Χρονιάρες μέρες που είναι να μη ξεχάσω να αγοράσω μερικά δώρα. Μα δεν έχω μία. Κι όμως. Τα σπάνια, τα πιο ακριβά, πολύτιμα και αναντικατάστα δώρα δεν κοστίζουν τίποτα. Σκέψου το καλά. Παράδειγμα; Να πολεμήσω και να σκοτώσω τον φόβο που τρώει τα σωθικά μου. Και για να εκτονωθώ γίνομαι επιθετικός. Ετσι ξεσπάω στο κορίτσι μου. Στην γυναίκα μου. Στα παιδιά μου. Ετσι καταστρέφω τον εαυτό μου. Τον φορτώνω με άγχος, μίσος και αντιπαλότητα. Και αντί να κάνω έρωτα που λέει ο λόγος, και να χαίρομαι κάθε στιγμή, έστω αυτής της μίζερης ζωής, κάθομαι και επιταχύνω την φθορά μου. Ετσι διευκολύνω τους εχθρούς μου που θέλουν την απόλυτη υποταγή μου. Ακόμα και την εξόντωσή μου. Επομένως έχω κάθε λόγο να ξεριζώσω από το ψυχολογικό μου σύστημα κάθε ίχνος φόβου. Να απαλλαγώ από το θανατηφόρο δηλητήριο που ενσταλλάζει μέσα μου ο εχθρός μου.
Αν το καταφέρω τότε αυτό είναι το καλύτερο δώρο που χαρίζω στον εαυτό μου και στους αγαπημένους μου. Ομως για να το καταφέρω, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πετάξω από μέσα μου κάθε σενάριο καταστροφής. Και ταυτόχρονα να διασταυρωθώ με την αυτογνωσία. Γιατί έφτασα σ’ αυτή την κατάσταση; Γιατί από άνθρωπος με καρδιά και ψυχή, έγινα πράγμα. Οπως τα προϊόντα. Οπως τα ρούχα. Οπως τα αυτοκίνητα, Οπως τα τούβλα. Οπως τα έπιπλα. Οπως τα αντικείμενα που απέκτησα. Και τα άλλα που θέλω αλλά δεν μπορώ να αποκτήσω. Μα τι έκανα ο μαλάκας! Μια ζωή σίδερα, τζαμαρίες, μάρμαρα, ξύλα, μπετόν. Μια ζωή χωρίς ζωή. Η αυτογνωσία είναι σαν τον αξονικό τομογράφο. Μπαίνω μέσα και βλέπω κάθε σημείο του χαρακτήρα μου. Των πράξεών μου. Και όταν με δω, τότε θα ανατριχιάσω και έντρομος θα πω: Ποιο; Αυτό; Αυτό το πράγμα είμαι εγώ; Θεέ μου, πόσο χαμηλά έπεσα σ’ αυτό τον καμπινέ των απρόσωπων καταναλωτών.
Αυτό κι αν είναι δώρο εκλεκτό. Αυτό κι αν είναι δώρο μοναδικό… Γιατί ταυτόχρονα μ’ αυτό θα πέσω πάνω στις πολιτικές και κοινωνικές επιλογές μου. Μα φυσικά. Εγώ φταίω που ψήφιζα και στήριζα όλους αυτούς τους μασκαράδες που από Ελληνα με μεταποίησαν σε μια μίξα, σ’ ένα σίχαμα, στον παρία της Ευρώπης. Ποτέ άλλη φορά. Να μου κοπεί το χέρι από την ρίζα. Αυτοί κι εγώ, δύο κόσμοι εχθρικοί. Ετσι θα ξεκαθαρίσω τους λογαριασμούς μου με το παρελθόν μου. Απαλλαγμένος από τα βαρίδια. Ετσι θα εκτιμήσω τον άνθρωπό μου. Ετσι, ζωντανός, δυνατός, λυτρωμένος θα επιστρέψω στις πρωταρχικές μου ανάγκες. Θα εκτιμήσω την καθημερινότητά μου. Θα αγαπήσω την ζωή μου. Θα ορμήσω, θα αγαπήσω και από τα δεσμά μου θα ξεφύγω. Καλά Χριστούγεννα λοιπόν. Αγκαλιά μ’ ένα παλιό ιταλικό μελόδραμα που τα λέει όλα: Ψωμί, έρωτας και φαντασία. Και αγώνας για την μακρινή, άπιαστη ευτυχία.
