Τομάρια

Μα είναι δυνατόν; Οι χτεσινοί υποστηρικτές του αχόρταγου καπιταλισμού να παριστάνουν σήμερα τους φιλολαϊκούς; Και είναι δυνατόν ακόμα και μερίδα των ταγών του νεοφιλελευθερισμού να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους μπροστά στις σκληρές απαιτήσεις των δανειστών; Κι όμως είναι. Προσέξτε τι συμβαίνει ακριβώς. Εννοώ, φυσικά τις συλλογικές συμβάσεις, τον 13ο και 14ο και φυσικά τον κατώτερο μισθό. Γιατί αν αποφασίσουν να προχωρήσουν και να γκρεμίσουν κάθε εργασιακό οχυρό, τότε άντε γεια από κάθε θρόνο ηγετικό. Οι μάζες θα βγουν στους δρόμους και από την τυφλή εξέγερση θα προκληθεί χάος. Ετσι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα θα καταλήξει στα καναβάτσα με μονοψήφιο ποσοστό. Πάπαλα ο δικομματισμός… Πάπαλα η πελατεία. Πάπαλα το μπλοκ της εξουσίας που δημιουργήθηκε από τον τέλος του Εμφυλίου μέχρι σήμερα. Ούτε Καραμανλής, ούτε Παπανδρέου, ούτε Ντόρα, ούτε τίποτα. Γι’ αυτό σχεδόν άπαντες περίπου λένε στην Τρόικα των δανειστών μας «μπάστα έως εδώ. Δεν αντέχει άλλο ο Λαός». Τι εννοούν ακριβώς; Οτι το σύστημα δεν θα αντέξει έναν μεγαλύτερο και ισχυρότερο σεισμό. Θα καταρρεύσει στο λεπτό. Γι’ αυτό αρνούνται να πάρουν τα μέτρα. Γι αυτό ο Ρέππας ανακοινώνει ότι δεν πρόκειται από το Δημόσιο να απολυθεί ούτε μια μύγα. Γι’ αυτό ο ίδιος, με κίνδυνο να εμφανιστεί γελοίος, παραδέχτηκε δημοσίως ότι περίπου η εφεδρεία ήταν φιάσκο και φούσκα. Γι’ αυτό ο Σαμαράς έχει στυλώσει τα ποδάρια σε μια κόκκινη, κομματική γραμμή που λέει ότι κάθε καινούργιο μέτρο θα αποφασιστεί από την επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές του Απριλίου. Γι’ αυτό οι δημοσιογραφικοί εκπρόσωποι του ίδιου συστήματος παριστάνουν τους αριστερούς αντάρτες. Και γι’ αυτό ακόμα και οι Πασοκικοί και φανατικοί της προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο επιδίδονται τώρα στο προσφιλές, νεοελληνικό σπορ της κωλοτούμπας. Υποδύονται δηλαδή τον ρόλο του κριτή και κατήγορου του Μνημονίου που από τον Μάιο του 2010 μετά φανατισμού το υποστήριξαν και προσπάθησαν να εφαρμόσουν «κουρεύοντας» πορτοφόλια, περιουσίες και ελπίδες των εργαζόμενων μαζών. Που πάει να πει ότι ο φιλοτομαρισμός είναι η αιτία αυτής της γενικευμένης του συστήματος μεταστροφής και καθόλου η ευαισθησία η κοινωνική. Τα αντανακλαστικά επιβίωσης και αυτοσυντήρησης οδηγούν τους εκπροσώπους της γνωστής κυρίαρχης πολιτικής να παριστάνουν τους προστάτες των φτωχών. Μιας Πολιτικής που έστειλε την χώρα και τους πολίτες στην καταστροφή. Και αν – τονίζω «Αν» – μέχρι το τέλος αρνηθούν να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις της Μέρκελ, του Σαρκοζί και της Λαγκάρντ, τότε η κατάληξη μία και μοναδική. Ολοταχώς, άναρχα και χαοτικά επιστροφή στην Δραχμή. Που πάει να πει ότι από τώρα σχεδιάζουν ώστε in case να εφαρμόσουν το Plan Β. Πως; Επενδύουν σε μια σημερινή φιλολαϊκή πολιτική ώστε στο άμεσο μέλλον και μέσα στην καταστροφή να σώσουν το τομάρι τους ωρυόμενοι με την γνωστή εθνικοπατριωτική κραυγή «Καλύτερα μια ώρα ελεύθεροι με την δραχμή παρά σαράντα χρόνια σκλάβοι της Τρόικας και φυλακή».