Δραπέτευσα από την κόλαση της Βόρειας Κορέας

Οι αρουραίοι ήταν λιχουδιά. Τα βασανιστήρια καθημερινότητα. Οι εκτελέσεις κοινωνικές εκδηλώσεις «επιμορφωτικού χαρακτήρα». Και η προδοσία όρος επιβίωσης. Για τον πρώην Σιν Ιν Γκεούν, που σήμερα, σε ηλικία 30 ετών, ζει στη Νότια Κορέα με το νέο του όνομα Σιν Ντονγκ Χιουκ, το «Στρατόπεδο 14» δεν ήταν απλώς φυλακή: γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα σε αυτό και πίστευε ότι ο κόσμος περιοριζόταν στα όρια της ηλεκτροφόρας περίφραξης της οργουελικής του πραγματικότητας. Δεν είχε διαπράξει κάποιο έγκλημα – πλήρωνε τις «αμαρτίες» συγγενών του, που έδειξαν σημάδια «απείθειας» στο τελευταίο σταλινικό καθεστώς του κόσμου: τη Βόρεια Κορέα.

Το 2005, στα 23 του, ο Σιν δραπέτευσε από την κόλαση. Πρόκειται για τον μοναδικό από τους περίπου 200.000 βορειοκορεάτες πολιτικούς κρατουμένους που γεννήθηκε σε κολαστήριο και κατάφερε να σπάσει τον κλοιό ασφαλείας των στρατοπέδων, να μπει παράνομα στην Κίνα, να λάβει πολιτικό άσυλο στη Νότια Κορέα και να διηγηθεί την ιστορία του.

Οι εμπειρίες του συγκεντρώνονται στο βιβλίο με τίτλο «Escape from Camp 14: One man’s remarkable Odyssey from North Korea to Freedom in the West» («Απόδραση από το Στρατόπεδο 14: Η αξιοσημείωτη Οδύσσεια ενός άνδρα από τη Βόρεια Κορέα προς την Ελευθερία στη Δύση») του Μπλέιν Χάρντεν, που κυκλοφορεί την ερχόμενη εβδομάδα, στις 29 Μαρτίου, σε Ηνωμένες Πολιτείες και Βρετανία.

Η μαρτυρία του, εφόσον επαληθεύεται, είναι μια σπάνια εξιστόρηση της ζωής στο πλέον ολοκληρωτικό καθεστώς του πλανήτη, το «βασίλειο» της δυναστείας των Κιμ. Τουλάχιστον πέντε στρατόπεδα συγκέντρωσης λειτουργούν στη χώρα των 24 εκατομμυρίων κατοίκων. Οι περισσότεροι κρατούμενοι πεθαίνουν προτού κλείσουν τα 50 τους χρόνια, καταδικασμένοι σε μια ζωή βασανιστηρίων, απόλυτου ελέγχου και καταναγκαστικής εργασίας. Η πρώτη ανάμνηση που έχει ο Σιν από το στρατόπεδο είναι μια εκτέλεση. Τεσσάρων ετών τότε, δεν κατάλαβε πολλά από την ομιλία που προηγήθηκε. Θυμάται έναν δεσμοφύλακα να λέει κάτι για «γενναιοδωρία της κυβέρνησης» και για «εξιλέωση» μέσω της σκληρής εργασίας – μια «προσφορά» που ο εκτελεσθείς δεν αποδέχθηκε.

Η μητέρα και ο μεγαλύτερος αδελφός του Σιν εκτελέστηκαν επειδή σχεδίαζαν να δραπετεύσουν. Τους κατέδωσε ο ίδιος! Ηταν μόλις 13 ετών και έτρεμε ότι θα τον εκτελούσαν αν μάθαιναν ότι γνώριζε και σιώπησε.

Ο Σιν άρχισε να σκέφτεται τον «έξω κόσμο» όταν γνώρισε έναν συγκρατούμενό του, έναν άνδρα γύρω στα 40, που δεν είχε περάσει όλη τη ζωή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από εκείνον έμαθε πώς είναι η ζωή στον «έξω κόσμο»: του είπε για τα χρήματα, την τηλεόραση, τα κινητά τηλέφωνα, τους υπολογιστές. Από εκείνον έμαθε για πρώτη φορά τι είναι η Πιονγκγιάνγκ. Οι δυο τους πήραν την απόφαση να δραπετεύσουν αλλά μόνο ο Σιν στάθηκε τυχερός. Ο φίλος του ξεψύχησε στην ηλεκτροφόρα περίφραξη του στρατοπέδου.

