Δεν είναι κλαμπ, δεν είναι τα γραφεία κάποιου επώνυμου σχεδιαστή ή της πρωτοπόρας στην ανάθεση σχεδιασμού των πιο επιθυμητών γραφείων στον κόσμο Google. Οι τράπεζες του αύριο, σε κάποιες άλλες χώρες, μακρινές ως επί το πλείστον, επενδύουν, πέρα από τα λεφτά των πελατών τους, στο ντιζάιν των χώρων που τους υποδέχεται. Το ζητούμενο είναι να αρθεί ο αυστηρός διαχωρισμός ανάμεσα στον τραπεζικό υπάλληλο και στον πελάτη, για να αισθανθεί αυτός ο τελευταίος άνετα και να καταθέσει τα χρήματά του με μεγαλύτερη ευκολία. Η εποχή του ανέμπνευστου και απρόσωπου κουτιού με την γκρι μοκέτα έφτασε στο τέλος της;
Οι κατάπτυστες πλέον τράπεζες δείχνουν τον δρόμο για την αναβάθμιση της αισθητικής των κτιρίων που χρησιμοποιούν οι επιχειρήσεις; Ας επιλέξουμε να το δούμε έτσι, για να θαυμάσουμε την τράπεζα «ουράνιο τόξο» των Emmanuelle Moureaux Architecture + Design στο Τόκιο, τα 12 αλλεπάλληλα χρωματιστά επίπεδα της οποίας φωτίζονται το βράδυ και λαμπραίνουν το αστικό τοπίο. Στο εσωτερικό, βιώνει κανείς ένα κτίριο λουσμένο στο φως χάρη στους τεράστιους φωταγωγούς, οι οποίοι διοχετεύουν φως σε όλα τα επίπεδα της κατασκευής. Οι επιφάνειες, ακόμη και τα ATM, είναι διακοσμημένα με ζωγραφισμένες πικραλίδες οι οποίες μοιάζουν να αιωρούνται σαν να τις φύσηξε μόλις ο άνεμος. Οι Foster + Partners, από την άλλη, κάνουν την αρχιτεκτονική τους απόβαση στην Αφρική με τον σχεδιασμό των υποκαταστημάτων της τράπεζας BMCE.
«Πατώντας» επάνω στην παράδοση αραμπέσκ, κάθε κτίριο αποτελείται από έναν τσιμεντένιο σκελετό με στιλβωμένα τζάμια και μεταλλικά, «καλλιγραφικά» ελάσματα που το αγκαλιάζουν εξωτερικά. Το μεγάλο ατού των συγκεκριμένων τραπεζών είναι το μεγάλο, φουτουριστικό παγκάκι στην είσοδο καθεμίας από αυτές, το οποίο μοιάζει να εκτοξεύει έναν τεράστιο κρατήρα από μπετόν. Οι φίλτατοι Campana είναι όμως αυτοί που κλέβουν τελικά τις εντυπώσεις, ίσως επειδή η παρέμβασή τους στο τραπεζικό αρχιτεκτονικό γίγνεσθαι δεν είναι μόνιμη. Οταν κλήθηκαν να σχεδιάσουν το VIP lounge της HSBC στο Design Miami του 2008 ανέτρεξαν στην παράδοση των χωριών του Αμαζονίου και προσπάθησαν να αναπαραστήσουν την ατμόσφαιρα και τη μορφή μιας «Oca», ενός χαρακτηριστικού μοντέλου κατοικίας στα άδυτα του μεγάλου δάσους, ή να κάνουν ένα εύστοχο σχόλιο για τη «ζούγκλα» της ασυδοσίας των τραπεζών.
