Πολλά κόμματα, δύο πολιτικές. Η αθάνατη ρήση του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη ισχύει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε. Το δίλημμα των επερχόμενων εκλογών ένα και μοναδικό. Στο βάθος και εκ των πραγμάτων άκρως εκβιαστικό. Διότι έτσι είναι και καθόλου αλλιώς. Και διότι στα δύσκολα και στις δυσθεόρατες κρίσεις, εκεί αποκαλύπτεται η συνειδητότητα, η αυτογνωσία και η πολιτική κουλτούρα του καθενός. Οχι μόνο των πολιτικών. Κυρίως των Πολιτών. Δύο πολιτικές λοιπόν. Από εδώ του Μνημονίου και της Ευρωζώνης. Από εκεί της επιστροφής στην Δραχμή και της αυτόνομης πορείας. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Τουτέστιν από εδώ Σαμαράς και Βενιζέλος. Από εκεί Αλέκα Παπαρήγα. Τρίτος δρόμος γιοκ
Επομένως ποιος ο λόγος που θα με σπρώξει να ρίξω την ψήφο μου στην Λούκα Κατσέλη και στον Χάρη Καστανίδη. Μόνο για να κρυφτώ. Μόνο για να αποφύγω το δίλημμα το αληθινό. Μόνο επειδή είμαι ολίγον έγκυος λοιπόν. Μόνο για να εκδικηθώ. Προσωρινώς. Μόνο για δηλώσω το αδιέξοδό μου το προσωπικό. Γιατί το λέω αυτό; Μα επειδή οι ιδρυτές της «Κοινωνικής Συμμαχίας» είναι με το ευρώ αλλά όχι ακριβώς. Ναι μεν αλλά. Να διαπραγματευτούμε ξανά. Πιο σκληρά. Με λιγότερο επώδυνους όρους για τον Λαό. Οπως περίπου λέει ο Τσίπρας. Εκτός και επί τα αυτά. Γίνεται αυτό; Ούτε μία στα χίλια. Ο Σαμαράς λόγου χάριν στο πρώτο ημίχρονο, δηλαδή στο πρώτο Μνημόνιο εφόρμησε αντιμνημονιακά. Ετσι κατάφερε να κατακτήσει την πρωτιά δημοσκοπικά. Πουλάει το αντιμνημονιακό. Ομως στο δεύτερο ημίχρονο όταν στριμώχτηκε για τα καλά, επέστρεψε με κωλοτούμπα κανονικά.
Αντιθέτως. Από την πρώτη στιγμή, η Κατσέλη και ο Καστανίδης «για την σωτηρία της Πατρίδας δηλαδή», στήριξαν αυτή την πολιτική που σήμερα καταγγέλλουν ως την χειρότερη ακόμα και από επίθεση πολεμική. Στην κωλοτούμπα κι αυτοί. Επομένως ουδεμία συνέπεια. Επομένως ούτε ίχνος σοβαρότητας. Αν μάλιστα προσθέσω το γεγονός ότι το ΠαΣοΚ, γκρεμίζεται στα Τάρταρα τα δημοσκοπικά και επομένως με τις επερχόμενες εκλογές κινδύνευαν να βρεθούν έξω από το κοινοβουλευτκό χορό, ε τότε καλύτερα να μεταμορφωθώ όψιμος αντιμνημονιακός με κάποιες ελπίδες να εκλεγώ, παρά κερατάς και δαρμένος εκτός των Τοιχών. Αρα υπόγειος φιλοτομαρισμός. Που πάει να πει ότι χρησιμοποιώ την αντιμνημονιακή πολιτική, προκειμένου να επενδύσω στην προσωπική μου διαδρομή. Πως το λένε αυτό; Φυσικά καιροσκοπισμός. Δηλαδή οπορτουνισμός, Οπου φυσάει ο άνεμος. Γιατί, είμαι σίγουρος γι’ αυτό, και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι τύχες της χώρας δεν πρόκειται να κριθούν από την πορεία του δικού τους κόμματος. Τσάμπα μαγκιά. Οπως εκείνος που εκ του ασφαλούς πετάει γιαούρτια αλλά αρνείται να αγωνιστεί και με συνέπεια και προσωπικές θυσίες με το σύστημα να αναμετρηθεί.
Με απλά λόγια. Αν είμαι ΠαΣοΚ, εξοργισμένος αλλά λάτρης του ευρώ, χίλιες φορές ο Βενιζέλος που διαχειρίστηκε την Δανειακή Σύμβαση και το PSI και που μου έκοψε στα μισά το μισθό παρά η Κατσέλη και ο Καστανίδης που από τη μια στιγμή στην άλλη φορέσανε μάσκα αριστερή σ’ ένα καρναβάλι αντιμνημονιακής και τάχα μου φιλολαϊκής όψιμης οργής. Πάντα καλύτερο και ανώτερο το πρωτότυπο από τις ρέπλικες και τις απομιμήσεις. Οπως έλεγε και εκείνη η αείμνηστη διαφήμιση: Προσοχή στην ούγια να γράφει Πειραϊκή Πατραική!
