Έτσι χτίζονταν-και χτίζονται-τα κοριτσίστικα όνειρα της γυναικείας αποκατάστασης. Πάνω σε θεμέλια από χαρτόνι, που οι απερίσκεπτοι γονείς πέταξαν κάποια στιγμή στα σκουπίδια με αφορμή μια μετακόμιση. Ο μύθος του καλού παιδιού όμως, του καλοχτενισμένου Τζων-Τζων που θα ‘ρθει να σε σώσει και να βάλει μονομιάς τη ζωή σου σε τάξη νανουρίζοντας την κατάρα που όλες έχουμε ακούσει κάποια στιγμή από έναν εκδικητικό πρώην «θα μείνεις για πάντα μόνη σου», ζει και βασιλεύει. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά όμως του καλού παιδιού και ποιες οι τρικλοποδιές που μπορεί να σου βάλει όταν εσύ νομίζεις ότι πας να ολοκληρώσεις το παραμύθι σου σαν ευτυχισμένη Σταχτοπούτα;
Είναι αυτός που τον διαφημίζουν οι ζευγαρωμένες φίλες σου. Οι οποίες, είτε φορώντας νυφικό-τούρτα λίγο μετά το τέλος του γαμήλιου γλεντιού, είτε με την κοιλιά τούρλα σε κάποιο νησί που τις συνάντησες τυχαία στις καλοκαιρινές διακοπές σου, είτε μιλώντας σου στο τηλέφωνο κάνοντας διάλειμμα από το κυριακάτικο κοκούνινγκ που απολαμβάνουν με τον καλό τους, θα σου δώσουν την ίδια ακριβώς συμβουλή: «νομίζω πως ήρθε ο καιρός να σοβαρευτείς. Μην θαμπώνεσαι από τα ωραία παιδιά, τα αλάνια, με τις πολλές κατακτήσεις, αυτούς που τους κοιτάζουν όλες. Πρέπει να βρεις ένα καααλό παιδί, που θα σ’ αγαπάει και θα σε φροντίζει». Πάντα σε αυτό το σημείο σταματάει ο χρησμός. Το ζητούμενο είναι η σιγουριά και η ασφάλεια, ένας δεμένος γάιδαρος που μπορεί να μην έχει την ωραιότερη χαίτη του κόσμου, αλλά τουλάχιστον δεν θα χει μάτια για άλλη. Ήταν και το πικρόχολο σχόλιο φίλης με την οποία παραθέρισα πέρυσι που έπεσε σαν κερασάκι στην γενέθλια τούρτα μου. Σε όλο το ταξίδι με το πλοίο, είχε εντοπίσει έναν ωραιότατο τύπο, από εκείνους τους κάπως μποέμ, κάπως καταραμένους ποιητές. Με το που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, συνάντησε μια γνωστή της που είχε πάει διακοπές με τον άνδρα της, δύο μήνες προτού φέρουν στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. «Τον είδες τον άντρα της; Χάλια είναι…Τί τα θες, αυτοί είναι όμως που παντρεύονται» ήταν η βιτριολική της ατάκα. Συμπέρασμα: για να στεριώσεις σε μια σχέση πρέπει να βρεις κάποιον που έχει ξεμείνει, διότι πολύ απλά αυτοί που πραγματικά σου αρέσουν θα είναι πάντα όνειρο θερινής νυκτός. Αλήθεια ή ψέμα;
Επηρεασμένη από τις νουθεσίες, είπα να εξερευνήσω κι εγώ αυτήν την παράμετρο, μήπως κι ανακαλύψω μια αρχέγονη αλήθεια που τόσα χρόνια, μπερδεμένη από «λάθος» επιλογές, αγνοούσα. Όμως η επιτυχία ήταν πιο παταγώδης από κάθε άλλη φορά. Στην αρχή σαστισμένη που βρέθηκε ένα καλό παιδί που ήθελε να μείνουμε μαζί σχεδόν από τον πρώτο μήνα και μου είπε «σ’αγαπώ» από την πρώτη βδομάδα. Πάντα πρόθυμος για εκδρομές-αυτό είναι το μαράζι της κάθε γυναίκας, μιας και η ιδέα να έχεις έστω για ένα τριήμερο την οδοντόβουρτσά σου στο ίδιο ποτήρι με τη δική του, ισοδυναμεί στο γυναικείο σύμπαν με άτυπο αρραβώνα. Όμως πολλά ήταν τα πράγματα που έλειπαν και η σύγκρουση δεν άργησε να έρθει. Βλέποντας την ιστορία από σχετική απόσταση, καταλαβαίνω πλέον ότι το ζητούμενο δεν είναι να βρεις ένα καλό παιδί γενικά, αλλά να προσδιορίσεις τί σημαίνει και τί θέλεις να εκπροσωπεί το καλό παιδί για σένα. Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι δύο από τις φίλες που μου είχαν πάρει τα αυτιά να βρω κάποιον «πιο κανονικό», χώρισαν με πολύ άσχημο τρόπο. Ο ένας τη σέρνει στα δικαστήρια για την κηδεμονία του παιδιού και ο άλλος της είπε ορθά κοφτά ότι η σχέση τους έχει λιμνάσει. Ένιωσα μία υπόγεια χαρά, δεν το αρνούμαι. Κατάλαβα ότι τόσον καιρό ήθελαν να με κάνουν μέλος του κλαμπ τους, να μεγαλώσουν τον κύκλο, να επαληθεύσουν την αγέλη των βολεμένων γυναικών.
