Οι Dirty Granny Tales είναι μια πενταμελής ελληνική μουσικοθεατρική μπάντα με δύο δίσκους στο ενεργητικό της. Αλλόκοτοι και ενίοτε… τρομακτικοί στις παραστάσεις τους, στήνουν ένα περίπλοκο παραμύθι γραμμένο στα αγγλικά και τριγύρω του πλέκουν μουσική και θέαμα που φέρνει στο μυαλό Τιμ Μπάρτον με γερές δόσεις από Τομ Γουέιτς, Κλάους Νόμι και Residents. Με τις επιρροές τους να εκτείνονται από το ιαπωνικό gothic θέατρο και το black metal ως τους Tiger Lillies, έγραψαν το σάουντρακ της ταινίας του Γιώργου Γεωργόπουλου «Tungsten» (προβάλλεται αποκλειστικά στον Μικρόκοσμο μαζί με τον «Ξεναγό» του Ζαχαρία Μαυροειδή), ενώ τον προσεχή Απρίλιο (21, 22 και 23) θα εμφανιστούν στο θέατρο Badminton. Κανείς δεν ξέρει ποιοι είναι – και εγώ δεν ξέρω με ποιον μίλησα. Για την ιστορία, οι Dirty Granny Tales αποτελούνται από τους Mouldbreath (φωνητικά, κιθάρα, μαντολίνο), Worm Εaten Vagus (μπάσο, glockensπel), Heartbeat Zero (κρουστά) και Shake Teeth (πιάνο).
Το 2005, όταν αρχίσαµε να χτίζουµε το µουσικό µέρος µε κάποιες προπαραγωγές. Αυτά τα δείγµατα βοήθησαν στο να βρεθούν τα µέλη που απαρτίζουν τους Dirty Granny Tales. Στη συνέχεια ηχογραφήθηκε το πρώτο άλµπουµ («Inversed World»). Κάποιες αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήµατος τρέναραν την πρώτη µας εµφάνιση έναν χρόνο µετά στο θέατρο Φούρνος.
Μια οµάδα µε πέντε µουσικούς και τρεις χορεύτριες οι οποίες έχουν αναλάβει και τον χειρισµό του κουκλοθεάτρου. Εµφανιζόµαστε µεταµφιεσµένοι επί σκηνής και γενικώς οι πραγµατικές µας ταυτότητες δεν αποκαλύπτονται γιατί έτσι ενισχύεται η τελετουργική-απόκοσµη ατµόσφαιρα που θέλουµε να µεταδώσουµε στον θεατή.
Κυρίως από ταινίες αλλά και από άλλα σχήµατα. ∆εν ανήκουµε σε κάποιο συγκεκριµένο είδος. Ο στόχος είναι η µουσική να πλάθει εικόνες και οι εικόνες ιστορίες. Η θεµατολογία έχει ως βάση τα αρχέγονα ένστικτά µας µε τις υπέροχες αντιθέσεις τους.
Να προωθήσουµε τη δουλειά µας εκτός Ελλάδος γιατί πιστεύουµε σε αυτήν. Υστερα από δύο εµφανίσεις µας σε φεστιβάλ του εξωτερικού είδαµε πως η δουλειά µας εκτιµάται, µπορώ να πω ακόµη περισσότερο από ό,τι εδώ. Ετσι η επόµενη κίνηση είναι να αλλάξουµε έδρα και να µεταφερθούµε στο Βερολίνο.
Με έναν τρόπο που δεν θα µπορούσαµε στην καθηµερινότητα. Εχει γίνει εξάρτηση, είναι η πρέζα µας.
Στα τετριµµένα και στις δοκιµασµένες συνταγές. Η τέχνη για µας είναι µια καινούργια πρόταση.
Από το σφύριγµα του ανέµου ως τον θόρυβο ενός απορριµµατοφόρου.
Στο κέντρο της πόλης. Η νύχτα για µας είναι πιο φιλική από τη γεµάτη άγχος, ηχορρύπανση και αρνητική ενέργεια της ηµέρας. Είναι κρίµα λοιπόν να χάνουµε τη βραδινή οµορφιά στο κρεβάτι µας.
Τους αληθινούς και σνοµπάρουµε αυτούς που στολίζουν τον λόγο τους σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Για τις οικονοµικές εξελίξεις. Ελπίζουµε µέσα από αυτό να ανοίξουν τα µάτια της ανθρωπότητας.
Αυτούς που η ανασφάλειά τους φθάνει σε τέτοιο σηµείο ώστε η εξαθλίωση των συνανθρώπων τους να τους γεµίζει δύναµη. Μισούµε αυτούς που η ανασφάλεια τους έχει βάλει µάσκες για να κρύψουν την αληθινή τους µορφή ώστε να είναι συµπαθείς.
Από δέος µπροστά στους καλλιτέχνες που θυσίασαν πολύτιµο χρόνο για να αγγίξουν την ψυχή µας µε τα έργα τους. Ανατριχιάζουµε από αηδία µπροστά σε αυτούς που θεωρούν τον λαό υπεύθυνο για τα προβλήµατα της χώρας µας, ενώ τους βόλεψε η παιδεία µας και δεν έκαναν καµία προσπάθεια να τη βελτιώσουν.
Προσφέροντας στο κοινό µας εικόνες για τον εσωτερικό κόσµο του ανθρώπου. Για τα πραγµατικά «θέλω µας». Πιστεύουµε πως πρέπει να γνωρίσουµε καλύτερα το είδος µας. Ετσι θα δούµε πραγµατικά το σωστό και λάθος.
Δεν ονειρευόμαστε…
Τον ιδανικό κόσµο. Τίποτα δεν είναι ιδανικό, σε όλα υπάρχουν και οι δύο πλευρές. Η χρυσή τοµή ίσως να είναι ο καλύτερος δρόµος.
Με τέτοιον τρόπο ώστε οι παραστάσεις µας να έχουν τελετουργικό χαρακτήρα. Κρατάµε µια απόσταση από το κοινό, θέλουµε να δώσουµε την αίσθηση του απόκοσµου. Αυτή η απόσταση όµως δεν ακυρώνει και την επαφή. Υπάρχει µια ενεργειακή ανταλλαγή, τους νιώθουµε και µας νιώθουν. Αν δεν πιστεύουµε στον ρόλο µας, όσο και να υποκριθούµε, ο θεατής θα µας µυριστεί.
Σε κάποια µέρη στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Θέλουµε να δείξουµε τη δουλειά µας σε ακόµη περισσότερα µέρη. Εφέτος αποφασίσαµε να το δούµε πιο ζεστά: η Βρώµικη Γιαγιά θέλει να πει τις ιστορίες της παντού και εµείς θα είµαστε οι οδηγοί της.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
