Όσοι έχουν παρακολουθήσει χωρίς τις κομματικές παραμορφωτικές παρωπίδες την εξέλιξη των πραγμάτων στην χώρα μας τα τελευταία πολλά χρόνια δεν έχουν αμφιβολίες για όσα μας συνέβησαν από το 2009 και εντεύθεν. Αλλά επειδή οι περισσότεροι έχουν ασθενή ή επιλεκτική μνήμη καλό είναι να τα βάλουμε σε μια σειρά.
Μετά την περιπέτεια του 1989 η χώρα μπήκε κουτσά στραβά σε διαδικασία εξευρωπαϊσμού.
Η προσπάθεια του Μητσοτάκη απέτυχε και έφερε ξανά στην εξουσία τον ασθενή Ανδρέα Παπανδρέου. Το φθινόπωρο του 1993 ο γηραιός Παπανδρέου ερχόμενος στην εξουσία πήρε μέτρα, ανήγαγε το δημόσιο χρέος σε εφιάλτη και διαμόρφωσε κουλτούρα δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Όμως γηραιός όπως ήταν και με τον κύκλο της ισχυρής τότε Δήμητρας να παρεμβαίνει γρήγορα επήλθε η απαξίωση και η προσπάθεια ανεκόπη με την μακρά παραμονή του στο Ωνάσειο.
Ο Σημίτης στη συνέχεια επέμεινε αρχικώς στις πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας, οι οποίες όμως ούτε τότε εδραιώθηκαν. Ιδιαιτέρως μετά το 1998 όταν η δραχμή εισήλθε στον Μηχανισμό Συναλλαγματικών Ισοτιμιών και έπεσαν το επιτόκια και επικράτησε ευφορία των καρπών της γης, χαλάρωσε η δημοσιονομική πολιτική. Και όσο η ανάπτυξη ήταν ισχυρή κανείς δεν έδινε σημασία και δεν νοιαζόταν για τη διαμόρφωση σταθερών δημοσιονομικών πεδίων.
Η ίδια η ένταξη στην ΟΝΕ δεν έγινε με τη δέουσα αυστηρότητα, καθώς όλη η Ευρώπη άμβλυνε τους όρους της συνθήκης του Μάαστριχτ. Προείχε τότε η δημιουργία της ευρωζώνης και η κυκλοφορία του ενιαίου νομίσματος και έτσι η εφαρμογή των κριτηρίων ήταν χαλαρή και η λογιστική απoτύπωση των δημοσιονομικών στοιχείων άφηνε περιθώρια τακτοποίησης. Αργότερα με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ επιχειρήθηκε μια κάποια προσπάθεια,αλλά η νίκη του Σημίτη το 2000 με βραχεία κεφαλή περιέπλεξε την κατάσταση.
Όταν επιχείρησε να φέρει στη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο βρήκε απέναντί του τοίχο και έκτοτε τελούσε υπό διαρκή αμφισβήτηση, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να κάνει όσα πιθανώς ήθελε και επιδίωκε.
Μετά το 2002 και όταν μπήκαμε στη δίνη της προετοιμασίας των Ολυμπιακών Αγώνων χάθηκε η μπάλα. Η διαφθορά εγκαταστάθηκε κανονικά στη χώρα, η πειθαρχία χάθηκε, οι Τράπεζες ξεσάλωσαν με τα φθηνά επιτόκια και ο κόσμος στράφηκε στον Καραμανλή, τον οποίο πίστεψε ότι θα φέρει την αλλαγή και την επανίδρυση του κράτους.
Ερχόμενος στην εξουσία δεν έκαμε τίποτε απ’ όσα υποστήριζε στην αντιπολίτευση. Τα δημοσιονομικά δεν τα ήλεγξε, τις μεταρρυθμίσεις τις διακήρυξε αλλά δεν τις προώθησε και τη διαφθορά δεν τη τιθάσευσε. Αντιθέτως τα αρπακτικά αυξήθηκαν, οι μίζες πολλαπλασιάσθηκαν και το κράτος αποδιαρθρώθηκε. Το 2009 παρέδωσε μια οικονομία λεηλατημένη και ένα κράτος κλεπτοκρατικό, που μόνο δαπάνες παρήγαγε.
Μέχρι να καταλάβει τι του συνέβαινε φθάσαμε στα πρόθυρα της πτώχευσης. Κάπως έτσι τον Μάιο του 2010, μπρος στο πρωτοφανές αδιέξοδο έφερε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την τρόικα. Αλλά και στη συνέχεια τόσο αυτός, όσο και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα, δεν κατανόησαν ότι το προηγούμενο μοντέλο είχε τελειώσει και η χώρα χρειαζόταν γενική ανασυγκρότηση.
Χάθηκε έτσι πολύτιμος χρόνος και από τρίμηνο σε τρίμηνο η χώρα βυθιζόταν σε θολά νερά. Μέχρι που αντιμετώπισε ευθέως την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη.Και μόνο τότε ελήφθησαν αποφάσεις. Με τη διαφορά ότι η καθυστέρηση και η αναμονή επέβαλαν λύσεις βίαιης προσαρμογής, που έλαβε διαστάσεις τυφώνα.
