Την ώρα που η Ελλάδα χάνεται μέρα με τη μέρα στην κινούμενη άμμο της γερμανικής εξόντωσης, στη Λευκωσία, συντελούνται μείζονες μεταβολές που ανατρέπουν τη γεωπολιτική διάταξη δεκαετιών και χτίζουν ένα νέο μέλλον ασφάλειας και ευημερίας για το πολύπαθο κράτος. Θα πει ίσως κανείς, τι σημασία έχει τώρα αυτό για μας που χανόμαστε; Εχει τεράστια. Όχι μόνον γιατί η εξασφάλιση της Κύπρου μας αφορά εξίσου με την εξασφάλιση της Ελλάδας, αλλά και επειδή μέσα από αυτό το δρόμο που χάραξε η Λευκωσία ανοίγει άμεση ελπίδα φωτός και για τη χώρα μας: «Όσους περισσότερους εταίρους έχουμε, τόσο καλύτερα αποτελέσματα θα υπάρξουν – γι’ αυτό θελήσαμε την περιφερειακή μας προσέγγιση να τη μετατρέψουμε και σε περιφερειακή συνεργασία»: αυτή ήταν η χθεσινή δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ Βενιαμίν Νετανιάχου από τη Λευκωσία, όπου συναντήθηκε σε εγκάρδιο κλίμα με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.
Τι σημαίνει αυτή η πολύ σαφής δήλωση του πρωθυπουργού του Ισραήλ; Και σε ποιον απευθύνεται; Δεν απευθύνεται πρωτίστως, αν όχι περίπου αποκλειστικά στην Ελλάδα; Δεν σημαίνει ότι η χώρα μας καλείται, μπορεί και επιβάλλεται να καταστεί άμεσα ο τρίτος πόλος σε μια διαδικασία που μπορεί να αλλάξει τα πάντα; Τόσο σαν κόμβος διανομής του κυπριακού και του ισραηλινού φυσικού αερίου στην Ευρώπη, όσο και σαν εταίρος στην παραγωγή μέσα από τα ελληνικά κοιτάσματα νότια από την Κρήτη, η Ελλάδα πρέπει τώρα να κινηθεί με τις ταχύτητες του φωτός προς αυτή την κατεύθυνση.
Αν οι συμφωνίες που έχουν συναφθεί μεταξύ της Κύπρου και του Ισραήλ επεκταθούν άμεσα και στην Ελλάδα, αν η Αθήνα δώσει επιτέλους το πράσινο φως να αρχίσουν οι έρευνες νότια από την Κρήτη ή και, γιατί όχι, στο Αιγαίο, θα είναι ζήτημα λίγων μηνών η δημιουργία ενός ενεργειακού, οικονομικού και γεωπολιτικού άξονα σταθερότητας και ασφάλειας στη μείζονα περιοχή. Και αυτός, θα φέρει κυριολεκτικά τα πάνω κάτω.
Δεν αντιλαμβάνονται οι ηγεσίες των Αθηνών ότι αν όλα αυτά προχωρήσουν, η μοίρα αυτού του τόπου θα μπορέσει να αλλάξει άμεσα και δραστικά; Δεν βλέπουν ότι η Κύπρος, από εκεί που ήταν έρμαιο στην τουρκική βία, έχει σήμερα θωρακιστεί όσο ποτέ στην ιστορία της και χτίζει ήδη ένα αδιανόητο μέχρι χθες μέλλον; Δεν κατανοούν ότι μια τέτοια μορφή συνεργασίας θα συμβάλλει τα μέγιστα στην ανάγκη να μείνει η Ελλάδα όρθια και θα κινητοποιήσει ισχυρότατες δυνάμεις στήριξης που θα κάνουν ότι μπορούν για να την κρατήσουν ζωντανή; Δεν βλέπουν ότι η σημασία της χώρας θα μεγιστοποιηθεί άμεσα;
Η τετραμερής ενεργειακή συμμαχία Κύπρου Ισραήλ Ελλάδας και, φυσικά, Ηνωμένων Πολιτειών, αποτελεί όχι απλώς τον μόνο αλλά τον ιδανικό δρόμο για την εξασφάλιση της χώρας.
Πρώτον, αυτόματα, όπως συνέβη και με την Κύπρο, μια τέτοια ενεργειακή συνεργασία, θα οδηγήσει σε θωράκιση της Ελλάδας από τους εξωτερικούς κινδύνους από την Τουρκία.
