Σύμφωνα με στοιχεία της παγκόσμιας τράπεζας που δημοσιεύει ο Economist στο τεύχος της 3ης Μαρτίου (και αναδημοσίευσε η Καθημερινή στις 19 Μαρτίου ασχολίαστα) ο αριθμός των ανθρώπων παγκοσμίως που ζουν κάτω από το απόλυτο όριο φτώχιας (με εισόδημα κάτω από $1,25 δολάρια την ημέρα) έχει μειωθεί παρά την πρόσφατη κρίση και παρά την αύξηση της τιμής των τροφίμων. Εκτιμήσεις μάλιστα για το 2010 δείχνουν πως ο σχετικός δείκτης βρίσκεται στα μισά επίπεδα σε σχέση με το 1990. Εντυπωσιακότατες είναι οι σχετικές επιδώσεις της Κίνας, η οποία “σήκωσε” 660 εκατομμύρια ανθρώπων πάνω από το απόλυτο όριο της φτώχιας, όπου το 1980 77% του πληθυσμού της ζούσαν κάτω από το όριο αυτό, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό το 2008 έχει κατρακυλήσει στο 14%.
Αντίστοιχη, αν και κάπως μικρότερη βελτίωση έχει επιτελεστεί και στην Λατινική Αμερική, καθώς και για πρώτη φορά, τα τελευταία χρόνια ακόμη και στην Αφρική. Όμως τί σημαίνουν αυτά τα στοιχεία; Πώς εξηγείται αυτή η ανέλπιστη βελτίωση την ίδια στιγμή που η Δύση βυθίζεται στην κρίση και την υπερχρέωση, και την ίδια στιγμή που η Ελλάδα για παράδειγμα βιώνει τη βαθύτερη οικονομική κρίση της πρόσφατης ιστορίας της; Θα ήταν σκόπιμο βεβαίως να αναγνωστούν αυτά τα στοιχεία παράλληλα με άλλα.
O Economist στην ηλεκτρονική έκδοση επίσης δημοσιεύει ένα διαδραστικό χάρτη που δείχνει το επίπεδο και την εξέλιξη του κρατικού χρέους παγκοσμίως (κόκκινες περιοχές δείχνουν ψηλό χρέος, πράσινες δείχνουν χαμηλό χρέος). Η δυτική Ευρώπη και η βόρεια Αμερική είναι “κόκκινες”. Αντίθετα αναπτυσσόμενες χώρες όπως η Κίνα είναι “πράσινες”.
Η ανάγνωση αυτών των στοιχείων δεν μπορεί να είναι μονοδιάστατη, και η σε βάθος κατανόηση τους απαιτεί οπωσδήποτε πολύ εξειδικευμένη ανάλυση και προηγμένα στατιστικά μοντέλα. Όμως αν κάποιος ήθελε να διακινδυνεύσει μια καταρχήν παρατήρηση αυτή έχει να κάνει με το αναπόδραστο γεγονός ότι τελικά η παγκοσμιοποίηση και το άνοιγμα των διεθνών αγορών τις τελευταίες δεκαετίες έχει οδηγήσει σε ένα έστω μικρό βαθμό παγκόσμιας ανακατανομής πλούτου υπέρ των φτωχώτερων, εκείνων που ζουν κάτω από το απόλυτο όριο φτώχιας, στους οποίους το άνοιγμα των αγορών επέτρεψε να έρθουν στο προσκήνιο και να διεκδικήσουν συμμετοχή στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι, σε αντίθεση με τα κοινώς νομιζόμενα και προπαγανδιζόμενα, από τους τυφλούς πολέμιους των αγορών και του καπιταλισμού.
συνέχεια: https://anileos.blogspot.co.uk/2012/03/blog-post.html%20PPerysinakis@aol.com
