Από το Χατζηκυριάκειο, ρεσιτάλ στο Μπάκιγχαμ

Η ιστορία της Μελίνας Καραγιάννη πληροί όρους παραμυθιού. Ενα παιδί χωρίς προνομιακή κοινωνική αφετηρία, που κατορθώνει να ξεχωρίσει με το ταλέντο του και να κτίσει τη ζωή του πέρα από ταμπέλες και αυτοεκπληρούμενες προφητείες.

Σε ηλικία 15 ετών σήμερα, η Μελίνα θεωρείται μία από τις ανερχόμενες πιανίστριες της διεθνούς μουσικής σκηνής. Φοιτεί στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής (Royal Academy of Music) στο Λονδίνο και στο κολέγιο του Purcell (Purcell School of Music). Με άλλα λόγια, ανήκει ήδη σε μία διακριτή ομάδα εφήβων που φιλοδοξούν να μονοπωλήσουν το ενδιαφέρον της μουσικής σκηνής στο μέλλον.

«Ηταν στο διάλειμμα ενός διαγωνισμού στο νησί της Ρόδου όταν ένιωσα ξαφνικά ένα χέρι να μου τραβάει το μανίκι» λέει ο μέντοράς της κ. Κωνσταντίνος Καράμπελας-Σγούρδας, μουσικολόγος-κριτικός μουσικής. «Μολονότι δεν είχε κλείσει ακόμη τα έξι-επτά χρόνια, ήταν εν τούτοις πρόδηλο ότι το παιδί αυτό είχε άστρο. Τη ρώτησα αν ήθελε να φύγει από τη Ρόδο και ενθουσιάστηκε. Ούτε οι κηδεμόνες της είχαν αντίρρηση. Η Μελίνα είναι τυχερή: έχει τους καλύτερους γονείς που θα μπορούσε ως χαρισματικό παιδί. Δεν της άσκησαν ποτέ πίεση, τρέφουν γνήσιο και διακριτικό ενδιαφέρον γι’ αυτήν. Η δε μουσική παιδεία του πατέρα της τη βοήθησε καταλυτικά στην εξέλιξή της. Οσο ήταν μωρό, της έπαιζε νότες στο πιάνο, με αποτέλεσμα σήμερα να έχει το απόλυτο μουσικό αφτί».

Ο πατέρας της, τρομπετίστας στη Φιλαρμονική της Ρόδου• η μητέρα της, νοσοκόμα σε ιδιωτική μαιευτική κλινική. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειας δεν επιτρέπει εύκολα μετακινήσεις και αλλαγές. Η Μελίνα πολιτογραφείται Αθηναία, ως οικότροφος του Χατζηκυριάκειου Ιδρύματος για έναν ολόκληρο χρόνο. Το ίδρυμα θα τη χρίσει αργότερα και για τέσσερα χρόνια υπότροφό του όταν την κάνει δεκτή (2 παιδιά στα 100 για πιάνο) η Βασιλική Ακαδημία Μουσικής.

Την υποτροφία διαδέχεται η στήριξη από το Διεθνές Μουσικό Σωματείο «Τζίνα Μπαχάουερ». Ποια οικογένεια μπορεί άλλωστε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις, 36.000 στερλίνες τον χρόνο, ενός σχολείου σαν το Purcell;

«Η Μελίνα είναι αγαπητό πλάσμα, έχει ευρύ δίκτυο φίλων, δεν είναι καθόλου εσωστρεφής και ντροπαλή, όπως ίσως άλλα παιδιά με ξεχωριστές ικανότητες» λέει η μητέρα της, κυρία Ντόνα Καραγιάννη, από το Λονδίνο όπου έχει μετοικήσει με τον σύζυγό της. «Την ακολουθούμε όπου κι αν πηγαίνει• μόνο αυτό το παιδί έχουμε εξάλλου. Ο άνδρας μου παραδίδει μαθήματα μουσικής, εγώ δουλεύω στο καφέ κεντρικού πολυκαταστήματος. Θέλω μονάχα να πω ότι στην πορεία της Μελίνας ως εδώ υπήρξαν πολλοί άνθρωποι που μας βοήθησαν. Τους είμαστε ευγνώμονες».

Ο κ. Καράμπελας-Σγούρδας προσθέτει ένα στοιχείο βασικό για τη σκιαγράφηση της προσωπικότητάς της: η μικρή έχει συναίσθηση του ταλέντου της και διαθέτει την ψυχική συγκρότηση εκείνη που της επιτρέπει την πλήρη αξιοποίησή του. Είναι εργατική και συνεπής, οργανωμένη και επίμονη, χωρίς να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, είναι «παιδί της εποχής της».

Τα ρεσιτάλ της σε έργα Μότσαρτ, Σοπέν, Ντεμπυσί και Προκόφιεφ δεν μετριάζουν τον ενθουσιασμό για τα τραγούδια της Δέσποινας Βανδή. Η υπερηφάνεια για την επιλογή της από τη διεύθυνση του Purcell τον Ιούνιο του 2011 ως πιανίστριας σε εκδήλωση προς τιμήν του πριγκιπικού ζεύγους της Αγγλίας δεν αναιρεί τη χαρά μιας έφηβης που μπήκε στο παλάτι του Μπάκιγχαμ και είδε από κοντά τον Γουίλιαμ και την Κέιτ Μίντλτον.

«Βάζω τα συναισθήματά μου στα πλήκτρα, το πιάνο με βοηθά να εκφράσω όλα αυτά που είμαι» λέει η Μελίνα από την Ιταλία όπου βρίσκεται λόγω μουσικών υποχρεώσεων. «Αγαπώ ιδιαίτερα τον Σοπέν. Θέλω να προχωρήσω τις σπουδές μου, να πάρω πτυχίο από τη Βασιλική Ακαδημία, να κάνω μεταπτυχιακά και να διδάξω. Εχω ήδη εξάλλου επτά μαθητές, από 6 ως 8 ετών. Τους μαζεύω και τους κάνω μαθήματα τα Σαββατοκύριακα, όταν βγαίνω από το κολέγιο».

Η εμπειρία στο Χατζηκυριάκειο δεν την αφήνει να πετάει στα σύννεφα. «Η παραμονή μου εκεί ήταν πολύ καλή, αλλά με προσγείωσε απότομα. Εζησα αυτό που λένε οι Αγγλοι «down to earth». Διαπίστωσα ξαφνικά ότι όλα αυτά που θεωρούσα δεδομένα μέσα στην οικογενειακή ζωή δεν ήταν. Βλέπεις λυπηρά πράγματα που δεν τα διανοείσαι. Το καλό είναι ότι έμαθα να ζω μακριά από τους δικούς μου – η μητέρα μου ήταν απαρηγόρητη που ήμουν μακριά της. Δεν ήταν εύκολη, ήταν όμως σπουδαία εμπειρία».