Δεύτερον, θα αποτρέψει τους κινδύνους του εσωτερικού χάους: όταν η χώρα αποκτήσει ρόλο αυτού του βεληνεκούς, ποιος μπορεί να τη φανταστεί να αφήνεται στην τύχη της και να απειλείται από εσωτερική διάλυση;
Τρίτον, αυτοί οι δεσμοί, θα φέρουν μαζί τους και τη δυνατότητα άλλων επενδύσεων σε άλλους τομείς της οικονομίας.
Η Ελλάδα, θα έχει και πάλι από κάπου να πιαστεί. Θα έχει συμμάχους που θα νοιάζονται άμεσα για την ευστάθειά της. Θα έχει προσβάσεις σε διεθνή κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος που σήμερα ούτε τα φαντάζεται.
Οποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει κάτι πολύ περισσότερο από μια οξύτατη κρίση χρέους, δεν έχει συναίσθηση της πραγματικότητας. Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά στο γεωπολιτικό ζήτημα αν και «ανήκει» ακόμα στη Δύση, ή στην ολοένα και περισσότερο γερμανοποιούμενη Ευρώπη.
Όμως, η χώρα, ουδέποτε στην ιστορία της υπήρξε προσαρτημένη στη γερμανική σφαίρα επιρροής. Όποτε αυτοί «κατέβηκαν» προς την περιοχή μας, η χώρα υπέφερε – ποιος δεν θυμάται τον διχασμό του 1915; Η Ελλάδα υπήρξε πάντοτε στενότατα δεμένη με τις μεγάλες δυτικές δυνάμεις. Η συμμαχία με αυτές τη γέννησε ως κράτος μέσα από τις στάχτες της εθνικής επανάστασης, η συμμαχία με αυτές τη διπλασίασε στους Βαλκανικούς Πολέμους, η συμμαχία με αυτές την κράτησε ελεύθερη, έστω και με μεγάλο κόστος, στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου.
Η Ελλάδα μετράει. Και έχει διεξόδους και λύσεις. Αρκεί να θελήσει να τις αντιληφθεί και να τις ενεργοποιήσει. Και σήμερα, μετράει ακόμα περισσότερο, καθώς η αστάθεια γύρω της απλώνεται ταχύτατα, από τη Βόρειο Αφρική και την Αίγυπτο, ως τη Συρία και το Ιράν, ακόμα και από το γεγονός ότι η Τουρκία χάνει μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο το ρόλο του σταθερού και αξιόπιστου συμμάχου της Δύσης.
Η αληθινή πρόκληση για τη χώρα μας δεν είναι να πείσει τον κάθε κ. Σόιμπλε να μην την πατήσει κάτω σα σκουλήκι. Η αληθινή πρόκληση, είναι να κρατηθεί με ενεργό ρόλο στη δυτική σφαίρα. Την ίδια ημέρα που η καγκελάριος της Γερμανίας επέλεξε να υποδεχθεί τον πρωθυπουργό των Σκοπίων στο Βερολίνο (αλήθεια, μέσα σε αυτό το χαμό, που τον θυμήθηκε;… ), την ίδια ημέρα, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ επαναλάμβανε για πολλοστή φορά ότι η ένταξή της χώρας στον Οργανισμό περνά μέσα από την επίλυση του θέματος του ονόματος. Ακόμα και από αυτή τη λεπτομέρεια γίνεται ξεκάθαρο ποιος στηρίζει και ποιος υπονομεύει σήμερα ολόκληρη την ελληνική υπόσταση.
Αυτά οφείλει άμεσα να σταθμίσει η ελληνική κυβέρνηση. Κι αντί να σέρνεται επαιτώντας στους διαδρόμους των γερμανικών αποφάσεων που σκοτώνουν μέρα με τη μέρα τη χώρα, ο πρωθυπουργός πρέπει αμέσως να απευθυνθεί στην Ουάσιγκτον, στο Τελ Αβίβ, στο Λονδίνο, αλλά και στο Παρίσι, που μόλις ανοίξει η συζήτηση για τα ενεργειακά ζητήματα, αμέσως θα δει την Ελλάδα με άλλο μάτι. Αυτό σημαίνει πολιτική. Και σήμερα, η χώρα έχει όσο ποτέ ανάγκη μια μεγάλη πολιτική. Και έχει και τις αντικειμενικές προϋποθέσεις να τη θέσει σε κίνηση για να σωθεί από την, σε άλλη περίπτωση, με βεβαιότητα επικείμενη καταστροφή.
