Γράψαμε, σε πρόσφατο άρθρο μας (https://http//www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=439160) για το πώς το αμετάστρεπτο είναι το βαρύ τίμημα για την ίδια τη ζωή. Ο αμείλικτος αυτός φυσικός νόμος έρχεται τώρα να απειλήσει ένα από τα πράγματα που αγαπήσαμε περισσότερο…
Πρωτογνώρισα την ΑΕΚ τη δεκαετία του ’60, όταν παιδί ακόμα συνόδευα το θείο μου στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Ήταν η ρομαντική εκείνη εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν άθλημα για φιλάθλους και όχι για (κατ’ επάγγελμα ή μη) οπαδούς. Θυμάμαι ακόμα το θείο μου να λέει, σε κάθε γκολ του Παπαϊωάννου: «Είδες, ο βλάχος το έβαλε!» Και δεν ήταν μόνο ο «βλάχος»: Σταματιάδης, Σκευοφύλακας, Σοφιανίδης… ποιον να πρωτοθυμηθώ! Σε αντίθεση με τους μεγάλους αντιπάλους της, η ΑΕΚ δεν είχε ευτυχήσει, ως τα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’70, να έχει την υποστήριξη οικονομικά εύρωστων διοικητικών παραγόντων με διάθεση να βάλουν το χέρι βαθιά στην τσέπη. Ώσπου ήρθε σαν τον άνεμο ένας άνθρωπος και τα άλλαξε όλα!
Ο Λουκάς Μπάρλος πήρε τον σύλλογο από την ανυποληψία της μετριότητας και τον ανέβασε στις κορυφές, όχι μόνο της Ελλάδας αλλά (κυρίως) της Ευρώπης. Το τίμημα της αγάπης του για την Ένωση ήταν βαρύ, αφού έφτασε να υποθηκεύσει ακόμα και το ίδιο του το σπίτι! Ο χρόνος όμως έφερε την εξέλιξη στο ποδόσφαιρο. Και οι «αγνοί» αθλητικοί σύλλογοι έγιναν ΠΑΕ. Το πρωτάθλημα δεν σήμαινε πια μόνο δόξα και τιμή, αλλά και χρήμα. Και η ΑΕΚ ήταν καλό «μαγαζί»! Από το τιμόνι της πέρασαν πολλοί: Οι περισσότεροι πρόσφεραν κάτι, για να εισπράξουν το πολλαπλάσιο.
Άλλοι, απλώς άρπαξαν και έφυγαν. Κι άλλοι πάλι, πέρασαν χωρίς καν να καταλάβει κανείς γιατί… Όμως, μια από τις πιο σκοτεινές πλευρές της σύγχρονης ιστορίας της ΑΕΚ ήταν η ανάπτυξη νοσηρών κοινωνικών πυρήνων μέσα στον οπαδικό της χώρο. Κατ’ επάγγελμα οπαδοί, με δημαγωγικά κι αρχηγικά χαρίσματα, δημιούργησαν παράκεντρα εξουσίας μέσα στο σύλλογο στρατολογώντας δεκάδες νέα παιδιά, πολλά απ’ τα οποία προέρχονταν από το περιθώριο και ζητούσαν απλά έναν φιλόξενο χώρο μέσα απ’ τον οποίο θα μπορούσαν να διοχετεύσουν συσσωρευμένο θυμό. Έτσι, στις τάξεις των «οργανωμένων» οπαδών εμφιλοχώρησαν κάθε λογής αντικοινωνικά στοιχεία που ορκίζονταν πίστη όχι στην ΑΕΚ, αλλά στην οργάνωση και στον Αρχηγό.
Με όπλο τον στρατό αυτό, ο Αρχηγός επέβαλλε δια της βίας τις θελήσεις του σε αδύναμες διοικήσεις, κάποια εκ των οποίων μάλιστα απομάκρυνε για να εγκαταστήσει άλλη της αρεσκείας του, την οποία επίσης εξανάγκασε αργότερα σε παραίτηση όταν η τελευταία δεν ενέδωσε σε κατ’ ουσίαν αξιώσεις συνδιοίκησης! Η κακοδιαχείριση πολλών χρόνων με τα συσσωρευμένα υπέρογκα χρέη, αλλά και ο ιδιόμορφος παρεμβατισμός του σκληρού οπαδικού πυρήνα, αποθαρρύνουν, όπως είναι φυσικό, κάθε σώφρονα επιχειρηματία που θα ήθελε να αναλάβει τις τύχες της ΑΕΚ.
Και τώρα ο 88-ετής ιστορικός σύλλογος βουλιάζει στην ανυπαρξία, χωρίς προς το παρόν να διαφαίνεται διέξοδος σωτηρίας. Η μόνη ελπίδα που απομένει είναι να συστρατευτούν –παραμερίζοντας τις όποιες διαφορές τους- όλοι όσοι τον αγαπούν και είναι σε θέση να προσφέρουν. Με αιματηρές αλλά αναγκαίες οικονομικές υπερβάσεις σε δύσκολους καιρούς, και ενθυμούμενοι, πάνω απ’ όλα, τη σημασία του μεσαίου γράμματος στη μαγική λέξη ΑΕΚ!
