Η χώρα πέρασε διά πυρός και σιδήρου τους προηγούμενους μήνες.
Λοιδορήθηκε, αμφισβητήθηκε και απειλήθηκε πραγματικά με αποπομπή από την ευρωζώνη.
Ο υπουργός Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλος σε τουλάχιστον τέσσερις συνεδριάσεις του Eurogroup αντιμετώπισε ευθέως την προτροπή του γερμανού ομολόγου του κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για οικειοθελή αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Κάποιες φορές μάλιστα ο γερμανός υπουργός Οικονομικών του περιέγραψε πλήρες σχέδιο «ασφαλούς» μετάβασης στο εθνικό νόμισμα, καθώς ο ίδιος δεν πίστευε μέχρι την τελευταία ώρα ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία θα άντεχε την εσωτερική πίεση και θα κατάφερνε να ικανοποιήσει το βάρος και τους όρους μιας δύσκολης διάσωσης.
Ο κ. Σόιμπλε δεν επιβεβαιώθηκε, όπως δεν επιβεβαιώθηκαν όσοι με άνεση και ευκολία προεξοφλούσαν την επιστροφή στη δραχμή.
Η αλήθεια είναι ότι η χώρα δεν κατέρρευσε επειδή το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αυτό το τόσο αμφισβητούμενο πολιτικό σύστημα, βρήκε, μετά την οδυνηρή εμπειρία των Καννών, τις δυνάμεις και τις αντοχές να επωμισθεί όλο το κόστος.
Ήταν τέτοιο το σοκ της ελληνικής πλευράς σε εκείνη την έκτακτη σύνοδο που κανείς πια δεν μιλάει γι’ αυτό.
Από ακριτομυθίες θρυλείται ότι η Μέρκελ είπε στον κ. Παπανδρέου ότι δεν θέλει να τον ξαναδεί στα μάτια της και ο Σαρκοζί είχε ανέβει σε μια καρέκλα και έβριζε σκαιότατα τον έλληνα πρωθυπουργό, επειδή τον θεωρούσε υπεύθυνο για την επαπειλούμενη τότε μετάδοση της κρίσης χρέους σε όλη την Ευρώπη, εξαιτίας της πρότασής του για δημοψήφισμα.
Οπως και αν έχουν τα γεγονότα, η αλήθεια είναι ότι η ελληνική πολιτική αντιμετώπισε τότε την οργή των εταίρων και ένιωσε μεγίστη ευθύνη για ενδεχόμενη κατάρρευση ολόκληρου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Και είναι επίσης ακριβές ότι με την επιστροφή της ελληνικής αντιπροσωπείας από τις Κάννες ξεκίνησαν αυτομάτως οι διαδικασίες για τον σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας.
Υπό την πίεση εκείνων των γεγονότων ο Παπανδρέου παραιτήθηκε και την πρωθυπουργία ανέλαβε ο κ. Παπαδήμος, με σκοπό να συντονίσει και να οργανώσει το δύσκολο έργο διάσωσης της χώρας.
Έκτοτε συνέβησαν πάρα πολλά. Ολοι δοκιμάσθηκαν. Η κοινωνία έχασε τα αυγά και τα καλάθια, τα κόμματα έγιναν κομμάτια και θρύψαλα και οι ηγεσίες χρειάσθηκε να κάνουν επιλογές, που δεν πίστευαν, αναλαμβάνοντας το κόστος μιας μοναδικής σύγκρουσης.
Ο Παπαδήμος δίδαξε μέθοδο εργασίας και πολιτικό ήθος, ο Βενιζέλος επέδειξε αρετές και αντοχές και ο Σαμαράς δεν δίστασε όταν χρειάσθηκε να λάβει δύσκολες αποφάσεις, χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος.
Οσο κι αν ακούγεται παράδοξο και έξω από τις τρέχουσες αντιλήψεις, η παρούσα πολιτική ηγεσία βγαίνει πιο δυνατή από αυτή την μοναδική δοκιμασία.
Τα κυρίαρχα πρόσωπα, ζυμώθηκαν με το πρόβλημα, πήραν βάπτισμα πυρός, μπορούν πλέον να ηγηθούν πραγματικά.
Ο,τι κι αν λένε όσοι έμειναν έξω το χορό, λαθεύουν. Η ανέξοδη πολιτική και η εύκολη διαμαρτυρία δεν φτιάχνει ηγέτες. Η συμμετοχή στη μάχη γεννά τους ηγέτες.
