Ενα από τα παιχνίδια της παρέας θα μπορούσε να είναι το ποιος μπορεί να απαριθμήσει περισσότερα προϊόντα που να έχει σε αυτά συμμετοχή το καλαμπόκι. Και μια καλή επίδοση θα λέγαμε ότι πετυχαίνει όποιος φθάσει κοντά στον αριθμό 70. Κάποιος μάλιστα θα μπορούσε να αναφέρει προϊόντα έτσι στην τύχη και πάλι να πετύχει αρκετά από αυτά. Μέσα θα έπεφταν και όσοι θα είχαν την έμπνευση ή τη γνώση να αναφέρουν και τα πιο γνωστά αναψυκτικά ευρείας κατανάλωσης. Από τα πιο διάφανα ως τα πορτοκαλί και τα πολύ σκούρα.
Το HFCS (High-Fructose Corn Syrup), το σιρόπι καλαμποκιού υψηλής φρουκτόζης, είναι μια παχύρρευστη ουσία με γλυκιά γεύση που χρησιμοποιείται αντί για τη ζάχαρη σε κάποια πολύ γνωστά προϊόντα. Ψωμί, νιφάδες καλαμποκιού για το πρωινό, γιαούρτι, σούπες, αναψυκτικά είναι μερικά από αυτά. Η ζάχαρη, όταν η παραγωγή των βιομηχανιών τροφίμων άρχιζε να παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, έγινε μια πρώτη ύλη με ελαττώματα. Ήταν σε στερεά μορφή, άρα έπρεπε πρώτα να διαλυθεί στο νερό, μέσα στα διάφορα γλυκίσματα όταν το περιβάλλον γινόταν όξινο υδρολυόταν (υδρόλυση έχουμε όταν ένα μόριο νερού προσκολλάται σε μια ένωση και κατορθώνει να τη διασπάσει) και εξασθενούσε η γλυκιά της γεύση, ενώ παραγόταν σε χώρες με όχι μόνο θερμό κλίμα αλλά και ρευστό πολιτικό καθεστώς, με αποτέλεσμα η τιμή της να μην είναι σταθερή. Το μόριο της γνωστής μας κρυσταλλικής ζάχαρης είναι δισακχαρίτης, αποτελείται δηλαδή από ένα μόριο γλυκόζης και ένα μόριο φρουκτόζης ενωμένα με τη βοήθεια ενός (γλυκοσιδικού, όπως λέγεται) δεσμού.
Από το 1960 σε αμερικανικά εργαστήρια ήξεραν ότι μπορούσαν να παίρνουν από το καλαμπόκι ένα σιρόπι που περιείχε σε ίσες ποσότητες γλυκόζη και φρουκτόζη αλλά χωρίς αυτές να είναι ενωμένες όπως στη ζάχαρη. Ιάπωνες επιστήμονες τελειοποίησαν τη μέθοδο και με τη βοήθεια ενζύμων κατάφεραν να μετατρέψουν ένα μέρος της γλυκόζης σε φρουκτόζη. Μπόρεσαν τελικά να φθάσουν σε μια αναλογία 90% φρουκτόζη – 10% γλυκόζη. Αυτό το σιρόπι όχι μόνο ήταν ως και οκτώ φορές πιο γλυκό από ό,τι μπορούσαν να πάρουν από ένα αντίστοιχο διάλυμα με συνηθισμένη ζάχαρη, αλλά μπορούσε να διακινηθεί εξαιρετικά πιο εύκολα, αφού ήταν σε ρευστή μορφή, μεταφερόταν με βυτιοφόρα, διαλυόταν και ενσωματωνόταν πανεύκολα στις διάφορες ζύμες και έκανε τα γλυκά πολύ πιο ανθεκτικά στην υδρόλυση και στο «πάλιωμα». Και όλα πήγαιναν ρολόι για τη βιομηχανία. Ωσπου στις Ηνωμένες Πολιτείες άρχισαν να ψάχνουν το γιατί πάχαιναν οι πολίτες. Ναι, οι στατιστικές έβγαζαν τους περισσότερους Αμερικανούς ύστερα από κάποια ηλικία υπέρβαρους. Στα εργαστήρια έγιναν πειράματα, ταΐστηκαν ποντίκια και ποντίκια. Τελικά στην επιστημονική κοινότητα διαμορφώθηκαν δύο τάσεις: η μία ισχυριζόταν ότι δεν έχει καμία διαφορά αν οι βιομηχανίες τροφίμων χρησιμοποιούν ζάχαρη ή HFCS, η άλλη έλεγε το αντίθετο. Θα παραπέμψουμε σε δύο εργασίες.
Σε αυτήν που προηγείται χρονικά, ο John White, το 2007, παρουσίασε στην American Society for Nutrition Public Information Committee, στο συμπόσιο «High-Fructose Corn Syrup» (βρίσκεται στη διεύθυνση www.ajcn.org), την άποψη ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη πως η φρουκτόζη που μπορεί να βρεθεί σε μεγαλύτερη αναλογία από τη γλυκόζη σε προϊόντα με γλυκαντική ουσία το HFCS είναι υπεύθυνη για την αύξηση της παχυσαρκίας στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στη συνέχεια όμως, το 2010, εμφανίστηκε μια εργασία από ερευνητική ομάδα του Πρίνστον, η οποία ύστερα από πειράματα σε ποντικούς έβγαλε το εξής συμπέρασμα: «Ολες οι γλυκαντικές ουσίες από την άποψη αύξησης του σωματικού βάρους δεν είναι ίδιες. Μια ομάδα ποντικών που είχε πρόσβαση σε HFCS κέρδισε σημαντικά μεγαλύτερο βάρος σε σχέση με άλλη ομάδα που είχε πρόσβαση μόνο σε διάλυμα ζάχαρης σε νερό, αν και από την άποψη της πρόσληψης των θερμίδων οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι δύο ομάδες δεν είχαν διαφορές (www.princeton.edu). Οπως δήλωσε ο επικεφαλής της ομάδας, ψυχολόγος Bart Hoebel, με πεδίο ενδιαφέροντος την όρεξη, το σωματικό βάρος και την εξάρτηση από τη ζάχαρη, οι ποντικοί του πειράματος αύξησαν το σωματικό τους βάρος περισσότερο και από αν τους έθρεφαν με τροφές υψηλής περιεκτικότητας σε λίπος! Το γιατί ακόμη δεν το έχουν εξηγήσει.
