«Καταδικασμένος» να παρακολουθώ τηλεόραση καθημερινά, απορώ με όσους ξαφνικά ανακαλύπτουν το χαμηλό επίπεδο του παρεχόμενου προϊόντος. Οπως έγινε το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας. Φίλοι που λόγω καιρού έμειναν στα σπίτια τους και επιχείρησαν να ψυχαγωγηθούν από τηλεοράσεως δεν πίστευαν στα μάτια τους. «Πώς αντέχεις αυτές τις ανοησίες;» ρωτούσε ένας, εκείνος που μέχρι πρότινος θεωρούσε την τηλεκριτική την πιο διασκεδαστική και ξεκούραστη απασχόληση στον κόσμο.
Δεν ήταν ο μόνος που απόρησε με την κακή ποιότητα των εκπομπών, καθώς και με την έλλειψη προγράμματος. Γιατί ύστερα από μια περίοδο «εκπτώσεων», με φτηνά σίριαλ και μαγκαζίνο, φτάσαμε στην περίοδο του απόλυτου τίποτα. Με τα χρεοκοπημένα κανάλια να υπάρχουν(;) κυρίως μέσα από επαναλήψεις. «Μήπως είναι καλύτερα να κλείσουν;» αναρωτήθηκε άλλη φίλη όταν ανακάλυψε ότι έχουμε κολλήσει στο «Καφέ της Χαράς». Και ότι έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε μια εκπομπή όπου πηγαίνεις για να μυρίσεις μασχάλες («Black out») και στο αγόρι τού «Εεε, οοο, πήραμε το κύπελλο το ευρωπαϊκό» που έχει δική του εκπομπή («Οικογένεια της συμφοράς») ή ανάμεσα στον σαχλό «Ομορφο κόσμο» του Γρηγόρη Αρναούτογλου και στο αδιάφορο «American idol».
Η έλλειψη χρημάτων είναι το απόλυτο άλλοθι για την κατάντια. Η πτώση όμως της ποιότητας είχε αρχίσει να φαίνεται από τότε που λεφτά υπήρχαν. Εκτός αυτού, όπως πολλάκις έχει επισημάνει η στήλη, και με λίγα χρήματα μπορεί να γίνει καλή δουλειά. Ποιος λοιπόν φταίει για τη θλιβερή κατάσταση; Κατά τη γνώμη μας, ο παράγοντας που εν πολλοίς ευθύνεται και για την παρακμή της Ελλάδας: η έλλειψη παιδείας. Τηλεοπτικής παιδείας, καθώς με ελάχιστες εξαιρέσεις το παρεχόμενο προϊόν, όσα χρήματα και αν επενδύθηκαν, παραμένει ερασιτεχνικό: ηθοποιοί που δεν ξέρουν πώς να σταθούν στην κάμερα, σκηνοθέτες που δεν ξέρουν πώς να την κινήσουν, σεναριογράφοι που δεν έμαθαν ποτέ πώς γράφεται ένα σενάριο – έχει τις τεχνικές του -, παρουσιαστές και παρουσιάστριες που «δεν τα λένε», κοινό χωρίς απαιτήσεις κτλ. Οπότε, κι αν υποθέσουμε ότι η κρίση θα περάσει και τα στούντιο θα ξαναγεμίσουν χρήμα, φοβούμαστε ότι το προϊόν δεν θα βελτιωθεί. Θα παραμείνει χαμηλού επιπέδου, απλώς θα το πασπαλίσουν με περισσότερη χρυσόσκονη.
Μοναδική λύση, η σοβαρή, επαγγελματική αντιμετώπιση του μέσου. Τηλεόραση δεν είναι το χαζοκούτι που φέρνει γρήγορη αναγνωρισιμότητα και άφθονο χρήμα – διότι έτσι την έχουν αντιμετωπίσει οι περισσότεροι. Είναι ένα ΜΜΕ με τεράστια διεισδυτικότητα στις ζωές των ανθρώπων, που μπορεί ακόμη να κάνει τη διαφορά στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία αν το χειριστούμε με γνώση, σεβασμό και έμπνευση. Αν και όταν… Στο μεταξύ ας παρακολουθούμε στην πολλοστή επανάληψή του τον «Μάγο του ροζ» με τον Μάρκο Σεφερλή και ας του δίνουμε τις τεράστιες θεαματικότητες που του χαρίσαμε την περασμένη Κυριακή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
