Τα παιχνίδια δεν μαγεύουν μόνο τα παιδιά. Με τον τρόπο τους, τα χρώματα και τα υλικά τους, με τις μνήμες που ξυπνούν, αιχμαλωτίζουν και τους μεγάλους. Τόσο ώστε κάποιοι – συνήθως εκείνοι που όταν έπεφταν στα χέρια τους όταν ήταν παιδιά έφταναν στο σημείο να τα διαλύσουν για να δουν πως λειτουργούν – να τα συλλέγουν μανιωδώς και να τα φροντίζουν με ιδιαίτερη επιμέλεια.
Ο κ. Γιάννης Γιαννακάκης – Σεϊτανίδης ανανέωσε ως ενήλικος τη σχέση του με το παιχνίδι πριν από περίπου 20 χρόνια, στα 30 του, όταν ήταν πια τραπεζικός υπάλληλος. Τότε ήταν που ξεκίνησε να αγοράζει «παιχνίδια με χαρακτήρα», όπως λέει. Οχι απ’ την Ελλάδα αλλά από διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, όπου ταξίδευε.
Χανόταν με τις ώρες στα παζάρια και στα παλιατζίδικα αναζητώντας ιδιαίτερα παιχνίδια. Συνήθως έψαχνε συλλεκτικά κομμάτια από το 1938 έως το 1968. Μέχρι που έφτασε σήμερα να έχει συλλέξει 170 παιχνίδια, τα οποία εκθέτει αυτές τις ημέρες στο Ίδρυμα Ευγενίδου.
{{{ moto }}}
«Στην αρχή ξεκίνησα θέλοντας να διακοσμήσω ένα δωμάτιο του σπιτιού μου, αλλά αργότερα ή συλλογή παιχνιδιών μετατράπηκε σε πάθος» αναφέρει ο κ. Γιαννακάκης.
Οι χώρες παραγωγής των παιχνιδιών, που έχει στη συλλογή του, είναι η Ιαπωνία, η Αγγλία και η Γερμανία. Τότε δεν υπήρχαν ακόμα βιομηχανίες αλλά οικοτεχνίες κατασκευής παιχνιδιών και τα περισσότερα ήταν κατασκευασμένα στο χέρι. Τα παιχνίδια αυτά, εξηγεί ο κ. Γιαννακάκης, ήταν όλα ακριβά και απευθύνονταν στους εύπορους της εποχής.
Κι όμως «ένα παιδί για να ευχαριστηθεί δεν χρειάζεται ακριβά παιχνίδια, γιατί δεν κατανοεί και την αξία τους. Θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια παίζαμε με σκουπόξυλα, που στα μάτια μας φάνταζαν για σπαθιά και χαρτόκουτα, που τα είχαμε για ασπίδες» προσθέτει.
«Τραυματισμένα» αλλά ζωντανά
Τα περισσότερα απ’ τα παιχνίδια, που διαθέτει σήμερα, έφτασαν στα χέρια του «τραυματισμένα» κι εκείνος σε ρόλο γιατρού τα επισκεύαζε. Το κάθε ένα, λέει, έχει ξεχωριστή σημασία. Όταν τα έβρισκε δύσκολα στην επισκευή απευθυνόταν στο φίλο του τον Στέλιο, που είχε το ίδιο πάθος μ’ εκείνον με τα παιχνίδια.
«Τρίβαμε με τις ώρες τους σκουριασμένους πόλους μπαταριών και κολλάγαμε χεράκια από κουκλάκια με απίστευτη υπομονή, περιμένοντας να τα δούμε να ζωντανεύουν». Αλλά δεν συμμερίζονταν όλοι την επιμονή του με μερικά σκουριασμένα παιχνίδια.
«Οι γνωστοί μου δεν καταλάβαιναν το πάθος μου και την εμμονή μου με την συλλογή. Ένας συνάδελφός μου, μάλιστα μόλις του είπα για την έκθεση νόμιζε ότι αποτρελάθηκα. Όταν, όμως ήρθε εδώ στο χώρο και αντίκρισε την συλλογή ενθουσιάστηκε».
Την έκθεση στο Ευγενίδειο την έχει επιμεληθεί ο ίδιος και έχει ταξινομήσει τα παιχνίδια σε κατηγορίες: μαϊμουδάκια, ινδιάνοι, αυτοκίνητα, τρένα, πλοία, διαστημόπλοια, ζώα, κούκλες ακόμα και ανθρώπινους χαρακτήρες. Υπάρχουν και τα κουτάκια πολλών παιχνιδιών, τα οποία είναι πιο δύσκολο να διασωθούν λόγω της μανίας των παιδιών να δουν το δώρο τους.
Ανεξαρτήτως κόστους «η μεγαλύτερη αξία τους βρίσκεται στη χαρά προσφέρουν απλόχερα σε όλους, μικρούς και μεγάλους» τονίζει ο κ. Γιαννακάκης.
Στην έκθεση προβάλλεται βίντεο, όπου παρουσιάζεται η κίνηση πολλών παιχνιδιών και οι ήχοι τους, αναπόσπαστα στοιχεία της «προσωπικότητάς» τους.
«Θα ήθελα η συλλογή να μην μείνει κλειδωμένη στα ντουλάπια κάποιας βιβλιοθήκης αλλά να εκτίθεται κάπου μόνιμα», λέει ο κ. Γιαννακάκης.
