Με όλο και περισσότερους στην Ευρώπη να βλέπουν πλέον καθαρά που οδηγεί η γερμανική πολιτική στο ελληνικό πρόβλημα και, στο βάθος, ποια μέρα ξημερώνει στην «κοινή Ευρώπη» που γερμανοποιείται ταχύτατα, το Βερολίνο έδειξε χθες γι’ ακόμα μια φορά τα δόντια του. Μέχρι και ο Φρανσουά Ολάντ, μιλά τώρα για «εκκαθάριση σταλινικού τύπου στην Ελλάδα» – βέβαια, διεκδικεί την ψήφο των Γάλλων πολιτών και όχι των Γερμανών, που, αντιθέτως, την ίδια στιγμή, έχουν εκτινάξει τη δημοφιλία του αντιευρωπαικού διδύμου Μέρκελ – Σόιμπλε. Αλλωστε, ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου Στάινμπουργκ έσπευσε αμέσως να του απαντήσει ότι είναι «αφελής» αν πιστεύει ότι η Ευρώπη μπορεί να κάνει πίσω από όσα έχουν ήδη επιβάλλει οι Γερμανοί και τα έχουν περάσει μέσα στα νέα σύμφωνα…
Όμως, τελικά, καλά μας κάνουν οι Γερμανοί. Πολύ καλά. Γιατί ενώ έξω, ανησυχούν πια φανερά για το μέλλον, εδώ, κάνουμε ακόμα ότι δεν βλέπουμε. Κι αυτή ακριβώς είναι η μοίρα των δούλων. Δεν σκέπτονται, δεν αντιδρούν, δεν αμφισβητούν, δεν τολμούν. Κάθονται στη γωνιά τους φοβισμένοι και υποταγμένοι και περιμένουν πότε θα έρθει το επόμενο χτύπημα. Και το χτύπημα πάντοτε έρχεται μέχρι που, κάποτε, είναι το τελευταίο. Το θανατηφόρο. Και εν προκειμένω, στην περίπτωση της Ελλάδας, ίσως το τελικό χτύπημα να είναι αυτό που ξεκίνησε χθες με την ξαφνική αναβολή του eurogroup, που, πίσω του δεν κρύβει τίποτε άλλο παρά την προσπάθεια να σπάσει και το τελευταίο απομεινάρι εθνικής και δημοκρατικής ελληνικής υπόστασης: η προσφυγή στις εκλογές.
Κι όλα αυτά, ενώ, πάλι μόλις χθες, ο Ολι Ρεν αναφέρθηκε στον τρόμο που κρύβει για την Ευρώπη, ακόμα και τώρα, μια ελληνική καταστροφή. Το ίδιο είπε χθες και ο καγκελάριος της Αυστρίας. Ομως, η ελληνική πολιτική ηγεσία, κάνει ότι δεν ακούει. Προτιμά τη σφαγή, με άλλοθι τα σουπερμάρκετ…
Στη διαδικασία ορμητικής κατάληψης της Ευρώπης και αφού διέλυσαν τα πάντα σε αυτή τη χώρα, οι Γερμανοί τώρα θέλουν πάση θυσία να αποφύγουν την προσφυγή στη λαική ετυμηγορία. Ξέρουν ότι εκεί, θα είναι πολύ δύσκολο να καταφέρουν όσα κατάφεραν με το πολιτικό σύστημα. Σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις και τα κοινοβούλια, οι λαοί, δύσκολα εκβιάζονται. Αυτό, δεν αφορά μόνο την Ελλάδα: το Βερολίνο τρέμει εξίσου τις γαλλικές εκλογές του Απριλίου, όπως τρέμει και το δημοψήφισμα για τις νέες ευρωπαικές συνθήκες που θα βρει μπροστά του, αργά ή γρήγορα, στην Ιρλανδία, ίσως και αλλού.
Όμως στην Ελλάδα, η πίεση είναι αφόρητη, καθώς η χώρα είναι μακράν η πιο ευάλωτη. Δεν περνάει πλέον μέρα που ο κ. Σόιμπλε, ο τόσο «τιμηθείς» για τη «σοφία» του από διαφόρους στη χώρα μας, να μην βρίσκει την ευκαιρία να μας υπενθυμίσει ότι η Ευρώπη πλέον έχει θωρακιστεί απέναντι στον κίνδυνο μιας ελληνικής καταστροφής. Και, ως ένα βαθμό, δεν έχει άδικο. Στα δύο χρόνια που πέρασαν, το Βερολίνο έκανε πολλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ετσι, η διαρκώς εκβιαζόμενη Ελλάδα, έχασε σταδιακά ένα από τα ισχυρότερα όπλα της. Την ίδια στιγμή, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών και η καγκελάριος της χώρας, έχουν επιδοθεί σε ένα φαιδρό παιγνίδι μεταξύ τους «σύγκρουσης», κάνουν τον «καλό και τον κακό». Και εδώ, στην Αθήνα, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που το παίρνουν στα σοβαρά…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, είναι υπεύθυνο για τα μύρια όσα, που δικαίως του τα καταλογίζουν καθημερινά οι πολίτες. Εχει τρομακτικές ευθύνες για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Για το παμφάγο και διεφθαρμένο «σοβιετικής» νοοτροπίας κράτος που μισεί την ανάπτυξη και την επιχειρηματικότητα. Για την οθωμανικού τύπου «συναλλακτική» κομματική δημοκρατία. Τα έχουμε πει χιλιάδες φορές, όχι τώρα, τα δύο τελευταία χρόνια, αλλά από πολύ πιο πριν.
Όμως, όλα αυτά, δεν είναι τίποτα μπροστά στην τελική ευθύνη για το που οδηγεί σήμερα την Ελλάδα, τα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης. Για το γεγονός ότι δεν υπερασπίστηκε ούτε σε μια στιγμή τη χώρα και το λαό της και άφησε να τη λειώσουν κάτω από το όντως τεράστιο πρόβλημα του χρέους. Η μέγιστη ιστορική του ευθύνη, είναι ότι δεν πάλεψε. Δεν έκανε το παραμικρό για να προασπιστεί αυτό τον τόπο. Απλώς, για να παραμείνει στη θέση του, επέλεξε να εκτελεί τυφλά εντολές. Βάφτισε «σοβαρότητα» την τυφλή υποταγή, βάφτισε «υπεύθυνη στάση» την έμπρακτη απώλεια κάθε εθνικής κυριαρχίας, νομιμοποίησε κάθε βίαιη και ριζική παρέμβαση κατά της ελευθερίας, της κυριαρχίας, της συνταγματικής τάξης. Και επιχείρησε να γελοιοποιήσει κάθε άλλη φωνή που το καλούσε να σταματήσει αυτό το κακό. Στέρησε τη χώρα από όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα αντίδρασης και ανάσχεσης της κρίσης. Ηταν φυσικό: τι άλλο θα μπορούσε να περιμένει κανείς από αυτό το σύστημα που μας έφτασε ως εδώ;…
Όμως, οι Γερμανοί, δεν είναι παιδάκια. Δεν θα του κάνουν τη χάρη. Πήραν ότι είχαν να πάρουν από αυτό το πολιτικό σύστημα και τώρα το διαλύουν.
Υπό άλλες συνθήκες, αν μαζί δηλαδή δεν διέλυαν και τη χώρα, ίσως, με αυτό τον τρόπο, θα προσέφεραν μια αληθινή υπηρεσία σε αυτό τον τόπο… Όμως, φυσικά, δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Κάθε άλλο μάλιστα. Δυστυχώς, η ελληνική δημόσια συζήτηση, φοβισμένη, επαρχιακή και στενόμυαλη όσο ποτέ, δεν προσπάθησε καν να καταλάβει τι πραγματικά συμβαίνει πάνω στις στάχτες της Ελλάδας… Τώρα πια, που το Βερολίνο διαλύει το ίδιο το σύστημα, αυτό αρχίζει πια να ανησυχεί όσο δεν ανησύχησε ποτέ για την ισοπέδωση του τόπου. Τώρα πια, όπως, είναι αργά…
