Oταν ανακοινώθηκε ότι ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα αναλάµβανε εκ νέου την κινηµατογραφική διασκευή του πρώτου µέρους της µπεστ σέλερ τριλογίας θρίλερ «Millennium» του πρόωρα χαµένου Στιγκ Λάρσον, η οποία είχε ήδη µεταφερθεί στο σινεµά σε τρεις επιτυχηµένες σουηδικές ταινίες, πολλοί βιάστηκαν να µιλήσουν για ένα ακόµη χολιγουντιανό déjà vu. Οµως ο ραδιούργος Φίντσερ διέλυσε γρήγορα κάθε υποψία για ένα συµβατικό ριµέικ, εξαπολύοντας µια σχεδόν άνευ προηγουµένου επιθετική καµπάνια, αρχής γενοµένης µε το σκανδαλώδες για τα αµερικανικά δεδοµένα πόστερ, όπου η 26χρονη πρωταγωνίστρια Ρούνεϊ Μάρα ποζάρει γυµνόστηθη στην αγκαλιά του Ντάνιελ Κρεγκ µε ανδρόγυνο look και piercing στο στήθος. Η επίθεση συνεχίστηκε µε ένα τρέιλερ που πρόβαλλε το «Κορίτσι µε το τατουάζ» ως τη «feelbad ταινία των Χριστουγέννων» και µε το συνοδευτικό tagline να ηχεί απειλητικό: «Το κακό µε κακό θα ξορκιστεί».
Φυσικά, ο Φίντσερ κάθε άλλο παρά πρωτάρης είναι στις προκλήσεις. Με το «Seven» (1995) παρέδωσε το εµβληµατικό πορτρέτο ενός serial killer, σοκάροντας το κοινό µε ένα αφόρητα πεσιµιστικό φινάλε και εµπνέοντας ορδές µιµητών. Με «Το παιχνίδι» δίχασε κοινό και κριτικούς µε µια κινηµατογραφική σπαζοκεφαλιά. Ακόµη και αυτό, πάντως, δεν συγκρίνεται µε το αµφιλεγόµενο «Fight Club» (1999), που προκάλεσε αµέτρητες συζητήσεις για την προσέγγιση της βίας, την υποτιθέµενη παρότρυνση της τροµοκρατίας, την ανελέητη κριτική του σύγχρονου λάιφσταϊλ. Και αν ελάχιστα µπορούσε να προσάψει κανείς στο αριστουργηµατικό «Zodiac» (2007), το εµµονοληπτικό, χιµαιρικό κυνήγι ενός θρυλικού κατά συρροή δολοφόνου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αντέδρασαν στους συναισθηµατικούς εκβιασµούς της εκθαµβωτικής «Απίστευτης ιστορίας του Μπέντζαµιν Μπάτον» (2008). Η τελευταία θα του χαρίσει µία πρώτη υποψηφιότητα για Οσκαρ σκηνοθεσίας, κάτι που θα επαναληφθεί το 2010 µε το «Social Network».
Επειτα από ένα τόσο ετερόκλητο αλλά συνεπές σερί, δεν αποτελεί τελικά έκπληξη η απόφαση του Φίντσερ να αναβιώσει το ατίθασο «Κορίτσι». Αν και αρχικά δίσταζε, θεωρώντας ότι είχε ξεµπερδέψει πλέον µε τη µυθολογία των serial killers, δεν µπόρεσε να αντισταθεί στα επιχειρήµατα του στούντιο ότι πρόθεσή τους ήταν η δηµιουργία ενός απόλυτα ενήλικου κινηµατογραφικού franchise, µία πρόταση που, κατά τα λεγόµενά του, περίµενε σε όλη την καριέρα του. Με τον περφεξιονισµό και το ασυµβίβαστο όραµα που τον διακρίνουν, ίσως είναι ο µόνος που µπορεί να φέρει εις πέρας κάτι που εξαρχής ακούγεται τόσο αντιφατικό.
