Τον ∆ηµήτρη Χαραλάµπους τον γνώρισα στο «ΒΗΜagazino». Εκείνος είχε βρεθεί στο περιοδικό το 2004, ύστερα από µια αξιοπρόσεκτη πορεία στο «Derby» και στον 9.84. Τον βρήκα, δεν µε βρήκε. Και ήταν ίσως ο πρώτος που µε καλωσόρισε. Τέτοιος ήταν ο ∆ηµήτρης. Ανοιχτός σε ανθρώπους, σε συνεργασίες, σε προκλήσεις. Ο ∆ηµήτρης, που έφυγε προτού καν κλείσει τα 36 του, τα ξηµερώµατα της Παρασκευής 23 ∆εκεµβρίου, ήταν ο πρώτος που θα πρότεινε να µπει σε ένα αυτοκίνητο για να ταξιδέψει στο επικίνδυνο Κόσοβο χειµωνιάτικα ή σε ένα αεροπλάνο για να πάει στη Σενεγάλη ή στο µπαρουτιασµένο Κάιρο πέρυσι.
Ηταν ο πρώτος που θα καλωσόριζε µε την καρδιά του – αυτή την ευαίσθητη καρδιά του – νέους συναδέλφους και θα τους βοηθούσε µε κέφι στα πρώτα τους βήµατα, είτε στο γραφείο είτε, τις περισσότερες φορές, µε µια φιλοσοφηµένη κουβέντα στο καπνιστήριο. Τον θυµάµαι σε συσκέψεις να αµφισβητεί πρώτος παγιωµέ νες εκδοτικές τακτικές και να προτείνει νέες συνταγές, όχι πάντα επιτυχηµένες, αλλά σίγουρα πάντα φρέσκες. Και όταν ο δηµιουργικός κύκλος του στο «ΒΗΜagazino» είχε κλείσει, τόλµησε πριν από περίπου δύο χρόνια να ανέβει δύο ορόφους και να ταξιδέψει σε αχαρτογράφητα για εκείνον νερά, αναλαµβάνοντας τις τεράστιες ευθύνες του ελεύθερου ρεπορτάζ στο «Βήµα». Ο ∆ηµήτρης ήταν βέβαια και ο πρώτος που θα έκλεινε διακοπές εβδοµάδων κάθε καλοκαίρι στην Ικαρία. Η Ικαρία και η καλοκαιρινή µυθολογία της ταίριαζαν στον ∆ηµήτρη περισσότερο ίσως από κάθε άλλον που ξέρω. Και ο ∆ηµήτρης της ταίριαζε της Ικαρίας: ικανός και ελεύθερος, ένα πάντρεµα ιδιαίτερο και σπάνιο που µάλλον απαντάται στις εσχατιές του Αιγαίου. Και αν ήθελες να την εικονογραφήσεις την Ικαρία θα έπρεπε να βρεις µια εικόνα του ∆ηµήτρη, ιδανικά µε το λαµπραντόρ του την Ελλη, στην αγαπηµένη του παραλία της Μεσακτής.
Το άλλο του µισό γεωγραφικά ήταν το Χαλάνδρι. Και εκεί νεύρο, ανατροπή, µεράκι. Για χρόνια παράλληλα µε την κανονική του εργασία στο «ΒΗΜagazino», εξέδιδε την τοπική εφηµερίδα «Ρεµατιά». Τις φορές που βρεθήκαµε µαζί στην πλατεία, ένιωσα ότι το µισό Χαλάνδρι τον ήξερε – και ότι το άλλο µισό ήθελε να τον γνωρίσει. Τέτοιος ήταν ο ∆ηµήτρης. Από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να έχεις δίπλα σου, για να συζητήσεις, να αµπελοφιλοσοφήσεις, να µιλήσεις για γυναίκες, για µπάλα, να δηµιουργήσεις, να συνθέσεις απόψεις, να βγάλεις περιοδικά, ακόµα και για να διαφωνήσεις. Οταν µαθεύτηκε ο χαµός του, ασυναίσθητα σκέφτηκα πόσες φορές είχα τσακωθεί µαζί του. Ηταν υπερβολικά πολλές, όλες όµως πάνω στη δουλειά. Μετά πάλι αδέλφια. Συνεργάτες. Φίλοι.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
