Γνωρίζοντας ότι πολλοί, διεθνώς γνωστοί, Ελληνες (Ωνάσης, Νιάρχος, Λιβανός, Γουλανδρής κ.ά.), αλλά και ντόπιοι (ο αείμνηστος Λ. Καραπαναγιώτης είχε τη Μαδουρή) είναι ιδιοκτήτες νησιών, όπου έχουν χτίσει σπίτια κτλ. και απασχολούν πολλούς εργαζομένους, αναρωτιόμουν γιατί δεν πουλάμε μερικά σε ξένους και ντόπιους, οι οποίοι φυσικά με τα χρήματά τους θα συμβάλουν στη μείωση του χρέους αλλά και στην ανάπτυξη της αγοράς. Την άποψή μου αυτή εδραίωσε ένα άρθρο στα «Νέα» τής 14.3.2012 το οποίο παραπέμπει σε πρόσφατο δημοσίευμα της «Wall Street Journal», σύμφωνα με το οποίο οι αγορές μικρών παραδεισένιων ελληνικών νησιών έχουν έρθει στο προσκήνιο το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα από τότε που η Ελλάς βυθίστηκε στην κρίση. Βέβαια, δεν παραλείπει η άνω εφημερίδα να τονίσει ότι ο αγοραστής πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός αφού ο μεγαλύτερος κίνδυνός του είναι η μεγάλη γραφειοκρατία που συνεπάγεται μια τέτοια αγορά. Αναφέρει επίσης ότι για να αγοράσει ένα ξένος ένα νησί πρέπει να εκδοθούν βουνά από άδειες, άδεια από το υπουργείο Αμυνας, το υπουργείο Γεωργίας και έπειτα από ολόκληρη σειρά τοπικών αρχών, και να γίνει έρευνα αν οι τίτλοι κυριότητας είναι καθαροί, για την οποία είναι αναγκαίο να προσληφθούν δικηγόροι. Τέλος, αναφέρεται στη γραφειοκρατία που συνεπάγεται η έκδοση άδειας οικοδομής. Και καταλήγει το δημοσίευμα με δήλωση αλλοδαπής εταιρείας μεσιτών κατά την οποία: «Εχουμε πολλά αιτήματα για ελληνικά νησιά αλλά δεν έχουμε καταλήξει σε συμφωνία». Και να σκεφθείτε ότι έχουμε πάνω από 6.000 νησιά, από τα οποία κατοικούνται μόνον τα 277! Αν καταφύγετε στο Internet, θα επιβεβαιώσετε τα πιο πάνω, αφού τόσο πολλά νησιά πωλούνται, αλλά οι πωλήσεις τους τελικά δεν ολοκληρώνονται. Γράφεται επίσης ότι το ιδιωτικό νησί Πάτροκλος, που βρίσκεται απέναντι από το Σούνιο, πωλείται εδώ και χρόνια αντί 150 εκατ. ευρώ.
Δυστυχώς, για άλλη μία φορά, η γραφειοκρατία κάνει το θαύμα της, ενώ η ηγεσία του τόπου δεν αντιδρά και δεν καθιερώνει σύντομες και απλές διαδικασίες. Το πρώτο πρόβλημα είναι το κτηματολόγιο. Ας καθιερώσουμε διαδικασίες δημιουργίας κτηματολογίου νήσων και ας προσδιορίσουμε τις παραμεθόριες περιοχές – κυρίως όσον αφορά τα νησιά -, ενώ γι’ αυτές τις περιοχές που εμπίπτουν στην απαγόρευση πωλήσεων άνευ αδείας ας καθιερώσουμε μια σύντομη διαδικασία. Τέλος, πρέπει νομοθετικά να λυθεί το πρόβλημα του τι επιτρέπεται να οικοδομηθεί σε κάθε νησάκι ώστε να μην απαιτείται, όπως γράφει η «Wall Street Journal», «ολόκληρο βουνό από άδειες».
Αν πωληθούν 3.000-5.000 βραχονησίδες, φαντάζεστε τι χρήμα θα εισρεύσει στο δημόσιο ταμείο και μετά τι θα χτιστεί σ’ αυτά τα νησάκια. Μία και μόνη ματιά στον Σκορπιό, στη Σπετσοπούλα, στην Κορωνίδα, στο Ρευματονήσι, στη Μαδουρή κτλ. αποδεικνύει το τι θα γίνει. Πόσα υλικά οικοδομών θα απαιτηθούν, πόσοι άνθρωποι θα δουλέψουν και μετά πόσοι θα εργάζονται σ’ αυτά τα νησάκια.
Είναι κρίμα άλλη μία πηγή εσόδων, καταπολεμήσεως της ανεργίας αλλά και συμβολής στην ανάπτυξη να παραμένει ανεκμετάλλευτη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
