Τις γνώρισα πριν λίγους μήνες, σε μία πρωινή βόλτα στον Εθνικό Κήπο. Η Στέλλα με είχε προειδοποιήσει ότι ίσως χρειαζόταν να ανεχτώ μερικές τσιρίδες, τελικά όμως έφτασε ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης με μπόλικο σουσάμι για να έχουμε την ησυχία μας: η Στεφανία όχι μόνο δεν τσίριξε, δεν ασχολήθηκε καν μαζί μας. Της αρκούσαν το κουλούρι και τα περιστέρια.
Το Δεκέμβριο του 2009 η Στέλλα Κάσδαγλη, δημοσιογράφος και μεταφράστρια, βρέθηκε προ μίας τεράστιας έκπληξης: μία ροζ γραμμή σε ένα τεστ εγκυμοσύνης. Η γραμμούλα αυτή, μια βραδιά που δεν μπορούσε να βρει κανέναν να τη μοιραστεί, την έφερε μπροστά στον υπολογιστή. Κι έτσι, σε μια στιγμή τρελής χαράς αλλά και ακραίας απόγνωσης, η Στέλλα ξεκίνησε το μπλογκ www.koilitsa.com.
Έγραφε τακτικά, σχεδόν κάθε μέρα, κι έγραφε για όλα: για τις καθημερινές ανησυχίες, για τη διατροφή, τις εξετάσεις, το σεξ, την πρώτη κλοτσιά, την ανυπόμονη αγωνία του τοκετού, τα δημόσια και τα ιδιωτικά μαιευτήρια. Και σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, η γραφή της Στέλλας άλλαζε – ωρίμαζε, γλύκαινε. Η Στέλλα γινόταν μαμά. Η Στεφανία γεννήθηκε κατακαλόκαιρο, λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο, αλλά η Στέλλα είχε γίνει η μαμά της πολύ πριντην κρατήσει στα χέρια της. Κι αυτό έλαμπε μες στις αναρτήσεις της.
Το βιβλίο το οποίο προέκυψε από το δημοφιλές μπλογκ της Στέλλας Κάσδαγλη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη πριν τα Χριστούγεννα και παρουσιάστηκε πριν λίγες εβδομάδες. Τι κι αν μίλησαν γι’ αυτό, εκτός από την ίδια της Στέλλα, η Αμάντα Μιχαλοπούλου, η Αλεξάνδρα Κατσαρού και ο Χρήστος Χωμενίδης; Η πραγματική σταρ της ημέρας, η μικρή Στεφανία, ήταν εκείνη που έλαμψε δια της απουσίας της: είχε περάσει ένα βράδυ άυπνη, χοροπηδώντας πάνω στο κρεβάτι των γονιών της. Την ώρα της παρουσίασης κοιμόταν.
Το πατάρι των εκδόσεων Πατάκη ήταν γεμάτο από τις αναγνώστριες του μπλογκ, τους συνοδούς τους και τους μικρούς αναγνώστες του μέλλοντος. Ήταν σαφές: η Στέλλα μέσω του μπλογκ είχε αγαπηθεί, είχε στηρίξει, είχε δεθεί.
Παρατηρούσα το κοινό: Δίπλα μου, από τη μία μεριά, καθόταν μια φίλη ανύπαντρη χωρίς παιδιά. Από την άλλη, μια νέα ωραία μαμά με το μικρό της γιο – ο μικρός όποτε βαριόταν, πράγμα που συνέβαινε συχνά, άνοιγε σιγά σιγά ένα σακούλι και τσιμπούσε λίγα ποπ-κορν. Όποτε τον κοίταζα μου έριχνε κλεφτές, ζαβολιάρικες ματιές. Παραπέρα ένα μπαμπάς κανάκευε τη νεογέννητη κορούλα του ενώ η νεαρή μαμά έπαιρνε το λόγο για να πει πόσο τη βοήθησε η Στέλλα και οι αναρτήσεις της κατά τη διάρκεια της δικής της εγκυμοσύνης.
Διάβασα το Κοιλίτσα.com το απόγευμα της Πρωτοχρονιάς μπροστά στο τζάκι. Δεν ήμουν από εκείνους που παρακολουθούσαν το μπλογκ, δεν είμαι έγκυος, δεν είμαι μαμά. Κι όμως παρασύρθηκα. Ο ζωντανός, ανεπιτήδευτος τρόπος με τον οποίο γράφει η Στέλλα, η αμεσότητα και η φρεσκάδα της με παρέσυραν. Μοιράστηκα, έστω και για ένα απόγευμα, την αγωνία του φύλου, την εξάντληση της αϋπνίας, το μεγαλείο της αλλαγής του σώματος.
Υ.Γ.1: Μεθαύριο, Σάββατο 10 Μαρτίου, στις 12.30 μ.μ., θα γίνει η δεύτερη παρουσίαση του βιβλίου στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης στο Golden Hall.
Υ.Γ.2: Εκτός από το κουλούρι Θεσσαλονίκης, υπάρχει άλλος ένας τρόπος να κρατήσεις τη μικρή Στεφανία ήσυχη κι ευχαριστημένη. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να επιλέξεις μεταξύ της τσιρίδας της και του παρακάτω. Δυνατά και σε συνεχή επανάληψη:
