Η τελευταία φορά που η μεταπολεμική Γερμανία χρειάστηκε διάσωση από διεθνείς πιστωτές – το μακρινό 1953 -, εξασφάλισε καλύτερους όρους από τη σημερινή Ελλάδα του Μνημονίου, αναφέρει σε δημοσίευμά του η βρετανική εφημερίδα Telegraph.
Οι όροι που έχει επιβάλει το Βερολίνο στην Αθήνα, είναι τόσο επαχθείς που η εφημερίδα τους χαρακτηρίζει «καρχηδονιακούς» – όπως η συμφωνία ειρήνης που επέβαλε η Ρώμη στους δυστυχείς Καρχηδόνιους μετά το τέλος του Γ’ Καρχηδονιακού Πολέμου: οι νικητές κατέστρεψαν την πόλη, σκότωσαν τους περισσότερους κατοίκους και πούλησαν τους υπόλοιπους για σκλάβους. «Cartago delenda est» είναι η διαβόητη φράση που έμεινε στην ιστορία: «Καταστρεπτέα εστίν η Καρχηδών».
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ελλάδα και άλλες χώρες που υπέγραψαν τη Συμφωνία του Λονδίνου περί Γερμανικών Εξωτερικών Χρεών το 1953, παρείχαν στον καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ 50% κούρεμα στο σύνολο του γερμανικού χρέους, που ισοδυναμούσε σε 70% με την επιμήκυνση των προθεσμιών. Υπήρξε και ένα μορατόριουμ πέντε χρόνων για την πληρωμή των επιτοκίων. Ο εκπεφρασμένος σκοπός ήταν να δοθεί στη Γερμανία αρκετό οξυγόνο προκειμένου να επανοικοδομήσει την οικονομία της και να βοηθήσει στην αποτροπή της σοβιετικής εξάπλωσης. Η εκτεταμένη άφεση χρέους προκάλεσε καούρα στη Βρετανία. Οι Έλληνες παραιτήθηκαν από ορισμένες πολεμικές αποζημιώσεις», αναφέρει το δημοσίευμα.
Και τονίζει: «Οι υπουργοί Οικονομικών της εποχής συμφώνησαν να παραβλέψουν την ηθική προέλευση αυτού του χρέους και τον ηθικό κίνδυνο της επιβράβευσης μίας χώρας που τόσο είχε διαταράξει την ευρωπαϊκή τάξη». Το αποτέλεσμα αυτής της απόφασης; «Το «Wirtschaftswunder» (γερμανικό οικονομικό θαύμα) μείωσε το γερμανικό χρέος σε μέσα σε μία δεκαετία. Η Γερμανία αναδύθηκε ως μία ζωντανή δημοκρατία και πυλώνας του δυτικού συστήματος ασφαλείας».
«Η κρίση θα συνεχίσει ανεξαρτήτως του τί συμβαίνει στην Ελλάδα», λέει το άρθρο. Και εξηγεί: «Η Ελλάδα έκανε λάθη, αλλά είναι το πρώτο από τα θύματα ενός τρελού ιδεολογικού πειράματος, που αλυσόδενε μαζί οικονομίες με διαφορετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, μισθούς, παραγωγικές δομές, μεταβολές επιτοκίων και προδιάθεση για πληθωρισμό. Αυτή η καταστροφή επιδεινώθηκε από τη συμπίεση των αποδοχών στη Γερμανία και, ακόμη περισσότερο, από την οξεία νομισματική και δημοσιονομική συρρίκνωση στα κράτη που κινδύνευαν περισσότερο».
«Το τελικό στάδιο του παιχνιδιού της ΟΝΕ είναι βασανιστικό για την Ελλάδα, αλλά είναι και αποτρόπαιο για τη Γερμανία. Το Βερολίνο έχει συγκεντρώσει καταστρεπτικές υποχρεώσεις χωρίς να έχει λύσει τίποτε ακόμη και γρήγορα χαραμίζει 60 χρόνια επιμελούς πολιτικής. Απαιτώντας έναν δημοσιονομικό επίτροπο για την Ελλάδα και τώρα έναν δεσμευμένο λογαριασμό για την πληρωμή του χρέους, η κυβέρνηση Μέρκελ – Σόιμπλε, ξεπέρασε το διπλωματικό όριο και κακοποίησε την πολιτική της ΕΕ. Θα είχε κάνει ποτέ τέτοια γκάφα ο Κόνραντ Αντενάουερ;», καταλήγει το άρθρο.
