Η ιστορία της δηµιουργίας του υπερτροφικού, παµφάγου, σπάταλου και αναποτελεσµατικού δηµόσιου τοµέα δεν είναι πρόσφατη. Ξεκίνησε σχεδόν ταυτόχρονα µε τη γένεση του νεοελληνικού κράτους και απλώς κατά την τελευταία τριακονταετία τα πελατειακά του χαρακτηριστικά και η παράδοσή του στον πιο αναίσχυντο κοµµατισµό εµπλουτίσθηκαν και µε την ευκολία αποδοχής του χρηµατισµού των υπαλλήλων του µε όπλο τον εκβιασµό σε βάρος των συναλλασσοµένων µε αυτό, των κυβερνώντων και του κοινωνικού συνόλου. Ανατρέχοντας λίγα χρόνια µετά την ανακήρυξη της Ελλάδας σε ανεξάρτητο κράτος πληροφορούµεθα από τον Εµµανουήλ Ροΐδη: «Οι κοµµατάρχαι µας εδηµιούργησαν συµµορίας, των οποίων όµως αντί να είναι αρχηγοί, κατήντησαν απλοί µεσίται, δια των οποίων αι συµµορίαι αυταί διεπραγµατεύονται προς το έθνος τα λύτρα, ανθ’ ων συγκατανεύουσιν να παραχωρήσωσιν αυτώ ασφάλειαν ζωής και περιουσίας. Τα λύτρα ταύτα καλούνται κατ’ ευφηµισµόν προϋπολογισµός. Και ολόκληρος η Βουλή σιγώσης της εκάστοτε αντιπολιτεύσεως σπεύδει να καταβάλη άνευ συζητήσεως τα λύτρα καλώς γνωρίζουσα ότι πάσα αντίστασις ή απόπειρα ελαττώσεως αυτών ήθελε τιµωρηθεί δι’ αναστατώσεως την επιούσαν. Το δε όντως λυπηρόν είναι ότι υποτασσόµενοι εις πάσαν ταπείνωσιν και κακουχίαν και εις πάσαν ύβριν εκτεθειµένοι, πάλιν δεν κατορθούµεν να πληρώνωµεν ολοσχερώς τα κατ’ έτος εξογκούµενα ηµών λύτρα, αναγκαζόµενοι να δανειζόµεθα ακαταπαύστως». Ετσι εφθάσαµε βαθµιαία στο εξωφρενικό δηµόσιο χρέος του σήµερα και στην επικείµενη πτώχευση, αν δεν µας σώσουν µε τους δικούς τους όρους οι δανειστές µας.
Από τότε καθιερώθηκε η παραδοσιακή διαδικασία προσλήψεων στον δηµόσιο τοµέα που αποτυπώνεται γλαφυρά στο ακόλουθο ιστορικό γεγονός. Τον τότε πρωθυπουργό Κουµουνδούρο ενηµερώνει συνεργάτης του ότι σε κενή θέση στο ∆ηµόσιο προσελήφθη εκλεκτός κοµµατικός του φίλος. Πρόσθεσε ότι διαθέτει µάλιστα και τα αναγκαία προσόντα για τη θέση αυτή. Και ο Κουµουνδούρος σχολίασε: «∆εν βλάπτει». Οπως ακριβώς και σήµερα που οι προσλήψεις γίνονται κυρίως µε γνώµονα την κοµµατική αφοσίωση ή τις προσωπικές σχέσεις και παρεµπιπτόντως µε τα αναγκαία προσόντα. Ακριβώς την ολέθρια αυτή νοοτροπία χαρακτηρίζει και το ακόλουθο περιστατικό, που µου αφηγήθηκε κορυφαίο στέλεχος της ευρύτερης Αριστεράς και συνέβη όταν µετείχε στην κυβέρνηση συνασπισµού υπό τον κ. Ζολώτα. Πιεζόµενος από το κόµµα να προβεί σε διορισµό κάποιας κυρίας στο υπουργείο του υπέκυψε. Για να πληροφορηθεί µετά λίγες ηµέρες ότι η προσληφθείσα δεν προσερχόταν ποτέ στην εργασία της. Και όταν την κάλεσε σε απολογία επειδή τον εξέθεσε, εκείνη του απάντησε µε θρασύτητα: «Μα εγώ σας ζήτησα απλώς να µε διορίσετε στο ∆ηµόσιο. ∆εν σας ζήτησα δουλειά». Και φυσικά συνέχισε ως µόνιµη να (µην) εργάζεται στο ∆ηµόσιο. Ο ίδιος τότε υπουργός έπειτα από πολύωρη εργασία στο γραφείο του ζήτησε κάποια καθαρίστρια κατά τις 2.30 µετά το µεσηµέρι να καθαρίσει το γραφείο του, καθώς ανέµενε µια ξένη αντιπροσωπεία. Τον πληροφόρησαν όµως ότι η υπεύθυνη για την καθαριότητα του ορόφου του είχε αποχωρήσει, η δε υπάρχουσα σε πιο κάτω όροφο αρνήθηκε να προσφέρει τις υπηρεσίες της, διότι υποχρέωση είχε να καθαρίζει µόνο τον δικό της όροφο. Ετσι ο υπουργός πήρε µία ακόµη γεύση γιατί δεν λειτουργεί το κράτος και γιατί χρεωνόµαστε για να συντηρούµε αυτή την παρασιτική νοοτροπία, την οποία σήµερα απαιτεί η τρόικα να εγκαταλείψουµε. Αλλά θα το αποτολµήσει το σηµερινό πολιτικό σύστηµα, που λειτουργεί πάντα µε την πελατειακή λογική; Και όπου η αγνόηση των ψηφοθηρούντων κοµµαταρχών, των κοµµατικών συνδικαλιστών και των «πελατών» του κάθε υπουργού και βουλευτή συνεπάγεται υψηλό πολιτικό κόστος; Καταλάβατε πού έχετε µπλέξει κύριε Παπαδήµο, καθώς δεχθήκατε την πρωθυπουργία άνευ όρων και µε υπουργούς και κόµµατα που τρέµουν για προσωπικούς λόγους, δηλαδή µη χάσουν την καρέκλα; Κινδυνεύετε να αποτύχετε και να υπογράψετε εσείς αντί των υπαιτίων την επίσηµη πτώχευση της υπερχρεωµένης Ελλάδος.
jmarinos@tovima.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
