Φτάνει πια! «Οι Έλληνες πολίτες επιβαρύνονται -και δικαίως- με σκληρά μέτρα λιτότητας. Οι μισθοί στο δημόσιο περικόπτονται και δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι χάνουν τη δουλειά τους. Η εξυγίανση της χώρας συνιστά ένα ζήτημα που μπορεί να διευθετηθεί μόνο εάν συμπράξουν όλοι, όμως οι πολιτικοί κάθονται πάνω σε περιουσίες αξίας εκατομμυρίων». Αυτά έγραφε χθες η γερμανική εφημερίδα Bild, αναφερόμενη στους έλληνες πολιτικούς και τα πόθεν έσχες. Και για κάποιους έχει δίκιο. Όμως, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι η γενίκευση. Μα κυρίως είναι σε αυτό το «δικαίως» για την πολιτική που οδηγεί μια χώρα σε διάλυση και μια κοινωνία σε μαρασμό. Κρίμα λοιπόν που δεν ίσχυσε το «δικαίως» ούτε το 1918, ούτε το 1945…
Βέβαια, στη γερμανική ιστορία, κάποιοι άλλοι πρέπει πάντα να φταίνε για όλα. Τι κι αν η Γερμανία είχε πίσω της τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τις καταστροφές που αυτός έφερε σε όλη την Ευρώπη; Ας αφήσουμε εντελώς το τι έγινε μετά την επικράτηση του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. Δεν πρόκειται γι’ αυτό. Ας δούμε τα πριν.
Οποιος έχει μελετήσει την ιστορία του Μεσοπολέμου το ξέρει καλά: Ηδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, για όλα τα δεινά της Γερμανίας, η οποία δεν μπορούσε να πληρώσει τις πολεμικές αποζημιώσεις, άρχισαν σταδιακά, με την προπαγάνδα που διαρκώς κέρδιζε έδαφος, να φταίνε, κάθε μέρα και περισσότερο κάποιοι οι άλλοι, όχι οι ίδιοι. Κι αυτοί, ο τότε στόχος, ήταν οι Εβραίοι – κάτι που ξεκίνησε πολύ πριν ο Χίτλερ πάρει την εξουσία. Στην πραγματικότητα, αντιθέτως, αυτό ήταν ένα από τα κύρια προπαγανδιστικά εργαλεία που τον βοήθησε να την καταλάβει, κάτι που έγινε με εκλογές και την ελεύθερη ψήφο του γερμανικού λαού. Αλλά για τις ψήφους δεν είναι που γίνεται και η επίθεση κατά της Ελλάδας δύο χρόνια τώρα; Αυτό δεν εκτιμούν σχεδόν οι πάντες; Απλώς τώρα το λέμε κομψά: μιλάμε για το «κομματικό ακροατήριο» της Μέρκελ…
Σήμερα, για την οικονομική κρίση που απειλεί τους πάντες, για όλα τα δεινά της ευρωζώνης, κατά την προπαγάνδα του Βερολίνου φταίνε και πάλι κάποιοι. Φταίνε αυτοί και μόνον για όλα. Κι αυτή τη φορά, είμαστε εμείς, οι Ελληνες – χωρίς, τονίζεται και πάλι εδώ, αυτό να υπονοεί ή να σημαίνει τις φρικαλεότητες που ακολούθησαν μέσα στον πόλεμο: μιλάμε για το πριν. Και το πιο τρομερό είναι ουδείς δείχνει να πτοείται ακόμα και τώρα, που είναι πια αδήριτο το γεγονός ότι η κρίση έχει πολύ βαθύτερες και ευρύτερες ρίζες.
Αντιθέτως, η μομφή κατά της Ελλάδας και των Ελλήνων αρχίζει να εξαπλώνεται και, κυρίως, να πιάνει ρίζες και εκτός γερμανικών συνόρων, απ’ όπου και άρχισε και συστηματικότατα επί δύο χρόνια τώρα καλλιεργείται. Κι αυτό, ειδικά πια για μια Ελλάδα που «δικαίως» υποφέρει τα πάνδεινα για να διορθώσει τα όντως τεράστια κακώς κείμενα, είναι άδικο, είναι λάθος, είναι, κυριολεκτικά, όλεθρος. Και υπονομεύει όσο τίποτε άλλο τη θέση της στον αυριανό κόσμο.
