Δικά τους είναι; Μπορεί οι διεθνείς νόμοι να είναι σαφείς ότι οι αρχαιότητες και τα άλλα πολιτιστικά αγαθά που βρίσκονται σε μια χώρα ανήκουν σε αυτήν, δεν γίνεται δηλαδή να ζητήσουμε εμείς ελληνικά αρχαία από την Τουρκία, όταν όμως αυτή αποφασίσει να τα βγάλει στο σφυρί, τι γίνεται; Το αντίθετο ακριβώς δηλαδή με ό,τι γίνεται στην Ελλάδα, όπου μαζεύουμε και το παραμικρό οστρακάκι… Κατ’ αρχάς όμως η είδηση: στην τουρκική «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» δημοσιεύθηκε απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού της χώρας που λέει ότι έργα τέχνης που δεν χρησιμοποιούνται από τα μουσεία μπορεί μετά την παρέλευση ενός έτους να πωληθούν. Τόσο απλά. Γιατί να γεμίζουμε, σου λέει, αποθήκες και να μη γεμίζουμε ταμεία; Θα γίνεται λοιπόν μια εκτίμηση και μετά θα προσέρχονται οι αγοραστές. Λογική μπακάλη. Οι τούρκοι αρχαιολόγοι βεβαίως αντιδρούν, μιλούν για ανήθικη κερδοσκοπία από αντικείμενα σημαντικής πολιτιστικής και ιστορικής αξίας, που είναι ανεκτίμητα, και βλέπουν ότι ανοίγει ο δρόμος για την εμπορική αντιμετώπιση των αρχαιολογικών ευρημάτων. Αλλά ποιος τους ακούει; Αγνωστο τι θα γίνει στην πράξη, όμως αυτό είναι θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει διεθνείς οργανισμούς προστασίας πολιτιστικών αγαθών, να μην πω μάλιστα ότι και εμείς θα πρέπει να βρισκόμαστε σε εγρήγορση.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