«Τα πράγματα έγιναν χειρότερα μετά τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ και την άνοδο στην εξουσία του γιου του, Κιμ Γιονγκ Ουν. Αντιμετωπίζοντας την πιθανότητα της μαζικής φυγής αντιφρονούντων, ο νέος ηγέτης ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση της Πιονγκγιάνγκ θα τιμωρεί ως και τρεις γενεές μιας οικογένειας όταν ένα μέλος της αυτομολεί» λέει στο «Βήμα» η Μικγιούνγκ Κιμ, κορεάτισσα καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Hiroshima City της Ιαπωνίας. «Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Βορειοκορεατών που κρύβονται στην Κίνα κυμαίνεται μεταξύ 10.000 (στοιχεία του Πεκίνου) και 300.000 (στοιχεία ΜΚΟ της Νότιας Κορέας). Βέβαια θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ως προς την υιοθέτηση των πληροφοριών από τους φυγάδες εξαιτίας του επηρεασμού τους από το νέο περιβάλλον» καταλήγει.

Απέραντη φυλακή
«Διότι δεν ξεσκόνισαν καλά το πορτρέτο του Κιμ»…

«Η Βόρεια Κορέα έχει περισσότερους πολιτικούς κρατουμένους απ’ οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο» λέει μιλώντας στο «Βήμα» η Ρομπέρτα Κοέν, ειδική σε θέματα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και πρόεδρος της αμερικανικής μη κυβερνητικής οργάνωσης Επιτροπή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στη Βόρεια Κορέα (HRNK).

«Λειτουργούν για περισσότερα από 40 χρόνια. Σήμερα κρατούνται περίπου 200.000 άνθρωποι, οι πιο πολλοί για αδικήματα που αλλού δεν θα ήταν αδικήματα: επειδή είδαν ένα νοτιοκορεατικό DVD ή επειδή δεν ξεσκόνισαν όπως έπρεπε μια εικόνα του Κιμ Ιλ Σουνγκ».

«Πρόκειται για τη μοναδική χώρα στον κόσμο που οι πολίτες της δεν έχουν καθόλου ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ξένοι δεν την επισκέπτονται εύκολα και όσοι το κάνουν δεν μετακινούνται ελεύθερα και δεν μιλούν σε ανθρώπους. Οι Βορειοκορεάτες, αν και έχουν κινητά τηλέφωνα, μπορούν να μιλούν μόνο με άλλους μέσα στη χώρα και προσέχουν τι λένε. Κανείς δεν χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο, εκτός από ορισμένους αξιωματούχους. Ωστόσο έχουν παρατηρηθεί ρωγμές τα τελευταία πέντε χρόνια. Περισσότεροι από 23.000 Βορειοκορεάτες, μεταξύ των οποίων εκατοντάδες πρώην πολιτικοί κρατούμενοι, έχουν φθάσει στη Νότια Κορέα μέσω Κίνας ή Μογγολίας και προσφέρουν πληροφορίες για τη ζωή και τις εμπειρίες τους στη χώρα».

Τρόμος
Εκτελέσεις σε κοινή θέα

* «Στο Στρατόπεδο 14 οι συγκεντρώσεις άνω των δύο ατόμων απαγορεύονται. Με μία εξαίρεση: τις εκτελέσεις. Αυτές πρέπει όλοι να τις παρακολουθούν».

* «Ο Σιν και η μητέρα του ζούσαν στις καλύτερες εγκαταστάσεις του στρατοπέδου: είχαν δικό τους δωμάτιο, κοιμόντουσαν σε τσιμεντένιο πάτωμα, μοιράζονταν μία κουζίνα με άλλες τέσσερις οικογένειες. Ηλεκτρικό ρεύμα είχαν για δύο ώρες την ημέρα. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό».

* «Το να τρώνε αρουραίους ήταν απαραίτητο για την επιβίωση. Το κρέας τους βοηθούσε στην πρόληψη της πελάγρας, που θέριζε, αποτέλεσμα της έλλειψης πρωτεΐνης και νιασίνης στη διατροφή τους. Οι κρατούμενοι που είχαν τη ασθένεια υπέφεραν από δερματικά έλκη, διάρροια και άνοια».

* «Χωρίς δισταγμό, ο Σιν σύρθηκε πάνω από το άψυχο σώμα του φίλου του. Είχε σχεδόν περάσει όταν τα πόδια του γλίστρησαν από τον κορμό του Παρκ και ακούμπησαν τα ηλεκτροφόρα σύρματα. Επαθε ελαφρά εγκαύματα. Οταν απομακρύνθηκε από τον φράχτη έτρεχε στην πλαγιά για δύο ώρες».