Και κάπως έτσι, είπα να μείνω πιστή στο δικό μου είδος, αποφεύγοντας τις αποτυχημένες διασταυρώσεις. Ακόμα κι αν κάποιος φαινομενικά μοιάζει με το μεγαλύτερο στραβόξυλο που έχεις γνωρίσει, μπορεί για κάποιον λόγο που δεν είσαι υποχρεωμένη να εξηγήσεις στις καπαρωμένες φίλες σου, εσένα να σου φτάνει και να σου περισσεύει. Το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους άνδρες, το λέει με έναν στίχο και η αμφιλεγόμενη αλλά τόσο εθιστική Λάνα Ντελ Ρέι στο τραγούδι της «Born to die»: «You like your girls insane» (σου αρέσουν τα τρελά κορίτσια). Με άλλα λόγια, είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, που η κανονικότητα παραμένει σχετική. Αν εγώ είμαι καταραμένη ποιήτρια, θέλω τον καταραμένο ποιητή μου. Οι ποιητές με τους ποιητές και οι πεζοί με τους πεζούς. Έτσι (πρέπει να) πάει. Αυτό άλλωστε υποστηρίζουν και ουκ ολίγοι αναλυτές που έφαγαν τα νειάτα τους στην Αμερική, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν το μυστήριο των ανθρώπινων σχέσεων βασισμένοι σε στατιστικές διαφόρων sites ζευγαρώματος: Opposites attract. And then they attack. Δηλαδή, τα ετερώνυμα έλκονται και μετά επιτίθενται. Αυτός που σου μοιάζει, ακόμα κι αν επιφανειακά φαίνεται να είναι η χειρότερη επιλογή, είναι εκείνος που πραγματικά σου ταιριάζει. Κι ας μην χωρέσει ποτέ σε καμία ασημένια κορνίζα, σε κανένα δωμάτιο του επίχρυσου σπιτιού σου.
Τί θα γινόταν αν η Σταχτοπούτα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή που ο πολλά υποσχόμενος πρίγκηπας, ο ορισμός του καλού παιδιού, της έφερνε να δοκιμάσει το γοβάκι κι εκείνη ξεστόμιζε ότι δεν είναι αυτό το νούμερό της; Ότι το 37 της είναι πάντα λίγο στενό, το 38 πάντα λίγο μεγάλο και ότι το ιδανικό size για εκείνη είναι το 37 μισό; «Βγάλε το σκασμό, θα ανοίξει με το περπάτημα…» θα της έλεγαν από δίπλα οι σπαστικοί συγγενείς, όπως οι παντρεμένες φίλες λένε σε εσένα, την μιαρή ανύπαντρη να κάνεις υπομονή ακόμη κι αν το κελεπούρι που βρήκες τελικά δεν είναι και τόσο πολύ του γούστου σου. Πόσα μέτρα όμως μπορείς να διανύσεις μέσα σε ένα παπούτσι που ούτε σε βολεύει ούτε σε κολακεύει; Ακόμη κι αν όλοι σου λένε πόσο πολύ σου πάει, εσύ θα ξέρεις κάθε βράδυ που θα το βγάζεις για να κοιμηθείς, ότι κάτι έχεις κάνει λάθος. Κι ας σε τρομάζει ο στίχος «Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια, ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια». Κι ας αντηχεί πότε πότε η κατάρα του εκδικητικού πρώην ότι θα μείνεις για πάντα μόνη. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο σωστός άνθρωπος για σένα, ποιο είναι το δικό σου καλό παιδί. Μόνο εσύ.
