Πενήντα ανεγκέφαλοι, πέρα από κάθε λογική, κινούμενοι στη… μεθόριο της παρανομίας και με σχέδιο – οργανωμένο ή μη δεν είμαι σε θέση να ξέρω – μετέτρεψαν έναν κατά τη γνώμη μου μέτριο ποδοσφαιρικό αγώνα του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό σε ερείπια. Κατέστρεψαν ό,τι συναντούσαν στο διάβα τους…
Οχι φίλαθλοι δεν ήταν αλλά ούτε καν οπαδοί, ήταν ένα τσούρμο μπαχαλάκηδες που δεν δίστασαν να θέσουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, να κάψουν, να μετατρέψουν ένα γήπεδο-κόσμημα σε κρανίου τόπο.
Οπως οι ίδιοι είχαν κάνει πριν από λίγο καιρό και στο κέντρο της Αθήνας μετατρέποντας σε στάχτη ιστορικά κτίρια της πρωτεύουσας. Σχεδόν ανενόχλητοι… Διά περιπάτου…
Εδώ και αρκετό καιρό σε μεγάλα γεγονότα… μυρίζει μπαρούτι. Η «οσμή» της εκτροπής γίνεται αντιληπτή ακόμη και από όσους έχουν χάσει την όσφρηση. Και δεν είναι η κοινωνική οργή που ξεχειλίζει, δεν είναι το αίσθημα της αδικίας που οπλίζει τα χέρια όλων αυτών που στρέφονται επί δικαίων και αδίκων.
Είναι το ότι εμείς, οι διαφωνούντες με αυτή τη λογική, δεν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Είναι το ότι εμείς δεν περιφρουρούμε το δικαίωμα ενός εκάστου εξ ημών να πηγαίνει σε διαδηλώσεις, στο γήπεδο, όπου τέλος πάντων αυτός θέλει χωρίς να κινδυνεύει.
Ναι, δεν διαφωνώ, είμαστε μια κοινωνία σε βαθιά κρίση και ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. Οφείλουμε όμως να διαφυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού τα κεκτημένα. Ή όσα εξ αυτών έχουν απομείνει. Και πώς να το κάνουμε, το ποδόσφαιρο είναι χαρά, είναι γιορτή, είναι καζούρα, είναι, είναι… Δεν πρέπει να επικρατήσει κι εδώ η λογική του μπάχαλου.
Κάτι πρέπει να γίνει σήμερα. Αύριο, άλλωστε, θα είναι αργά και οι καιροί ου μενετοί…
