Οι ταινίες της εβδομάδας: Επιτέλους! Ελπίδα και χαμόγελο!

Είναι αυθάδης, τσαμπουκάς, δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και εκφράζεται ακριβώς όπως σκέφτεται. Χαρακτηριστικό του η οργή, δεν ξέρει τι σημαίνει «πολιτική ορθότητα» μα και δεν ενδιαφέρεται να μάθει. Λέγεται Ντρις και είναι μαύρος. Από τη Σενεγάλη. Ζει στις υποβαθμισμένες παρυφές του Παρισιού, έχει κάνει φυλακή, γνήσιος πρεσβευτής του λούμπεν προλεταριάτου και των βασανισμένων ομόχρωμών του στη Γαλλία. Αλλά έχει τρομερό χιούμορ. Πώς αλήθεια ένας τέτοιος άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει κολλητός φίλος ενός παράλυτου δισεκατομμυριούχου ο οποίος ζει σε παλάτι στο κέντρο του Παρισιού; Και πώς αυτός ο κομψός, ντελικάτος, ευπρεπής λάτρης της κλασικής μουσικής, της ακριβής κουζίνας, της ησυχίας και της διανόησης θα μπορούσε ποτέ να μυηθεί στη μουσική των Earth Wind and Fire, στη μαριχουάνα, στη φασαρία και στην τέχνη του «δρόμου»;

Οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, φτιάχνουν τη γαλλική ταινία «Οι άθικτοι» («L’ intouchables») των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς, η επιτυχία της οποίας (όχι μόνον στη Γαλλία, τη χώρα παραγωγής της αλλά και αλλού) τής έχει δώσει διαστάσεις φαινομένου. Είναι η τρίτη σε εισιτήρια πιο επιτυχημένη ταινία στην ιστορία του γαλλικού κινηματογράφου και δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τους λόγους.

Δεν θα έχει περάσει πολύς χρόνος μέχρι να δεις ότι οι «Αθικτοι» κατορθώνουν να ξεπεράσουν το βασικότερο εμπόδιό τους: αν και ο ένας από τους δύο βασικούς ήρωες είναι τετραπληγικός (Φρανσουά Κλιζέ), ουδέποτε νιώθεις οίκτο γι’ αυτόν, ακριβώς όπως οίκτο δεν νιώθει ο μαύρος βοηθός του (Ομάρ Σι). Επομένως ο θεατής ταυτίζεται με τον «παρακατιανό» και συμφωνεί με τον «πολιτικά ανορθόδοξο» τρόπο συμπεριφοράς του. Τοιουτοτρόπως συμφωνεί και ο τετραπληγικός που γουστάρει τις σκανδαλιές και τους απότομους τρόπους του υπηρέτη, ενώ του κάνει μαθήματα για όλα: για τις γυναίκες, για τη μουσική, για τη ζωή. Μου ήταν κυριολεκτικά αδύνατον να συγκρατήσω τα γέλια μου στις κωμικές σκηνές αλλά η πραγματική επιτυχία της ταινίας είναι ότι δεν σε κάνει ποτέ μα ποτέ να αισθανθείς ενοχές.

Βαθμολογία: 4

Αίθουσες: ABANA – AΤΤΑΛΟΣ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΔΙΑΝΑ – ΙΝΤΕΑΛ – ODEON COSMOPOLIS MAROUSI – ΣΙΝΕ ΧΟΛΑΡΓΟΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΟΛΥΜΠΙΟΝ – VILLAGE COSMOS

Εξίσου χαριτωμένη όμως είναι και η βρετανική κομεντί «Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ» («The best exotic Maringold hotel», Αγγλία, 2012) του Τζον Μάντεν, στην οποία επτά συνταξιούχοι Βρετανοί (3 άνδρες, 4 γυναίκες) αποφασίζουν να βρουν κατάλυμα σε ένα ξενοδοχείο στην Ινδία, όπου η ζωή υποτίθεται ότι κυλά πιο ευχάριστα και το κυριότερο πιο φτηνά. Βέβαια άλλο να βλέπεις το ξενοδοχείο από το internet και άλλο από κοντά. Και ναι, εντάξει, η Ινδία είναι εξωτική χώρα, όμως οι πρακτικές δυσκολίες που μπορούν να προκύψουν (και βέβαια προκύπτουν) εύκολα κάνουν τα νεύρα σου κουρέλια. Είναι στο χέρι του καθενός το αν θα αντέξει ή αν θα τα… φτύσει!

