«Αν και είμαι κατά της πειρατείας, το όνειρό μου είναι να υπάρξει ο μέγιστος αριθμός πειρατείας στην ταινία μου και να τη δουν όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες του αραβικού κόσμου». Σπανίως ακούς σκηνοθέτες να μιλούν έτσι για ταινίες τους: ο Ράντου Μιχαϊλεάνου το έκανε την περασμένη Τρίτη στον «Ιανό». Ο ρουμάνος σκηνοθέτης βρέθηκε για λίγες ημέρες στην Αθήνα για την προώθηση της ταινίας του «Η πηγή των γυναικών» στο πλαίσιο των προφεστιβαλικών εκδηλώσεων του 14ου Γαλλόφωνου Φεστιβάλ Κινηματογράφου.
Η «Πηγή των γυναικών» αναφέρεται στην ισότητα των φύλων μέσα από το δικαίωμα στην ίδια τη ζωή. Ολα ξεκινούν όταν οι γυναίκες ενός απομονωμένου χωριού στο όρος Ατλας του Μαρόκου αποφασίζουν να κάνουν απεργία από το σεξ μέχρις ότου το χωριό τους αποκτήσει σύστημα ύδρευσης. Εξακολουθούν να διανύουν σε καθημερινή βάση χιλιόμετρα με τα πόδια προκειμένου να μεταφέρουν νερό στο χωριό. Ενα ατύχημα όμως θα αλλάξει τα δεδομένα και θα τις κάνει να επαναστατήσουν.
Εμπνευσμένος από τη «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη αλλά και από ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη το 2001 στην Τουρκία και το οποίο ανακάλυψε στην εφημερίδα «Liberation» και στο περιοδικό «Elle», o Μιχαϊλεάνου έφτιαξε μια σημαντική ταινία που μιλά με άποψη για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
«Οταν το 2006 ξεκίνησα να γράφω το σενάριο» είπε, «σκοπός μου ήταν να έρθω σε αντίθεση με τον Tύπο των περιοχών αυτών ο οποίος έχει την τάση να απλοποιεί το Ισλάμ, κάτι που συμβαίνει σε όλον τον αραβικό κόσμο. Πολιτικά θεωρώ ότι η ταινία είναι μια ωδή στην καταπολέμηση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, αλλά και στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων της γυναίκας. Γιατί τo μόνο αποτελεσματικό όπλο στην καταπολέμηση του θρησκευτικού φονταμενταλισμού στις χώρες του αραβικού κόσμου είναι τα ίδια τα δικαιώματα των γυναικών».
Γεννημένος το 1958 στο Βουκουρέστι, ο Μιχαϊλεάνου, που ζει ανάμεσα στην πατρίδα του και στη Γαλλία, γνώρισε το Μαρόκο όταν το 1987 δούλεψε εκεί βοηθός σκηνοθέτη του Μάρκο Φερέρι στην ταινία «Ya bon les blancs». Ο λόγος άλλωστε που τοποθέτησε την ιστορία της ταινίας στο Μαρόκο ήταν η αστείρευτη αγάπη του γι’ αυτή τη χώρα, για την οποία μιλάει με πάθος και ευλάβεια αφηγούμενος προσωπικές ιστορίες που αναδεικνύουν τη γενναιοδωρία των κατοίκων της.
Παρά το πολιτικοκοινωνικό πλέγμα της ταινίας όμως ο Μιχαϊλεάνου προτιμά να την αντιμετωπίζει και ως ένα «ανατολίτικο παραμύθι». Αυτό φαίνεται από το στοιχείο ερωτικού πάθους που προκύπτει ανάμεσα στη σύγχρονη Λυσιστράτη (Λεϊλά Μπεχτί) και στους δύο άνδρες που την πολιορκούν. «Με ενδιέφερε να δώσω μια οικουμενική διάσταση στην ταινία και να μην την απομονώσω στον αραβικό κόσμο» είπε ο σκηνοθέτης. «Μια από τις αιτίες της κρίσης που ζούμε – της οικονομικής, της περιβαλλοντικής – είναι η βαθύτερη απουσία πραγματικών ανθρωπίνων σχέσεων. Βρισκόμαστε στο τέλος ενός κύκλου σε ό,τι αφορά τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και νομίζω ότι οι κοινωνίες αναζητούν εκ νέου τρόπους σύνδεσης του ατόμου με τους συλλογικούς δεσμούς. Γι’ αυτό και βρίσκω πολύ σημαντική τη μεταφορά του νερού, που ουσιαστικά είναι η πηγή ζωής».
πότε και που:
Η ταινία «Η πηγή των γυναικών» εντάσσεται στον κύκλο των προφεστιβαλικών προβολών του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Προβάλλεται στις αίθουσες Νιρβάνα (Αθήνα) και Μακεδονικόν (Θεσσαλονίκη) σε διανομή Strada Films
πότε και που:
Η ταινία «Η πηγή των γυναικών» εντάσσεται στον κύκλο των προφεστιβαλικών προβολών του 14ου Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας. Προβάλλεται στις αίθουσες Νιρβάνα (Αθήνα) και Μακεδονικόν (Θεσσαλονίκη) σε διανομή Strada Films
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
