Ας κάνουμε μια φανταστική υπόθεση εργασίας. Οτι δηλαδή με την μαγική ράβδο του Χάρι Πότερ μεταφερόμαστε στον πιο δίκαιο, τον πιο δημοκρατικό και σοσιαλιστικό τόπο της Οικουμένης. Στον καλύτερο. Πέρα από τα όνειρά μας. Οπου μήτε ανεργία, μήτε καρχαρίες, μήτε άρπαγες τραπεζίτες θα κυβερνούν και θα ορίζουν τις τύχες μας. Ωραία; Πάμε παρακάτω. Ομως θα χρειαζόμασταν τρόφιμα, ρούχα, παπούτσια, φάρμακα, σύστημα Υγείας και Παιδείας. Ολα αυτά που εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή διαβίωση για τους πολίτες μιας πολιτισμένης χώρας. Και επειδή όλα αυτά τα υλικά αγαθά δεν είναι δυνατόν να παράγονται στον τόπο μας, θα έπρεπε με την διαδικασία της ανταλλακτικής Οικονομίας να εξάγουμε αυτά που εμείς φτιάχνουμε και να εισάγουμε όσα εμείς δεν έχουμε. Δίνεις – παίρνεις. Απλό.
Αν όμως ελάχιστα παράγουμε και ελάχιστα εξάγουμε, τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να δανειζόμαστε για να μπορούμε να τα αγοράζουμε. Γιατί όσο εκπίπτουν η παραγωγή και η παραγωγικότητα μιας χώρας, τόσο περισσότερο εξαρτημένη είναι αυτή από τους ξένους δανειστές της. Ο Χότζα της Αλβανίας προσπέρασε αυτό το πρόβλημα με την απλή, κάθετη και αυταρχική λογική της απομόνωσης. Τόσα φτιάχνουμε’ μ’ αυτά θα ζήσουμε. Με λίγα; Με ελάχιστα. Τουτέστιν δεν χρωστάμε σε κανέναν κερατά. Επομένως, για να καταλάβουμε το ζήτημα, δύο λύσεις υπάρχουν. Η πρώτη έχει να κάνει με την αύξηση της παραγωγής και της παραγωγικότητας. Η δεύτερη με την απομόνωση. Ενδιάμεσος, τρίτος, δρόμος δεν υπάρχει. Με απλά λόγια είναι ζήτημα βούλησης. Των πολιτικών που εκλέγουμε και των πολιτών που τους εκλέγουν. Η επιλογή της Αλβανίας καταλήγει σε μια αξιοπρεπή και διαρκή λιτότητα. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Το θέλουμε;
Ας το ψηφίσουμε και το στηρίξουμε. Η δεύτερη επιλογή σημαίνει βιομηχανία, μεταποίηση, ορυκτός πλούτος, αγροτική, καθετοποιημένη, οικονομία. Ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος. Οποιο και να προκρίνουμε, χωρίς παραγωγική βάση, πάπαλα από ευημερία. Που σημαίνει ότι η βασική κουβέντα που επειγόντως πρέπει να καρφωθεί στον εγκέφαλο καθενός εξ ημών και υμών, και στη συνέχεια ο σκληρός του δίσκος να την επεξεργαστεί, έχει να κάνει μ’ αυτή τη διαζευκτική επιλογή. Τι κόσμο θέλουμε να φτιάξουμε όλοι εμείς. Ανεξαρτήτως δραχμής, ευρώ, δολαρίου, γεν και κάθε νομίσματος που υπάρχει σ’ αυτή την Γη. Για να καταλήξω λοιπόν. Και με οδηγό το μέλλον και όχι το τραγικό παρόν. Αν δεν μετακινηθούν από τις υπηρεσίες μεγάλες μάζες πληθυσμού. Αν δεν εκσυγχρονιστούν υποδομές.
Αν δεν συγχρονιστούμε με τις διαστημικές τεχνολογικές επιτεύξεις. Αν δεν εγκαταλείψουμε εντελώς την παρασιτική, μεταπρατική οικονομία. Και αν δεν αναπτύξουμε ολόπλευρα την δική μας παραγωγική ταυτότητα, τότε στην άκρη του τούνελ μάς περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά της η συντριβή και η χρεοκοπία. Ο,τι αποφασίσουμε σήμερα θα καθορίσει το μέλλον των παιδιών μας. Χωρίς κόπο, μόχθο, φαντασία και ένα πολιτικό προσωπικό αντάξιο των προκλήσεων και των σύγχρονων συνθηκών, όλα αυτά περί αξιοπρέπειας, ελευθερίας, αυτονομίας, Δημοκρατίας και ευημερίας αποτελούν τα βασικά συστατικά υλικά μιας αμερικανικής υπερπαραγωγής πέτσινης «επιστημονικής φαντασίας». Με δανεικά μόνο χλεύη, εξάρτηση, φτώχεια και μπανανιά!
