Η Ελλάδα δεν υπέστη κάποια φυσική καταστροφή, την οποία ένας έρανος θα μπορούσε να ανακουφίσει. Διαχειριζόμαστε την οικονομική κρίση με τους κανόνες της ιδεολογίας. Δεν κατανοούμε ότι ο «ελληνισμός» που ζητούμε να προστατεύσουμε και να παρηγορήσουμε τόσο πρόχειρα, είναι η αιτία που εκφύλισε την Ελλάδα συμπαρασύροντας ακόμα μια φορά και το ελληνικό νησί. Η προσωρινή σίτιση των αθηναϊκών προαστίων δεν αντιμετωπίζει τον πολιτικό και πολιτισμικό εκμαυλισμό που τα έφερε σε αυτή τη θέση και τα διατηρεί στην επαιτεία. Αντίθετα, τον συντηρεί και συνειδησιακά τον εδραιώνει. Η «Ψωροκώσταινα» είναι κυπριακό αφροδισιακό.
Κάθε απλός πολίτης ερμηνεύει αυθόρμητα την πρόσκαιρη προσφορά ξηρής τροφής και μεταχειρισμένου ρουχισμού ως φιλανθρωπία. Η αγορά κουπονιών και οι ποικίλες εισφορές σε Τράπεζες και Εκκλησίες αποδίδονται ως τα διαπιστευτήρια του καλού πατριώτη. Στην πραγματικότητα, η ειλικρινής και αφιλοκερδής συνεισφορά είναι παρενέργεια του σαθρού συστήματος που τη μονοπωλεί και την εκμεταλλεύεται. Οι Κύπριοι πρέπει να αποδεσμεύσουν τη βοήθειά τους από τον πελατειακό κομματικό και εκκλησιαστικό φιλελληνισμό. Να αναλάβουν εξωεθνικές και εξωηθικές πρωτοβουλίες που κοστίζουν. Απόδειξη αληθινής θυσίας θα ήταν εάν, στις διεθνείς διαπραγματεύσεις, οι ηγέτες μας υποχωρούσαν από την αδιάλλακτη στάση τους στο Κυπριακό για να σωθεί η Ελλάδα. Εκείνοι όμως που επαναλαμβάνουν πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», την επιδοτούν ως «Λένγκω, μάνα, πες μας πάλι τι ζητάς».
Οι κουμπαράδες των παιδιών και το μελόδραμα των εθνικοφρόνων δεν είναι παρά καρικατούρες της πεποίθησης πως οι Κύπριοι χάρισαν τη βέρα τους για να αντιμετωπιστεί ο λιμός των Ελλήνων στην Κατοχή. Το προφίλ του ευεργέτη και του ευεργετημένου φέρει όμως και τις ανάλογες αποσχιστικές συνέπειες. Μισό αιώνα αργότερα, τα συσσίτια δεν είναι όμοια, ούτε και τα δύο κράτη. Στην αγάπη, την πίστη και την ελπίδα πρέπει να διακρίνεται η ζώσα, πολύπλευρη και αστάθμητη εθνική κουλτούρα. Οι ολοκληρωτικές βερμπαλιστικές αξίες αντισταθμίζουν αυτιστικά την οικονομική, τεχνολογική, πολιτική και πολιτισμική υπεροχή των ξένων. Αυτή τη φορά, μαζί με τα χρήματα, την τροφή και το ρουχισμό, πρέπει να περισυλλέξουμε και μια καινούρια Ελλάδα, ικανή να σπάσει τις ληθαργικές και νευρωτικές αλυσίδες των «τριών ηπείρων και των πέντε θαλασσών». Οι Κύπριοι καλούνται να πρωταγωνιστήσουν στην ιστορία του έθνους ως φιλόξενοι, πρωτοπόροι και διαπρεπείς εργοδότες των χιλιάδων άνεργων Ελλήνων και δεν είναι σε θέση να το κάνουν. Οι τελευταίοι θα ανακυκλώσουν το ίδιο πελατειακό σύστημα συναγωνιζόμενοι το αντίστοιχο κυπριακό.
Αυτή τη φορά η ιδεολογική νίκη δε συνεπάγεται όλες τις άλλες. Ας μη συμπεριφερόμαστε λοιπόν, σαν όλους εκείνους τους «απλούς πολίτες» που διακηρύττουν πως «Είμαστε όλοι Έλληνες» για να υπογραμμίσουν την ανωτερότητα και τη διαφορετικότητά τους. Το στείρο και εφήμερο «δώσαμε, δώσαμε» επιτείνει τη δική μας επικείμενη συμφορά. Ας την αποσοβήσουμε, όπως θα έκαναν οι Έλληνες αν είχαν μια δεύτερη ευκαιρία. Έτσι υποστηρίζουμε πραγματικά την Ελλάδα. Με απαξίωση στους εθνικούς ορθόδοξους κομματικούς συντεχνιακούς προστάτες. Το εγχείρημα είναι μπροστά μας και είναι βατό. Ο ελληνισμός επιβιώνει ως φαντασίωση αλλά οι Έλληνες ως ανθρώπινα όντα.
Ο κ. Μαρίνος Χριστοδούλου είναι Υπ. Διδάκτορας Κυπριακής Ιστορίας και Πολιτισμού στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Πάντειου Πανεπιστημίου
marinoschristodoulou1@gmail.com
