολέμους, που διπλασίασαν την Ελλάδα, έναντι μιας καταρρέουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία δεν ήταν πια σε θέση να απαντήσει στις προκλήσεις των καιρών και το μόνο που μπορούσε να κάνει, ήταν να απειλεί και να γκρινιάζει, όταν αυτός ο τόπος, ασκώντας το ρόλο του, μεγαλουργούσε…
Τότε, «παίχτηκαν» πάρα πολλά. Και η Ελλάδα του Βενιζέλου που τα συνειδητοποίησε και τα τόλμησε, άλλαξε την τροχιά της ιστορίας της. Τώρα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, «παίζονται», ακόμα περισσότερα στο γεωπολιτικό πεδίο: η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή έχουν ήδη εισέλθει σε μέγιστη διαδικασία ανακατατάξεων. Η Τουρκία και πάλι απλώς γκρινιάζει και παρανοχλεί, έχοντας απολέσει πλέον πλήρως την αξιοπιστία του Συμμάχου. Ευτυχώς, κάποιοι στην Αθήνα, φροντίζουν η Ελλάδα να είναι ήδη παρούσα, με κεντρικό ρόλο στην οικοδόμηση του μέλλοντος!…