Το γεγονός ότι οι επτά αυτοί άνθρωποι φέρουν τις μορφές κορυφών της βρετανικής υποκριτικής (Τομ Γουίλκινσον, Τζούντι Ντέντς, Μεγκ Σμιθ και Μπιλ Νάι ανάμεσά τους) δίνει αυτομάτως κύρος στην ταινία, η οποία αποφεύγοντας τα πολύ κραυγαλέα κλισέ καταλήγει σε ένα άκρως διασκεδαστικό ανάλαφρο αλλά και αισιόδοξο φιλμ, που δοξάζει τη μαγκιά της τρίτης ηλικίας. «Εχουμε ένα ρητό στην Ινδία» όπως λέει ο νεαρός ξενοδόχος (ο Ντεβ Πατέλ – του «Slumdog millionaire»). «Στο τέλος θα είναι όλα καλά. Αν δεν είναι καλά, δεν έχει έρθει το τέλος». Αυτό ακριβώς είναι το πνεύμα της ταινίας που στηρίζεται στο μπεστ σέλερ της Ντέμπορα Μούγκατς.

Βαθμολογία: 3

Αίθουσες: ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ – ΔΑΝΑΟΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣ1 –

ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ

Η «Γυναίκα του πέμπτου» («The woman in the fifth», Αγγλία/ Πολωνία/ Ιταλία 2011)(ανήκει στην ιδιάζουσα (και πολλές φορές εκνευριστική) κατηγορία των καλοφωτισμένων, καλογυρισμένων σπαζοκεφαλιών που σε κρατούν σε αναμμένα κάρβουνα καθ’ όλη τη διάρκειά τους αλλά στο τέλος δεν σου επιτρέπουν να χωνέψεις αυτό που είδες. Το φιλμ σχοινοβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, σε σημείο που τελικά δεν είσαι σίγουρος για το αν οι άνθρωποι που βλέπεις υπάρχουν ή όχι.

Ο Ιθαν Χοκ – ενδεχομένως στον πιο παράξενο ρόλο της κινηματογραφικής του καριέρας – είναι ένας αμερικανός καθηγητής που βρίσκεται στο Παρίσι επειδή όπως σύντομα μαθαίνουμε θέλει να βρίσκεται κοντά στο παιδί του. Για κάποιον λόγο η γυναίκα του τον έχει χωρίσει. Στο Παρίσι χάνει τα λεφτά του και αναγκάζεται να μείνει σε ξενοδοχείο που μπροστά του το χειρότερο μπορντέλο της Φυλής μοιάζει με παλάτι.

Γνωρίζει μια μυστηριώδη την οποία και ερωτεύεται (Κριστίν Σκοτ Τόμας) και πιάνει μια ύποπτη δουλειά σύμφωνα με την οποία πρέπει να παρακολουθεί αυτούς που μπαινοβγαίνουν σε ένα οίκημα, όχι όμως και το τι κάνουν. Τα ερωτήματα φυτρώνουν διαρκώς μπροστά σου σαν δηλητηριώδη μανιτάρια αλλά ο Παβλικόφσκι αρνείται να βοηθήσει λίγο την κατάσταση, να σου δώσει ένα «πάτημα» για να μη νιώθεις διαρκώς σε εκκρεμότητα. Ωστόσο το παρακολουθείς και μάλιστα μέχρι το τέλος και με περιέργεια να δεις τι θα γίνει. Μόνο που στο τέλος νιώθεις ότι τελικά σου έκλεψαν την μπουκιά από το στόμα,

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ

Πριν από δυο χρόνια η τρισδιάστατη «Τιτανομαχία» του Λουί Λετεριέρ απέδειξε ότι οι ολύμπιοι θεοί εξακολουθούν να έχουν τεράστια πέραση στο Χόλιγουντ. Μια εξίσου εκκωφαντική «συνέχειά» της ήταν αναπόφευκτη παρ’ ότι ο μύθος του Περσέα τελειώνει στην πρώτη ταινία. Δεν έχουμε θέμα; Δεν πειράζει. Θα το επινοήσουμε.

