Τι σχέση μπορεί να έχουν άραγε οι φωνές συμπάθειας προς τη χώρα μας που πύκνωσαν το τελευταίο διάστημα με το Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου και την πανθομολογούμενη ανάγκη στήριξης και προώθησης του τουρισμού μας; Για τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ η σύνδεση είναι προφανής. Ολοι όσοι μιλούν με θερμά λόγια για την Ελλάδα στηρίζονται πρωτίστως στην προσφορά του ελληνικού πολιτισμού στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Από την άλλη, όσοι κινούνται στους σχετικούς χώρους γνωρίζουν πως για κάθε διεθνή καλλιτέχνη, όσο ψηλά κι αν έχει φτάσει, η εμφάνιση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου – πρωτίστως – αποτελεί όνειρο ζωής. Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι προοπτικές για τον τουρισμό είναι προφανείς.
Αυτή την ώρα, λοιπόν, που όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Ελλάδα, ας φτιάξουμε ένα πραγματικά διεθνές φεστιβάλ που θα μπορέσει να διεκδικήσει «επιθετικά» την αντίστοιχη διεθνή προβολή, προωθώντας oυσιαστικά την εικόνα της χώρας μας και – γιατί όχι; – στηρίζοντάς την και οικονομικά.
Δει δη χρημάτων, θα πει κανείς. Ωστόσο, το πρώτο που χρειάζεται είναι όραμα. Οταν αυτό υπάρξει, οι καλλιτέχνες που θα ανταποκριθούν έχοντας την αίσθηση ότι στηρίζουν την Ελλάδα στη δύσκολη αυτή συγκυρία θα είναι σίγουρα αρκετοί. Ιδού η Ρόδος, λοιπόν. Είμαστε σε θέση να αποδείξουμε ότι η «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας», όπως αρεσκόμαστε να αποκαλούμε τον πολιτισμό, είναι κάτι απτό και όχι ανέξοδη προεκλογική ωραιολογία;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
