Είναι αλήθεια ότι τα αρχαία σε αυτή τη χώρα ξεφυτρώνουν ακόμη κι εκεί που δεν τα περιμένει κανείς. Είναι επίσης αλήθεια ότι πολύ συχνά τίθεται το δίλημμα: να διατηρήσουμε τα αρχαία ή να φτιάξουμε τον δρόμο (ή το αεροδρόμιο, το γήπεδο κτλ. κτλ.); Αλλά, ως πρόσφατα τουλάχιστον, είχαν γνώσιν οι φύλακες, αφενός αναθέτοντας την προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς της χώρας στο κράτος (βλέπε Σύνταγμα) και αφετέρου φροντίζοντας να μην το αποδυναμώνουν με νόμους που αφήνουν περιθώρια άλλων ερμηνειών. Ακριβώς το αντίθετο από αυτό που επιχειρεί ένα καινούργιο νομοσχέδιο το οποίο παρέχει πλήρη ελευθερία στις κατασκευαστικές εταιρείες να επιλέγουν οι ίδιες το προσωπικό – δηλαδή, τους αρχαιολόγους κατά βάση – που θα διενεργεί ανασκαφές πριν από την εκτέλεση ενός έργου. Μα, είναι δουλειά ενός εργολάβου δηλαδή αυτή ή του υπουργείου Πολιτισμού; Οι υπηρεσίες του τι θα κάνουν σε αυτές τις περιπτώσεις; Θα κοιτούν από μακριά, αδύναμες να επέμβουν; Και εν τέλει – προσωπική απορία – είναι δυνατόν το ίδιο το ΥΠΠΟ να προωθεί νόμους εναντίον του;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