Και αυτό ακριβώς έκαναν οι σεναριογράφοι Νταν Μαζό, Ντέιβιντ Λέσλι Τζόνσον και Γκρεγκ Μπερλάντι. Σκαρφίστηκαν μια ιστορία που θα μπορούσε να ενταχθεί στο μυθολογικό πλαίσιο τους αρχικού σχήματος και έτσι προέκυψε η «Οργή των Τιτάνων» («The wrath of Titans», ΗΠΑ, 2012) του Τζόναθαν Λίμπεσμαν. Η δεύτερη ταινία μεταφέρει τον θεατή και πάλι στη μυθική γη Θεών και Τεράτων που καταλήγει σε μια (κυριολεκτικώς) άνευ προηγουμένου μάχη κατακλυσμιαίων διαστάσεων βυθισμένη στην πύρινη λάβα και την απόλυτη καταστροφή.

Πρωταγωνιστής και πάλι ο Περσέας (δηλαδή ο αυστραλός ηθοποιός Σαμ Γουόρδινγκτον), ο ημίθεος γιος του Δία (δηλαδή ο ιρλανδός ηθοποιός Λίαμ Νίσον). Ο πρώτος θέλει την ήρεμη ζωή του ψαρά στο χωριό. Να όμως που θα οδηγηθεί σε άβατους για θνητούς τόπους και θα αντιμετωπίσει τέρατα που κανένας άνθρωπος δεν έχει αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Στόχος του να φέρει τον Δία στην θέση της κυριαρχίας που έχει πλέον χάσει εξαιτίας του αδελφού του, του Αδη (ο ουαλλός ηθοποιός Ρέιφ Φάινς). Και βοηθοί του η βασίλισσα Ανδρομέδα (Ρόζαμουντ Πάικ), ο Αγήνορας ημίθεος γιος του Ποσειδώνα (αντιστοίχως οι Τόμπι Κέμπελ, Ντάνι Χιούστον) και ο έκπτωτος θεός Ηφαιστος (Μπιλ Νάι).

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΕΛΛΩ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – VILLAGE MALL – VILLAGE PΕΝΤΗ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STARCITY – STER ΙΛΙΟΝ – ΝΑΝΑ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ Ν.ΗΡAΚΛEΙΟ – ΦΟΙΒΟΣ – ΣΠΟΡΤΙΓΚ Ν.ΣΜΥΡΝΗ – ΕΤΟΥΑΛ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕIA – STER CENTURY

Το ελληνικό ντοκυμαντέρ «100 (ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ 173, ΑΘΗΝΑ)» του Γεράσιμου Ρήγα είναι ένα κολλάζ από καταγραφές κλήσεων στο Κέντρο Επιχειρήσεων της Αμεσης Δράσης Αττικής. Οι αστυνομικοί καλούνται να συντονίσουν διά τηλεφώνου ένα απίστευτο χάος προερχόμενο από εκνευρισμένους ή ψύχραιμους πολίτες που αναφέρουν προβλήματα. Ακούμε ιστορίες με αλλοδαπούς, με χούλιγκαν που κυκλοφορούν με καδρόνια πάνω σε μηχανάκια, με απειλούμενες πόρνες, με ανθρώπους που υποψιάζονται ότι οι γονείς τους έχουν εξαφανιστεί. Αθελά του ή όχι, ο Ρήγας ηρωοποιεί τους αστυνομικούς που αγωνίζονται να κάνουν σωστά τη δουλειά τους κάτω από τρομερά αντίξοες συνθήκες. Η δουλειά του Ρηγα μου θύμισε κάπως μια ανάλογη προσπάθεια του Μάρκος Γκαστίν στο «Θέμις» όπου η κάμερα παρακολουθούσε τι λαμβάνει χώρα στα ελληνικά δικαστήρια.

Βαθμολογία: 2

Αίθουσες: ΔΑΝΑΟΣ

Για το ντοκυμαντέρ του Τυνήσιου Μουράτ Μπεν Σεΐκ «No more fear» που προβάλλεται στο CAPITOL ΖΕΦΥΡΟΣ δείτε εδώ: https://www.tovima.gr/culture/article/?aid=450319