Αυτό που διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες μπροστά στα μάτια μας αποτελεί την πλήρη επιβεβαίωση μιας αυτονόητης αλήθειας. Οτι οι χτεσινές μπουλντόζες που μετέτρεψαν τον τόπο σε μια χωματερή γιγαντιαίων δανείων, που ξήλωσαν την παραγωγική βάση της οικονομίας και που ταύτισαν την ιδιοτελή πορεία τους στην εξουσία με το πελατειακό κράτος, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να μεταμορφωθούν σε μηχανικούς, αρχιτέκτονες και οικοδόμους μιας σύγχρονης, κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Πάει τέλειωσε. Και όποιος διατηρεί έστω και την παραμικρή ελπίδα ότι αυτά τα ζωντανά κομπρεσέρ και οι κουστουμαρισμένοι κασμάδες θα μετανιώσουν με ειλικρίνεια και θα μετακινηθούν προς την δημιουργία, πλανάται πλάνη απροσμέτρητη και επικίνδυνη.
Γιατί ακόμα και τώρα και με κίνδυνο μια επερχόμενη και άτακτη χρεοκοπία εξακολουθούν να πορεύονται με την συνήθη καταστροφική προεκλογική ρητορεία. Γιατί αντί να βγουν και να πουν την μεγάλη, πικρή αλήθεια, επιδίδονται στην πασίγνωστη παροχολογία. Ετσι το ένα συνεταιράκι της κυβέρνησης Παπαδήμου βάζει τρικλοποδιές στο έτερο συνεταιράκι. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και μαζί το ίδιο παραμορφωμένο και κακοφορμισμένο πρόσωπο. Και γιατί αντί του χτεσινού «δίνω» επιλέγουν το «κόβω». Ας πούμε ο Γιώργος Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν» εννοούσε «θα σας δώσω λεφτά». Τώρα λοιπόν που τα ταμεία είναι άδεια ακόμα και από φασόλια ελληνικά, καταλήγουν στο «θα κόψω το συντελεστή φορολογίας». «Θα κόψω τον Φόρο Προστιθέμενης Αξίας». «Θα κόψω τα χαράτσια». «Θα κόψω την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων». Ως εκ τούτου, πλαγίως και υπογείως υπόσχονται, κυρίως ο αρχηγός και τα επιτελεία της Νέας Δημοκρατίας, επιστροφή στο καθεστώς του 2009 και της κυβερνήσεως του Κώστα Καραμανλή. Α, ρε Αλογοσκούφη. Εσύ έφυγες νωρίς… Ομως το φάντασμα σου, έχει στοιχειώσει ακόμα και κλειδαρότρυπες του μεγάρου της Λεωφόρου Συγγρού.
Σκεφτείτε το πιο απλά: Ολα έχουν μετατραπεί σε μπαλάκι του πινγκ πονγκ. Σαν το ζελέ που πηγαινοέρχεται πότε εδώ και πότε εκεί. Το νομοσχέδιο για τα Ταξί. Ο φερ’ ειπείν και τάχα μου εκσυγχρονιστής Μάκης Βορίδης ανοίγει το επάγγελμα με τέτοια νεοελληνική κουτοπονηριά ώστε να το κλείνει και να το σφραγίζει ερμητικά. Σωστός ο Μάκαρος. Ετσι σου λέει τα κουκιά των μαντράδων θα τα εισπράξω μονοκοπανιά. Το ίδιο και με τα στρατόπεδα των λαθρομεταναστών. Ο ένας αλληθωρίζει προς τους κατοίκους του Κέντρου που τρέμουν ακόμα και στην ιδέα από το σπίτι τους να εξέλθούν. Ο άλλος αλληθωρίζει προς τους Αριστερούς που παριστάνουν τους αλληλέγγυους και τους τριτοκοσμικοφτωχούς. Το ίδιο και με τον φόρο για τους ημιυπαίθριους χώρους. Ο ίδιος υπουργός, ο Παντελής Οικονόμου εννοώ, τη μια στιγμή με την Εφορία την άλλη με τον λαό. Το ίδιο παντού.
Και είναι μόνο η αρχή. Γιατί όταν με το καλό μπούμε στην επίσημη περίοδο την προεκλογική η ασυναρτησία, η υπόγεια παροχολογία, το χάος και η παραλυσία μπορεί να μας στείλουν όλους μαζί στην επίσημη χρεοκοπία. Προκειμένου δηλαδή να αρμέξουν ψήφους και να εξασφαλίσουν μια θέση στο Κοινοβούλιο, είναι ικανοί να διαπράξουν το οτιδήποτε. Αδιαφορώντας για την εξαθλίωση και την σοβαρή πιθανότητα μιας κατηφορκής πορείας χωρίς επιστροφή.
Αδιόρθωτοι. Ασυγχώρητοι. Ανελέητοι. Διαπλεκόμενοι. Πωρωμένοι. Και παντελώς άχρηστοι. Επειδή τα ίδια εξακολουθείτε, ου να μου χαθείτε!