Οποιος βιαστεί να εξοργιστεί από αυτές τις διαπιστώσεις, ας μην λησμονήσει τη δήλωση της Κριστίν Λαγκάρντ την περασμένη εβδομάδα για εικόνα επιστροφής του κόσμου στη μεσοπολεμική δεκαετία του 1930 και τη μεγάλη παγκόσμια ύφεση. Γιατί αυτή η «επιστροφή στο ΄30» δεν πάει μόνη της, ούτε αφορά μόνον τα οικονομικά. Είναι φαινόμενο πολύ πιο σύνθετο και βαθύ: η Λαγκάρντ δεν είναι παιδάκι: ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει «δεκαετία του ‘30». Δεν λέει «οδηγούμαστε στο ΄29». Λέει ότι το ξεπερνάμε και ότι οδηγούμαστε στις συνέπειές του. Κι αυτό, σημαίνει πάρα πολλά. Σημαίνει ολοκληρωτισμό, φυλετισμό, διαίρεση, πόλεμο. Αλλωστε, τι άλλο υποδήλωνε πριν από λίγες ημέρες και το εξώφυλλο του περιοδικού Newsweek με το πορτραίτο της καγκελάριου να στάζει αίμα, με τον τίτλο «Προσοχή! Μέρκελ»;
Και τι σκέψεις γεννά η ανάγκη της πορτογαλικής κυβέρνησης να επιστρατεύσει τη στρατιωτική αστυνομία για την τήρηση της δημόσιας τάξης λόγω των εντάσεων που αναμένει από τα βίαια μέτρα που κι εκεί επιβάλλονται από το Βερολίνο; Τι σκέψεις γεννούν τόσες και τόσες αναφορές που έρχονται κάθε μέρα στο φως από Ευρώπη και Αμερική για κινδύνους πολύ πέραν της οικονομικής σταθερότητας; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας;
Η Ελλάδα πρέπει να αντιληφθεί ότι η συνέχιση αυτής της προπαγάνδας είναι μέγα έγκλημα για το μέλλον της χώρας και των παιδιών της. Δεν μπορεί άλλο να επιτρέπει να συνδεθούν οριστικά στις συνειδήσεις των ευρωπαίων πολιτών οι ευρύτερες εξελίξεις με την έννοια μιας κεντρικής ελληνικής ευθύνης γι’ αυτή την πορεία.
Είναι δε απίστευτο, όμως αυτή η προπαγάνδα της καταστροφικής Ελλάδας επαναλαμβάνεται πυκνά ακόμα και εδώ, μέσα στην ίδια την Ελλάδα, από άφρονες συμπατριώτες μας που δεν κατανοούν τι κάνουν, υπό το βάρος της πίεσης των γεγονότων και από τη δίκαιη οργή τους για το πολιτικό σύστημα της χώρας.
Οσο η πολιτική Μέρκελ δεν θα επιτρέπει να φανεί μια λύση στον ορίζοντα της κρίσης, τόσο η μομφή αυτή μπορεί να εξαπλώνεται και σε άλλες χώρες, πλην της Γερμανίας, που έχει ήδη καταστεί κυρίαρχη. Κι όσο μεγάλες χώρες φοβούνται, όπως λ.χ. ακόμα και η Γαλλία, η στοχοποίηση, θα κάνει ακόμα μεγαλύτερο κακό.
Οι Ελληνες και οι Ελληνίδες που ταξιδεύουν συχνά στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης, το ζουν κάθε μέρα κα αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει και πόση ζημιά κάνει η προπαγάνδα που η Μέρκελ και το κόμμα της συστηματικά ασκούν με όχημα τα λαϊκίστικά τους έντυπα, καθώς υπονομεύει δραματικά την εικόνα της Ελλάδας και, κυρίως, των Ελλήνων σε όλη την Ευρώπη. Αλλωστε, τη Γερμανίδα καγκελάριο έχει καταγγείλει δημοσίως γι’ αυτό ακριβώς το θέμα, για τη φοβερή ζημιά που κάνει η προπαγάνδα κατά της Ελλάδας από το Βερολίνο, ο προκάτοχός της Σρέντερ.
Η ζημιά που γίνεται για την Ελλάδα και τους Ελληνες, είναι τεράστια. Ισως είναι πιο μεγάλη και από αυτή την ίδια την κρίση του χρέους. Και αυτό, επειδή γίνεται πλέον στη βάση, στους λαούς της Ευρώπης κι όχι απλώς στις ηγεσίες κάποιων κρατών. Φυσικά, πρωταρχική ευθύνη γι’ αυτό έχουν προσωπικά οι κκ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου που πραγματοποίησαν διεθνή προπαγανδιστική εκστρατεία κατά της Ελλάδας στην πρώτη περίοδο της εξουσίας τους. Όμως το ζήτημα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα.
Η Ελλάδα πρέπει να δει πάρα πολύ σοβαρά αυτό το πρόβλημα και να αντιδράσει. Είναι βέβαιο ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το έχει βιώσει ακόμα και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πριν αναλάβει τη σημερινή του θέση, καθώς πρόκειται για προσωπικότητα με διεθνή παρουσία και δράση. Γι’ αυτό και πρέπει κάτι να κάνει. Να ξεκινήσει τώρα μια διεθνή, συντονισμένη εργασία για την ανάσχεση αυτού του κλίματος που όσο επιτείνεται η κρίση, τόσο κινδυνεύει να αναζωπυρωθεί και να επικρατήσει.
Απαιτείται άμεση και συστηματική προσπάθεια για την αναστήλωση του ονόματος της Ελλάδας που με τόση προθυμία και ευκολία γκρέμισε το Βερολίνο και η προπαγάνδα του για καθαρά εσωτερικούς μικροπολιτικούς λόγους. Οι Γερμανοί κατασκεύασαν και πάλι έναν φανταστικό «υπερ-κακό», υπεύθυνο για όλα τα δεινά. Όμως η Ελλάδα πρέπει να αποτινάξει από πάνω της αυτό το κατασκεύασμα. Και πρέπει να το κάνει τώρα. Αυτό είναι το πρώτο και το κυριότερο που οφείλουμε να σταματήσουμε. Και, δυστυχώς, με αυτό είναι που εδώ δεν ασχολείται κανένας…
