Είναι πολύ άχαρο και, πολύ περισσότερο, μικρό να συμμετέχεις σ’ ένα «διάλογο» για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να αποκαλύπτεις τα «κουσούρια» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, όταν η είδηση του ξαφνικού χαμού του έχει παγώσει τους πάντες, εχθρούς και φίλους, θαυμαστές ή αρνητές του. Είναι, αντίθετα, χρήσιμο να διατυπώνεις σκέψεις και σχόλια για το ίδιο το έργο του Αγγελόπουλου, όσο κι αν αυτές είναι επιπόλαιες ή σοβαρές, υμνητικές ή αρνητικές. Οι δημιουργοί δεν κρίνονται για το αν είναι άγιοι ή δαίμονες, αυτά είναι κριτήρια για τους παπάδες, αλλά αν έχουν αφήσει κάποιο προσωπικό ίχνος στην τέχνη τους. Ο Αγγελόπουλος το άφησε.
Το ζήτημα με την αντιδικία που έχει προκύψει με τα «κουσούρια» του Αγγελόπουλου είναι πως η δημοσιογραφία, πάντα θέλει να δείξει την πίσω πλευρά των γεγονότων. Αλλά υπάρχουν αποκαλύψεις κι αποκαλύψεις. Τι νόημα έχει, πόσο επηρεάζει την εικόνα και πόσο βαραίνει στην αποτίμηση για το έργο του δημιουργού, το αν είναι δύστροπος, αλαζόνας, τσιγκούνης; Είναι ή δεν είναι οι ταινίες του σημαντικές, γιατί προκαλούσαν πάντα συζητήσεις, γιατί υποχρέωναν σε στοχασμό και διάλογο; Κάπως έτσι κρίνονται ή, ακόμα και κριτικάρονται οι δημιουργοί. Τα υπόλοιπα είναι μια φθηνή συνήθεια της δημοσιογραφίας, να τα κάνει όλα εύπεπτα και καταναλώσιμα.
