Οι χθεσινές αποφάσεις του eurogroup ήταν αυτό που όλοι περιμέναμε: ήταν η ασπίδα προστασίας, η «εξωτερική» διασφάλιση του ευρώ εν όψει της 20ης Μαρτίου. Με τις αποφάσεις αυτές, η Ελλάδα θα «πληρώσει» κανονικά το λήγον χρέος της και το κοινό νόμισμα δεν θα απειληθεί. Ηταν η πρώτη πράξη στο νέο υβριδικό σύστημα που σταθεροποιεί το κοινό νόμισμα «προς τα έξω» και αφήνει το «μέσα» να είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, κατέστη πλέον και «με τη βούλα» μια ακίνδυνη χώρα. Όμως, το τι θα γίνει «μέσα», είναι πλέον μια εντελώς διαφορετική υπόθεση: από εδώ και στο εξής, όλα είναι πλέον ανοικτά, ακόμα και η τυπική πτώχευση.
Όπως έχουν διαμορφωθεί πλέον τα πράγματα η Ελλάδα έχασε το ένα από τα δύο «όπλα» που είχε στα χέρια της: το φόβο ότι μπορεί η κρίση της να εξαπλωθεί. Το άλλο «όπλο», το θεσμικό, μένει να το δούμε, αν και όλα δείχνουν ότι οι ελληνικές ηγεσίες ούτε αυτού θα κάνουν χρήση, όπως ήδη αποφάσισε η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, παραπέμποντας το Δημοσιονομικό Σύμφωνο σε δημοψήφισμα, το οποίο απειλεί να το τινάξει στον αέρα. Δημοψήφισμα που ουδεμία σχέση έχει με την καταστροφική ανοησία Παπανδρέου που έθεσε τη χώρα στην τελική ευθεία του κακού. Οι Ιρλανδοί δεν θα απαντήσουν σε ερώτημα του τύπου «μένουμε ή φεύγουμε από το ευρώ»… Η πίεση του δημοψηφίσματός τους, δεν θα είναι προς το εσωτερικό, αλλά προς τις Βρυξέλλες. Εκείνοι, θα κάνουν χρήση του θεσμικού «όπλου» όχι εναντίον της χώρας τους, αλλά υπέρ της…
Μετά τις 20 Μαρτίου, η Ελλάδα μη απειλούσα πλέον την εξωτερική σταθερότητα του ευρώ, θα έρθει μπροστά στη δική της μοναχική μοίρα. Τα περί ανάπτυξης, ουδόλως ενδιαφέρουν τον οποιονδήποτε έξω: είναι λόγια χωρίς αντίκρισμα. Ο δρόμος που επελέγη και διασφαλίστηκε τόσο θεσμικά όσο, πλέον, και μετά τις 20 Μαρτίου, πραγματικά, είναι ο δρόμος της εσωτερικής πτώχευσης, η οποία, από τις 20 του μηνός, θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να δείξει τα δόντια της, σε μια χώρα που θα είναι πλέον ακίνδυνη για όλους, πλην για τον εαυτό της…
Μετά τον Μάρτιο, η Ελλάδα θα πληρώσει σωρευτικά και τοις μετρητοίς τα σπασμένα δεκαετιών, για τα οποία, ασφαλώς, έχει την πρώτιστη ευθύνη: για το κράτος που δημιούργησε όλα αυτά τα χρόνια. Και το οποίο ασφαλώς πρέπει να αλλάξει εκ βάρθων – το πρόβλημα είναι η βία με την οποία κάτι τέτοιο επιβάλλεται να γίνει και το που αυτή η βία θα οδηγήσει. Το πιο ιλαροτραγικό, όμως, είναι ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, που έφτιαξαν αυτό το κράτος μετά το 1981, με το ΠαΣοΚ να έχει αναμφισβήτητα το κύριο βάρος της ευθύνης, τα ίδια τώρα καλούνται να «σώσουν» τη χώρα κατεδαφίζοντάς το…
Όμως, στη διαδικασία αυτή, που κάθε άλλο παρά «ευγενής» και ανυστερόβουλη είναι, οι κίνδυνοι για τη σταθερότητα του τόπου είναι τεράστιοι. Και εκείνοι που θα πρώτοι απ’ όλους θα καρπωθούν τα οφέλη της, και θα είναι μεγάλα, θα είναι εκείνοι που θα ελέγχουν ασφυκτικά πλέον αυτό που διεθνώς απεκλήθη «η πρώτη αποικία μέσα στην Ευρώπη»…
