Υπάρχει κάτι που δεν το είχαν υπολογίσει στο υπουργείο Οικονομικών όταν έριχναν στο τραπέζι ιδέες για το μάζεμα ζεστού χρήματος. Στοχεύουν σε λεφτά που προέρχονται από τις ίδιες τσέπες, οι οποίες πλέον έχουν αδειάσει. Η πιο πρόσφατη ένδειξη της ανοργανωσιάς έρχεται από την αδυναμία να εισπραχθούν τα τέλη κυκλοφορίας.
Η βασική ιδέα ήταν να βάλουν λίγο παραπάνω στο κάθε αυτοκίνητο με το σκεπτικό «σιγά, τι είναι τα 50, τα 100 ευρώ». Κάποιος που οδηγούσε 1.800 κυβικά το 2009 πλήρωσε 202 ευρώ. Τώρα καλείται να πληρώσει 300. Οι φωστήρες των οικονομικών βλέπουν το νούμερο αποκομμένο – δεν είναι δα και κανένα κολοσσιαίο ποσό για να το κλάψει κανείς. Έτσι τα υπολόγιζαν.
Η απάντηση έρχεται από εκείνους που καταθέτουν εφέτος τις πινακίδες κυκλοφορίας. Υπολογίζεται ότι 250.000 οχήματα θα αποσυρθούν από τους δρόμους, κάτι που οδηγεί σε διαρροή εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η αύξηση των τελών ήταν το κερασάκι. Η οδήγηση έγινε μέσα σε μια τριετία είδος υπερπολυτελείας. Να θυμηθούμε τις εποχές, όταν φοβόμασταν ότι η αμόλυβδη θα ξεπεράσει το 1 ευρώ; Δεν είναι και πολύ πίσω. Ας πάρουμε μερικά στοιχεία από τους πίνακες του Ελληνικού Κέντρου Καταναλωτών. Το 2009 ένα αυτοκίνητο 1.400 κυβικών κατανάλωνε τον μήνα περί τα 95 ευρώ (για αποστάσεις 1.250 χλμ). Σήμερα καίει για τις ίδιες αποστάσεις 175 ευρώ.
Αυτοί οι υπολογισμοί ακούγονται εξόχως μίζεροι για τους τεχνοκράτες. Καθόμαστε και μετράμε τα φραγκοδίφραγκα. Εντούτοις στο τέλος του χρόνου αυτά τα ψιλά αποκτούν άλλο βάρος. Τα παραπανίσια έξοδα βενζίνης και τελών ισοδυναμούν με τον μέσο μισθό δημοσίου υπαλλήλου – λίγο πάνω, λίγο κάτω από το χιλιάρικο. Να υπενθυμίσουμε ότι η φορολόγηση των καυσίμων είναι ρυθμιστικός παράγοντας στο φούσκωμα της τιμής τους. Τα περί οχημάτων δεν είναι παρά μια ψηφίδα από μια εικόνα που ποτέ δεν σχεδιάστηκε. Δεν τελειώνουμε όμως εκεί, ούτε στα τέλη ακινήτων, ούτε στις εφεδρείες, ούτε στις μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Η πολιτική που ακολουθείται επιμένει στο «από μύγα ξύγκι». Θα αυξηθούν, λένε, τα τιμολόγια της ΔΕΗ. Για πολλοστή φορά μέσα στην τριετία, βαρεθήκαμε να τις μετράμε. Θα αυξηθούν μάλλον κατά 15%, για να μπορέσει να σταθεί η εταιρεία στα πόδια της – και να κοπούν τα πόδια των καταναλωτών.
Το ερώτημα είναι τι κάνει η πολιτική ηγεσία για όλα αυτά. Ασφαλώς παλεύει για την επόμενη ημέρα αλλά μέσα από μια ατομική οπτική. Το μόνο που μοιάζει να απασχολεί τους αιρετούς μας άρχοντες είναι η επανεκλογή τους, οι καρέκλες και οι θρόνοι, τα ψηφαλάκια, τα ποσοστά. Ακόμη κι εκείνοι που επισημαίνουν ότι «ο κόσμος δεν αντέχει» το κάνουν για επικοινωνιακούς λόγους, σε επίπεδο δελτίων Τύπου και ανακοινώσεων. Ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, αποκομμένο από την καθημερινότητα των πολιτών. Δεν κατανοούν ότι αν δεν αποδίδει ο σχεδιασμός δεν είναι εξαιτίας του μεγάλου, του μακροπρόθεσμου. Είναι επειδή πρακτικά δεν περισσεύουν κανενός αυτά τα 100 παραπανίσια για τα τέλη κυκλοφορίας.
