Με αφορμή τις «ενστάσεις» του βουλευτή του ΛΑΟΣ Ηλία Πολατίδη για το έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Λέγοντας προκαταβολικά ότι εκτιμώ την ειλικρίνειά του που την εκφράζει ευθαρσώς. Εχουμε και λέμε λοιπόν. Γιατί το ζήτημα που ανακύπτει δεν είναι προσωπικό. Του Πολατίδη εννοώ. Και γιατί το 1975 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ είχε αρνηθεί κατηγορηματικά να εκχωρήσει άδεια εκπροσώπησης στον «Θίασο» με καταλυτική συνέπεια η ταινία να μην προβληθεί στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα και έτσι η χώρα να απολέσει έναν Χρυσό Φοίνικα Καννών. Μια διάκριση που θα λειτουργούσε διαφημιστικά και για τον ελληνικό πολιτισμό και για τον τουρισμό.
Τι θέλω να πω; Οτι η ελληνική Δεξιά και κατ’ επέκταση το μεγαλύτερο κομμάτι της ιθύνουσας τάξης ουδεμία σχέση με κουλτούρα και πολιτισμό. Κι αυτό γιατί είναι κομπραδόρικη και μεταπρατική. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρεται για την παραγωγή. Γι’ αυτό είναι προς τους ξένους εξαρτημένη και υποτελής. Και γι’ αυτό, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η συντριπτική πλειοψηφία καλλιτεχνών και διανοουμένων ουδεμία σχέση με αυτή.
Πάρτε για παράδειγμα Γαλλία, Αγγλία και Δανία. Σαν να λέμε κορυφαίες, αιρετικές προσωπικότητες του σινεμά να βρίσκονταν στο στόχαστρο της γαλλικής δεξιάς κυβέρνησης επειδή αυτή δεν συμφωνεί με τις αριστερές ή όποιες άλλες απόψεις των γάλλων σκηνοθετών. Δηλαδή επειδή ο Ζαν Λικ Γκοντάρ είναι αναρχικός πρέπει να εκτοπιστεί από τον κύριο όγκο του γαλλικού σινεμά.. Θα αστειεύεστε φυσικά.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με όλα τα «κακά παιδιά. Μάτσο τα βραβεία και τα παράσημα σ’ αυτά. Σαν να λέμε ότι η κάθε κυβέρνηση της Δανίας θα πρέπει να περιφρονεί τον Λαρς φον Τρίερ που σχεδόν με κάθε ταινία του χλευάζει και σφυροκοπάει την κυρίαρχη τάξη. Θέλετε κι άλλο παράδειγμα; Ακόμα και οι φονταμενταλιστές και οι Αγιατολάχ του Ιράν. Ακόμα κι αυτοί οι άκρως σκληροπυρηνικοί έχουν τη σωφροσύνη, την πονηριά και την ευελιξία να αξιοποιούν τους δικούς τους αντιφρονούντες καλλιτέχνες που με τα έργα τους κατακρίνουν, πλαγίως, το καθεστώς. Λόχου χάριν η ταινία «Ενας χωρισμός» του Ασγκάρ Φαραντί που σκίζει διεθνώς και που έχει βάλει πλώρη για δύο Οσκαρ, παρακαλώ.
Το συμπέρασμα θλιβερό. Κάθε ιθύνουσα τάξη σε κάθε χώρα της Ευρώπης προσπαθεί να πορευτεί με ανεκτικότητα και ανοχή. Αντιθέτως εν Ελλάδι, η δική μας Δεξιά πορεύεται με τα μόνιμα εξαπτέρυγα. Σκληρότητα, ακαμψία και πολιτιστικός αναλφαβητισμός. Αυτό το μέγιστο πρόβλημα. Από εδώ η «κακοδαιμονία» και η κρίση που οδηγεί τη χώρα στην καταστροφή. Γιατί πριν από την οικονομία προέχουν η παραγωγή, η ανεκτικότητα και η κουλτούρα. Με όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις. Από στουρνάρι καθηγητή, στουρνάρι και ο μαθητής!
