Κάθε φορά που το μέλλον μας καλεί, έχουμε την εντύπωση πως οι ράγες είναι ήδη στρωμένες με τα εφόδια του παρελθόντος. Ο «χρυσός αιώνας» έχει, όπως φαίνεται ανεξάντλητα υλικά, ο Παρθενώνας, με όλα τα τραύματά του, κόβει ακόμα μονέδα και πάντα, ένας αιθεροβάμων Θερβάντες ταξιδεύει τόσες θάλασσες, για να πολεμήσει και να μας υπερασπιστεί στην Ναύπακτο, σ’ εκείνη την προδρομική, για την κοινή ευρωπαϊκή μοίρα, ναυμαχία. Με τέτοιες σιγουριές δεν είναι δύσκολο έχουμε στην τσέπη την εύκολη και ανώδυνη λύση. Άλλωστε το είπε κι ο κατάδικός μας Ζαν-Λυκ Γκοντάρ. Μας χρωστάνε όλοι, δεν χρωστάμε σε κανέναν.
Υπάρχει αρκετό παρηγορητικό στοιχείο σ’ αυτήν την τοποθέτηση. Κι όταν συνδυαστεί και με την πεποίθηση της βιολογικής υπεροχής, του θαυμαστού «ελληνικού DNA», το αποτέλεσμα είναι να παρουσιάζονται πολιτικοί, δημοσιογράφοι και οικονομολόγοι, με την βεβαιότητα ότι και πάλι θα την βγάλουμε καθαρή. Από τον αξιότιμο κύριο Σαμαρά, ο οποίος αδυνατεί να μας διευκρινίσει αν είναι αντιπολίτευση στην συμπολίτευση ή το αντίστροφο, ως τον σεβαστό κύριο Καρατζαφέρη που κάθε μέρα, με την άνεση του απέραντου χρόνου, που του παρέχουν τα ΜΜΕ, το έχει ρίξει, κυριολεκτικά «στην παλαβή», από τον οργίλο κύριο Τσίπρα, ο οποίος συναγωνίζεται το ΚΚΕ σε σπαραγμούς και τσαμπουκάδες, όλοι, στο πολιτικό σύστημα μοιάζουν να συμπεριφέρονται, σαν να έχουν κατοχυρώσει στο πίσω μέρος του μυαλού τους, την προστασία του περίφημου και πάντα επισπεύδοντος «Θεού της Ελλάδος».
Η πολιτική τάξη στην χώρα έχει πολλές μεταφυσικές πεποιθήσεις. Ορισμένες προέρχονται από την μακραίωνη ιστορία του τόπου, αλλά άλλες, οι σημερινές και πιο κρίσιμες, φοβάμαι πως έχουν σχέση με την συμπεριφορά μας με τον Ευρωπαϊκό χώρο. Η είσοδός μας στην τότε ΕΟΚ, μας απάλλαξε από την αγωνία της πολιτικής εκτροπής κι αυτή ήταν η σημαντικότερη κατάκτηση εκείνη την εποχή. Ταυτόχρονα, όμως, υποβίβασε την εθνική και κοινωνική ευθύνη, στο επίπεδο της κομπίνας-η νεοελληνική ευρηματικότητα και έμπνευση κατάντησε ένα κυνικό και ανήθικο σύστημα υπεξαίρεσης των κοινοτικών κονδυλιών. Τα χρήματα που ήρθαν στην Ελλάδα δεν άλλαξαν και δεν βελτίωσαν το παραγωγικό της δυναμικό-αντίθετα το διέλυσαν.
Σήμερα μιλάμε όμως με του ίδιους όρους, με την ίδια νοοτροπία και με την ίδια απαίτηση, σαν είμαστε ακόμα εκείνη η υπανάπτυχτη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά χώρα, που βγήκε από μια Δικτατορία και διεκδίκησε επιτέλους την ένταξή της στην ευρωπαϊκή κανονικότητα. Το χειρότερο, δεν έχουμε την παραμικρή συνείδηση ότι εμείς και μόνο εμείς διαψεύσαμε την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα, λειτουργήσαμε ανώριμα και ύπουλα.
Βέβαια, το πανάρχαιο ερώτημα, για την κότα και το αυγό, ισχύει και στην ελληνική περίπτωση. Υπάρχει ένας μέγας Ανδρέας μάγκας, ένας μικρούλης Καραμανλής ανέμελος-όταν θέλουμε να προσωποποιήσουμε τις ευθύνες τα παραδείγματα είναι πρόσφορα. Το ζήτημα όμως σήμερα, δεν είναι τι είδους Δικαστήριο θα στήσουμε. Αλλά αν η σημερινή πολιτική τάξη έχει καταλάβει και αν μπορεί να διδαχθεί από την τραγωδία. Ο πρωθυπουργός κ. Λουκάς Παπαδήμος, αντιμετωπίζεται, από την τριμερή συγκυβέρνηση, ως ο φερέγγυος συνομιλητής των δανειστών μας, που θα βάλει ως ενέχυρο της εθνικής μας αξιοπιστίας, την δική του, προσωπική σοβαρότητα.
Με πιο απλά λόγια, θα βγάλει, για την ώρα τα κάστανα από την φωτιά, για να έρθει ο Σαμαράς να κυβερνήσει και να δώσει πίσω τα χαμένα, να γίνει αντιπρόεδρος ο Καρατζαφέρης και να επαληθευτεί το μήνυμα των προφητών με εκείνη την αξέχαστη κουτσουλιά του περιστεριού και να φωνασκεί απτόητος ο Τσίπρας-πλήρης επαναφορά στα χρόνια της εθελοτυφλίας.
Αν υπάρχει ένα, υπαρξιακού τύπου, αίτημα δεν είναι μόνο η οικονομική σωτηρία της χώρας. Είναι επίσης, εξίσου δραματικό, το πρόβλημα του πολιτικού προσωπικού. Για την οικονομία όλοι συμφωνούν ότι οι επόμενες εξήντα μέρες θα κρίνουν τα πάντα. Ο πραγματισμός εδώ είναι ανελέητος. Αλλά, με τους λοιπούς, που περιμένουν στην γωνία, τι γίνεται; Τα δικά μας παραμύθια είναι ακόμα και κάτω από τέτοιες συνθήκες, τόσο ισχυρά που μπορούν να τους συντηρούν εσαεί;
(giorgosbramos@gmail.com)
